Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejne spotkanie z moim ulubionym adwokatem, Guido Guerrierim. Dlaczego lubię gościa? Bo z jednej strony jest to człowiek cyniczny, niepozbawiony złudzeń co do włoskiego systemu prawnego, bezwzględnie potrafiący wykorzystać luki w owym systemie na korzyść swoich klientów, a drugiej jednak cenię go za swego rodzaju uczciwość (która nie pozwala mu się podejmować obrony klientów oskarżonych o najgorsze zbrodnie, o ile nie jest przekonany o ich niewinności),za sumienne i efektywne wykonywanie pracy (której, jak sam twierdzi zupełnie nie lubi),a także za poczucie humoru i dystans do siebie samego. Tym razem Guido podejmuje się zadania reprezentowania przed sądem kolegi z liceum i ze studiów, który sam jest… sędzią w sądzie okręgowym. Oskarżenie jest niebagatelne, bo o korupcję i może zaważyć na błyskotliwej karierze sędziego. Dzięki doskonale dobranym współpracownikom i lojalnym przyjaciołom nasz adwokat bardzo szybko dowiaduje się prawdy, a potem staje przed poważnym dylematem: co z tą wiedzą zrobić?. Wcześniejsze części przygód adwokata z Bari były pełne nostalgii, filozoficznych refleksji oraz szukania odpowiedzi na egzystencjalne pytania, lecz tam stanowiły dodatek do toczących się śledztw, czy prowadzonych spraw. Tym razem jednak odniosłam wrażenie, że jest zupełnie na odwrót: to sprawa sędziego oskarżonego o korupcję stanowi tło do wewnętrznych dialogów i własnych przemyśleń bohatera. Ponownie pojawia się motyw chęci porzucenia pracy, która go nie satysfakcjonuje, chęć ucieczki od wypaczonego systemu prawnego, a może nawet chęć ucieczki od siebie samego. I może tę niepokaźną książkę ciężko by się czytało, gdyby nie autoironia i właśnie cięty humor Guido, dzięki czemu te wszystkie rozważania stają się zjadliwe. Reasumując: fajny bohater uchwycony na życiowym zakręcie, za którym nie wiadomo co się kryje. Do przeczytania, ale bez zbytniego zachwytu.