No, nareszcie! Koniec ze sztuczną krwią, koniec z maskowaniem swojego prawdziwego "ja". Nie udawaj psa, gdy jesteś tygrysem! Od przesłuchania renegata Attagena w części pierwszej kibicuję renegatom. Ten widok, gdy Ultor robi sobie "koktail", czyli do obojętnej krwi dodaje wszelkie bonusy, jak adrenalina itp. zapewnił mnie, że Nocarze to cieniasy. I nie mają szans. Na miejscu Vespera już wtedy bym dał drapaka... No, ale on nie dał. Nawet teraz, gdy trafił do Renegatów nie potrafi sobie z tym dać rady. Cierpi za miliony, świadomość, że zawiódł, a może nawet zabił swego Pana ciąży mu bardziej niż krzyż Jezusowi. Na szczęście nie został sam, szybko znajduje przyjaciół, byłego ATeciaka zabitego w akcji, zwerbowanego przez renegatów oraz wampirzycę Ictę, byłą stażystkę w szpitalu, którą on sam ma na sumieniu. Pojawia się nowy wróg, watykańscy. Ludzie przepełnieni mocą prawdziwej wiary w Jedynego. Bomba! Vesper nareszcie może być sobą. W pełni. Finał, w przeciwieństwie do poprzedniego tomu nie napawa optymizmem... ale wojna wymaga ofiar! No i najlepsze: wreszcie mamy tu facetów "z jajami", jak Nex, czy też mój prywatny ulubieniec, koleś, któremu można by poświęcić osobną książkę: Strix. Czekam na "Nikta"...

No, nareszcie! Koniec ze sztuczną krwią, koniec z maskowaniem swojego prawdziwego "ja". Nie udawaj psa, gdy jesteś tygrysem! Od przesłuchania renegata Attagena w części pierwszej kibicuję renegatom. Ten widok, gdy Ultor robi sobie "koktail", czyli do obojętnej krwi dodaje wszelkie bonusy, jak adrenalina itp. zapewnił mnie, że Nocarze to cieniasy. I nie mają szans. Na...