Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakiś dziwny, nostalgiczny klimat mają niezmiennie dla mnie pisarze włoscy. Sięgam po nich z przyjemnością i na ślepo (co znaczy, że zupełnie nie znam nazwiska, dzieła, a jak widzę na półce w bibliotece (a nie mam zbyt długiej kolejki),czy w księgarni - to sięgam. Tak odkryłam kilka powieści i autorów. „Na krawędzi” znęciło mnie okładką, wcześniej niż nazwiskiem, ale na jedno wyszło – zakup dokonany. To jeszcze napiszę, że nie jest to powieść wybitna, oszałamiająca, czytana jednym tchem. Żeby nie było. Raczej nie zapamiętam całości do końca życie i nie odmieni ona moje życia, podejścia do literatury, ale… Ale ta podróż dojrzałego mężczyzny, który od zawsze wiedział, że zostanie pisarzem, a napisał tylko jedną powieść i teraz, z perspektywy lat patrząc na swoje życie zastanawia się, czy żył prawdziwie, czy raczej stał z boku, mnie ujęła i zastanowiła. Bo w powieści bohater, narrator stawia sobie szereg pytań o własne życie, o jego przebieg, wpływ różnych wydarzeń, spotkanych ludzi itp. Podróż do rodzinnych stron powoduje, że Enrico zaczyna grzebać w swojej przeszłości przypominać sobie wydarzenia i uczucia, które nim kierowały. Pytanie tylko, czy na pewno dobrze wszystko pamięta, czy jest obiektywny i czy nie koloryzuje? Zakład - że nie wszystko, - że nie jest, - że przeinacza, wybiela lub koloryzuje swoje dokonania. To z jednaj strony, a z drugiej czy na pewno słowa nas „słuchają” – że zawsze powiemy, napiszemy, dokładnie to co naprawdę chcemy, nawet jeśli to jest świeże, przeżywane tu i teraz, nie musimy się denerwować, że coś nie zapamiętaliśmy. Ileż to książek w takim klimacie już było! A jednak, lubię takie lektury na urlopie!.