Jodi Picoult nie boi się podejmowania trudnych tematów. W tej powieści ponownie udowadnia, że można o nich pisać dosadnie, ale nie tabloidowo; rzeczowo, ale jednocześnie emocjonalnie i poruszająco. Po raz kolejny stworzyła historię, która na długo pozostanie w mojej pamięci.

Molestowanie i pedofilia to tematy będące do niedawna objęte ścisłym tabu. Złożoność problemu polega na tym, że dotyka on nie tylko sfery nietykalności cielesnej każdego obywatela, ale także pozostawia ślady na psychice, które są bardzo różnorodne i odmienne dla każdej z ofiar. Ponadto pośrednio krzywdzi także bliskich ofiar, także ich życie zamieniając w piekło na ziemi. Dlatego tak trudno wpisać dany przypadek molestowania w jakiś schemat, uogólnienie, regułę. Picoult pokazuje, że skutki molestowania potrafią przewrócić całe życie do góry nogami; posunąć do czynów, których się po sobie nie spodziewamy, a ich konsekwencje mogą nam ciążyć do końca życia.

„Myślisz sobie: Nigdy. Myślisz: Nie ja. Lecz jesteśmy zdolni do tego, czego się najmniej spodziewamy” (J. Picoult „To, co zostało”)
Ten cytat z innej książki tej samej autorki najlepiej oddaje myśli, odczucia i późniejsze czyny Niny Frost. Zdumienie i niedowierzanie to pierwsza reakcja na fakt, że jej ukochany i wyczekiwany, 5-letni syn, Nathaniel padł ofiarą molestowania i gwałtu. Przecież ona, zastępca prokuratora okręgowego, często prowadzi sprawy o ustalenie zdolności małoletnich ofiar molestowania do uczestniczenia w procesie jako świadków, więc powinna to zauważyć dużo wcześniej… A jednak stało się! Nina postanawia ustalić oraz ukarać winnego cierpienia jej syna; walczyć o sprawiedliwość i spokój dla własnej rodziny, która staje na progu rozpadu. Do rozdarcia wewnętrznego pomiędzy rolę racjonalnego prokuratora, a zrozpaczonej matki dochodzi wystąpienie klasycznego trójkąta miłosnego [Caleb (mąż) – Nina – Patrick (wieloletni przyjaciel)]. Nina Frost jest zawieszona pomiędzy faktami, a uczuciami, co nie sprzyja trzeźwej ocenie sytuacji. Picoult pokazuje, że nawet jeśli obcujemy z jakimś problemem na co dzień, gdy dotyka on naszych bliskich nietrudno jest stracić dystans i opanowanie. A wtedy bardzo łatwo o nieprzemyślany krok. Jego skutki mogą poruszyć lawinę, której nie da się już zatrzymać…

„(…) to, co niemoralne, nie zawsze jest złe” (?)
To opowieść o dylematach moralnych i życiu z konsekwencjami swoich wyborów. O złu, które dotyka także tych niewinnych. O poczuciu winy (bądź jej braku) wynikającym z krzywdy wyrządzonej drugiemu człowiekowi. O bólu trwania ze świadomością niemożności zadośćuczynienia za grzechy. To także obraz amerykańskiego systemu sprawiedliwości. Picoult demaskuje sądowe machinacje i zagrania, które, w celu wygrania procesu, naginają rzeczywistość lub ją wypaczają. Przedefiniowanie sensów swoich posunięć w celu stworzenia pozorów racjonalności często wypacza pojęcie sprawiedliwości. Historia Niny i molestowanego Nathaniela uświadamia, że pomiędzy absolutnym dobrem i absolutnym złem są jeszcze tysiące odcieni szarości.

Czy Nina postąpiła słusznie? Czy samosądy powinny stać poza prawem i moralnością? Czy wolno zamykać koło cierpienia kosztem otwarcia następnego? Czy istnieją czyny, których nie usprawiedliwia nawet bezgraniczna miłość? A do czego Ty byłbyś gotów posunąć się „w imię miłości”? Picoult jak zawsze nie udziela jednoznacznych odpowiedzi, ale pozostawia nas z wciąż namnażającą się liczba pytań. Zapewne ilu czytelników, tyle punktów widzenia. Do tego zaskakujące, nieprzewidywalne zakończenie oraz wyraziści bohaterowie i bardzo dobra lektura gotowa. Polecam!

Jodi Picoult nie boi się podejmowania trudnych tematów. W tej powieści ponownie udowadnia, że można o nich pisać dosadnie, ale nie tabloidowo; rzeczowo, ale jednocześnie emocjonalnie i poruszająco. Po raz kolejny stworzyła historię, która na długo pozostanie w mojej pamięci.

Molestowanie i pedofilia to tematy będące do niedawna objęte ścisłym tabu. Złożoność problemu...