I oto chyba mam bezapelacyjnego zwycięzcę w kategorii „Największa Chała Przeczytana Przeze Mnie W 2016 Roku”!
Ponieważ lubię czytać kryminały z różnych stron świata, teraz przyszła kolej na Rosję, i dość często chwaloną Aleksandrę Marininę. Mając nadzieję na więcej niż jedno spotkanie z jej twórczością, sięgnąłem po tom pierwszy cyklu – generalnie zawsze tak robię.
Jestem po megaciężkiej lekturze, i sam sobie zadaję pytanie - Co to w ogóle jest???
Nie pamiętam innej książki, której przewracanie kolejnych przeczytanych kartek szło mi tak mozolnie! Ja wiem, że kryminał to nie tylko zabójstwa, śledztwa czy hektolitry wylanej krwi, ale i odpowiedni klimat czy też nastrój. A w tej książce nie ma nic! Takie coś to lekarze powinni przepisywać na receptę jako idealny środek usypiający. A co ja tam gadam – powinno być dostępne bez recepty! Ma ktoś problemy ze snem – proszę bardzo. Idziemy do apteki i pytamy farmaceutki:
- „Dzień dobry! Czy jest może ‘Kolacja z zabójcą’ Marininy?”
- „Tak, oczywiście.”
- „To poproszę”.
Po powrocie z apteki siadamy do lektury i efekt gwarantowany. Śpimy jak niemowlę. O senne koszmary po lekturze nie musimy się obawiać, bo tutaj nie występują. Bo tutaj nie występuje nic, co choćby w najmniejszym stopniu oddawało sens pojęciu "powieść kryminalna"! Ostatnio dość mocno pastwiłem się nad „Okruchami śmierci” Kathy Reichs; przy „Kolacji z zabójcą” to jest to najwspanialsza książka jaką czytałem! Serio!
Z drugiej strony taki doskonały środek nasenny może mieć skutek uboczny, ponieważ można nabawić się depresji. Mnie się akurat udało tego uniknąć, ale nie gwarantuję, że inny Czytelnik/Czytelniczka nie doświadczy tego przykrego uczucia!
Wydawca reklamuje to jako – cytuję – „…znakomita powieść „rosyjskiej Agathy Christie”, z intrygującą fabułą…”, a także jako „…pasjonujący kryminał…” . Używając gry słów, to rzeczywiście, lektura tej książki może doprowadzić do pasji, ale szewskiej! A porównanie do Agathy Christie…? Tego nawet nie komentuję.
Cóż, moje pierwsze spotkanie z panią Marininą (najprawdopodobniej) okaże się jednocześnie ostatnim, no chyba że w jakimś sadomasochistycznym odruchu kiedyś się jeszcze skuszę na jej inną powieść. Ale jeśli to kiedyś nastąpi, to już będzie naprawdę czytelnicza desperacja.
Odradzam! Szczerze.

I oto chyba mam bezapelacyjnego zwycięzcę w kategorii „Największa Chała Przeczytana Przeze Mnie W 2016 Roku”!
Ponieważ lubię czytać kryminały z różnych stron świata, teraz przyszła kolej na Rosję, i dość często chwaloną Aleksandrę Marininę. Mając nadzieję na więcej niż jedno spotkanie z jej twórczością, sięgnąłem po tom pierwszy cyklu – generalnie zawsze tak robię.
Jestem...