Z prozą Sebastiana Fitzeka spotkałem się po raz pierwszy. Po lekturze „Pasażera 23” wiem jedno - to nie będzie nasze ostatnie randez-vous, pomimo tego, że momentami było bardzo nieprzyjemnie.

Sebastian Fitzek potrafi wyjątkowo płynnie przejść ze zwykłego opisu pomieszczenia do czegoś, co sprawiało, że miałem ochotę odrzucić książkę na bok. Nie należę do ludzi o wrażliwym żołądku, ale w „Pasażerze 23” natrafiłem na kilka scen, przez które trudno było mi przebrnąć. Fitzek nie omija kontrowersyjnych tematów, a gdy już o taki zahaczy, robi to na pełnych obrotach.

Akcja książki w dużej mierze toczy się na „Sułtanie Mórz”, luksusowym wycieczkowcu, z którego znikają pasażerowie. Jednak nawet zanim główny bohater Martin Schwarz postawi nogę na pokładzie – czytelnikowi będzie się zbierało się na chorobę morską. Wszystko przez postać głównego bohatera, ten policyjny psycholog po przejściach ma bardzo specyficzne metody pracy. Już pierwsze sceny powieści utwierdzają czytelnika w przekonaniu, że ten facet zrobi wszystko, by doprowadzić sprawę do końca. I jak przystało na bohatera pokrzywdzonego przez los, nie zawaha się przed niczym. Fitzek nie silił się na wprowadzanie do jego zachowań czegoś, z czym czytelnik nie miał wcześniej styczności. W postaci stworzonej przez niemieckiego pisarza trudno doszukiwać się nowatorskiego podejścia, ale Fitzek tak poprowadził akcję „Pasażera 23”, że bohater współgra ze zdarzeniami na każdej płaszczyźnie. I co bardzo ważne, nie drażni swoimi czynami czytelnika.

Trudno pisać o fabule „Pasażera 23”, by za dużo nie zdradzać. Wycieczkowiec, tajemnicze samobójstwa, zadziwiające persony poruszające się po pokładzie i przeszłość, która odciska piętno na głównym bohaterze. Fitzek często przeskakuje z narracją i nie trzyma się sztywno Schwarza przez cały czas. Dzięki temu, czytelnik może obserwować historię z różnych punktów, a napięcie pozostaje na wysokim poziomie podczas całej przygody z „Pasażerem 23”. Pisarz wprawdzie miejscami naciąga akcję tak, by czytelnika dłużej trzymać w niepewności, ale można mu to wybaczyć. Całość doskonale się broni.

Bartosz Szczygielski