"Polska jest w ogóle jak ta piękna i rozumna kobieta, która odrzuca inteligentów, a kocha się w durniach."

Tak ocenił autor książki nasze wybory królów i przywódców państwa.
Stanisław Mackiewicz deklaruje się być Litwinem, a później dopiero Polakiem. Choć twierdzi, że to niczego nie umniejsza. Ot, taki patriotyzm lokalny. To dość istotne, gdy chce się oceniać wartość merytoryczną tej książki.

Mackiewicz uważa ród Radziwiłłów za jeden z najmądrzejszych i najpotężniejszych w Polsce. Przede wszystkim chwali. Dostrzega niedociągnięcia, ale wspomina o nich tylko mimochodem. Uważa, że wiele zawdzięczamy jako Polacy właśnie Radziwiłłom.
Nie mnie oceniać prawdę historyczną, bo nie mam wiedzy na ten temat.

Książka ma formę eseju, w którym autor swobodnie wędruje w czasie i przestrzeni. Chwilami można się pogubić w koligacjach, ale nie one są istotne, a dygresje autora.

Warto przeczytać, pomyśleć, skonfrontować ze swoją dotychczasową historyczną wiedzą. Niestety, z wieloma tezami autora muszę się zgodzić, choć są one chwilami bolesne.

Czasy się zmieniły. Nazwisko Radziwiłł tylko przez moment było trochę ważne, ale polskie piekiełko trwa nadal.

"Polska jest w ogóle jak ta piękna i rozumna kobieta, która odrzuca inteligentów, a kocha się w durniach."

Tak ocenił autor książki nasze wybory królów i przywódców państwa.
Stanisław Mackiewicz deklaruje się być Litwinem, a później dopiero Polakiem. Choć twierdzi, że to niczego nie umniejsza. Ot, taki patriotyzm lokalny. To dość istotne, gdy chce się oceniać wartość...