Sięgnęłam po tę książkę wyłącznie dlatego, że spodziewałam się... Właściwie to nawet nie wiem czego. Jakiejś tragedii, zwrotu akcji, czegoś zupełnie innego od poprzednich części sagi? Teraz dziwię się, jak mogłam tak pomyśleć. Bella i Edward nadal są tutaj landrynkami w różowej krainie, a ja miałam nadzieję, że w końcu przeniosą się do mrocznego wymiaru. Ha! Meyer nie pozostawia wątpliwości, że i w tym tomie główni bohaterowie będą galopować na kucykach do domku księżniczki, moi drodzy.

Nienawidzę, nienawidzę Edwarda. Jak on mógł stać się bożyszczem nastolatek, jak? Nie rozumiem. Dla mnie jest tylko i wyłącznie wydealizowanym (och, opisy jego urody zwalają z nóg!) świętoszkiem, ze skłonnościami do więzienia wybranek swego serca. Podobnie z Bellą, zakompleksioną nastolatką, która (o dziwo) usiłuje pozbawić Edwarda cnoty.

Gdzieś po mniej więcej pięciu stronach zapragnęła natychmiast zamknąć książkę i nigdy do niej nie wracać, ale cóż. Jak co się zaczęło, to trzeba i skończyć, prawda? Tyle że w tym przypadku okazało się to bardzo, bardzo trudne. Przyznam szczerze, liczyłam, że autorka okaże mi miłosierdzie i opisze noc poślubną Belli i Edwarda, ale nie! Podobnie z Volturi, chciałam, aby w końcu zaczęło się coś dziać, doszło do bitwy, ale NIE! Już było tak blisko, dosłownie parę centymetrów dzieliło nas od tego, by wampiry zaczęły się szarpać na kawałki i palić, lecz oczywiście w ostatniej chwili wkroczył mały złośliwy elf i popsuł wszystko. Mhm, w tym momencie, nie mogąc już się powstrzymać, rzuciłam książką o ścianę. Tak, wiem, powinno się o nie dbać, ale powinno się również zadbać, aby nie wydawano takich bzdet, które nadają się tylko do podcierania czterech liter.

Poród miał być chyba dramatyczny, podobnie jak przemiana Belli, ale chyba coś Meyer nie wyszło. Wyszło za to śmiesznie i wręcz infantylnie. I ja tak pragnęłam żądzy krwi Belli! O tak, chciałam wreszcie ujrzeć tą słodką, niewinną bohaterkę w szale mordowania. Och, ale nie, pani Stephanie jak zwykle zniweczyła moje nadzieje. No i Bella zostaje tarczą (a jakże, przecież jeszcze by popełniła samobójstwo, gdyby nie miała żadnego daru!). Nikt się tego nie spodziewał, czyż nie?

Plotę bez ładu i składu, ale mniejsza o to. Ważniejsze jest moje ostrzeżenie, abyście nigdy, PRZENIGDY, nie brali do rąk książki w czarnej okładce z jabłkiem, piórem (bądź też kwiatem), wstążką lub figurami szachowymi. Dziękuję za uwagę i życzę powrotu do zdrowia wszystkim tym, których ta pseudo-powieść uszkodziła mózg (czyt. - dziewczynkom piszczącym z zachwytu na widok Edwarda i żebrzącym o autograf Meyer).

Sięgnęłam po tę książkę wyłącznie dlatego, że spodziewałam się... Właściwie to nawet nie wiem czego. Jakiejś tragedii, zwrotu akcji, czegoś zupełnie innego od poprzednich części sagi? Teraz dziwię się, jak mogłam tak pomyśleć. Bella i Edward nadal są tutaj landrynkami w różowej krainie, a ja miałam nadzieję, że w końcu przeniosą się do mrocznego wymiaru. Ha! Meyer nie...