Wzbogacona o elementy fantastyki i wątki kryminalne powieść grozy,której akcja rozgrywa się w fikcyjnym podwarszawskim miasteczku Boguty. Pewnego dnia okazuje się,że z miasta nie można wyjechac-kazda próba opuszczenia go kończy się powrotem tą samą drogą Działaj tylko lokalne media i nie ma żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym. Znikają ludzie ,budynki,narasta panika ,a na dodatek w mieście grasuje zabójca o zdeformowanej twarzy. Kim jest ? Seryjnym mordercą terroryzującym centralna Polske...czy też diabłem we własnej osobie? Czy to efekt nieudanego eksperymentu,czy tak właśnie wygląda koniec świata??
Po lekturze nasuwa mi się pytanie czy autor lubi twórczość Kinga? Temat wydaje mi podobny do "Pod kopułą"🧐. Musiałam sobie w przeglądarkę wpisać czym jest powieść grozy😱🤔jak się okazuje "grozą" nazwać możemy to co robi ofiara "łowca skór" ,nic innego nie znalazłam. Czyta się dobrze (początkowo) ,później się to ciagnieeee...trafiamy na ostatnich stronach na wyjaśnienie ,takie na dobry z plusem. Ogólnie efektu obgryzania paznokci nie było,przyspieszonego pulsu również ...

Wzbogacona o elementy fantastyki i wątki kryminalne powieść grozy,której akcja rozgrywa się w fikcyjnym podwarszawskim miasteczku Boguty. Pewnego dnia okazuje się,że z miasta nie można wyjechac-kazda próba opuszczenia go kończy się powrotem tą samą drogą Działaj tylko lokalne media i nie ma żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym. Znikają ludzie ,budynki,narasta panika ,a...

Boguty – niewielka miejscowość pod blisko Warszawy – zostaje dotknięta trzęsieniem ziemi. To dopiero jednak początek kłopotów. Szybko okaże się, że z miasta nie można wyjechać, nie kursują pociągi, nie działa telewizja, internet i media tylko lokalne… Konrad Górski – dziennikarz, dla którego ten dzień miał być ostatnim dniem w znienawidzonych Bogutach stara się ogarnąć to co się dzieje. Dodatkowym zmartwieniem jest fakt, że jego najbliższy przyjaciel leży w śpiączce w szpitalu… Tymczasem z godziny na godzinę sytuacja robi się coraz dziwniejsza. Zaczynają znikać ludzie, budynki, świat dookoła miasta zdaje się kurczyć. Pojawienie się tajemniczego seryjnego mordercy, jeszcze zagęszcza atmosferę. Już wkrótce okaże się, że to dopiero początek kłopotów, jakie dotkną ocalałych mieszkańców…

Debiut Marcina Gryglika można na pewno zaliczyć do udanych. Powieść „Chwile ostateczne” to mroczna historia, w której przebijają echa takich historii jak „Wayward Pines”, „Pod kopułą” czy historii Philipa K. Dick’a. Sama kompozycja i język użyty w powieści jest na wysokim poziomie, trudno się do czegokolwiek przyczepić. Również samo rozwiązanie jest ciekawe, pozostawia furtkę do dalszych części – chociaż uważny czytelnik zorientuje się przed finałem, o co tak naprawdę chodzi.

Na minus trzeba zaliczyć to, że powieść jest zwyczajnie za krótka. Bardziej rozwinięte historie poszczególnych bohaterów uwiarygodniłyby ich postaci, pozwoliły na ich bliższe poznanie i polubienie. A tak są to bohaterowie trochę sztampowi, lekko papierowi. Dzięki zabiegowi rozbudowania powieści zyskałoby na znaczeniu ukazanie „polskiego piekiełka” w opisach posiedzenia rady miasta, stosunków burmistrz – proboszcz – komendant policji… Potencjał w wymyślonej przez Marcina Gryglika historii był dużo większy niż Autor pokazał. Być może to dlatego, że „Chwile ostateczne” to debiut i Autor bał się, że nie udźwignie ciężaru bardziej rozbuchanej opowieści? Ale udźwignąłby – dlatego kibicuję i niecierpliwie czekam na kolejne powieści. „Chwile ostateczne” to zacny debiut – nie bez niedociągnięć, ale na pewno wart przeczytania. Polecam.

Boguty – niewielka miejscowość pod blisko Warszawy – zostaje dotknięta trzęsieniem ziemi. To dopiero jednak początek kłopotów. Szybko okaże się, że z miasta nie można wyjechać, nie kursują pociągi, nie działa telewizja, internet i media tylko lokalne… Konrad Górski – dziennikarz, dla którego ten dzień miał być ostatnim dniem w znienawidzonych Bogutach stara się ogarnąć to...

Lektura okładkowego blurba może nasunąć podejrzenia, że "Chwile Ostateczne" to jakiś klon kingowskiego "Pod Kopułą", ale to nie całkiem prawda. Tylko wyjściowy pomysł fabularny jest zbliżony, cała reszta to efektowna mieszanka postapo, thrillera i horroru, ze wszech miar godna pochwał i uwagi.

Mieszkańców podwarszawskiego miasteczka Boguty pewnego dnia budzi lekkie trzęsienie ziemi. Początkowo nikt się specjalnie nie przejmuje, mimo że w mieście nie działają telewizja, radio ogólnopolskie ani internet. Wkrótce jednak wychodzi na jaw, że z miasta nie sposób się wydostać. Otacza je coś na kształt bariery, każda próba jej przekroczenia powoduje automatyczny powrót. Zerwany jest most, nie działają również połączenia kolejowe.
Na tak zarysowanym tle czytelnik obserwuje losy kilku osób - dziennikarzy relacjonujących dla lokalnych mediów wydarzenie, lekarza, czy księdza - szefa jedynej działającej rozgłośni radiowej.
Wraz z upływem czasu atmosfera drastycznie gęstnieje, Każdego dnia znikają kolejni ludzie, znikają również kolejne budynki, wręcz całe fragmenty krajobrazu. Jakby tego było mało, w mieście grasuje nieuchwytny, obdarzony wydaje się nieludzkimi mocami seryjny morderca obdzierający swe ofiary ze skóry.
Odosobnienie i zagrożenie powoduje narastanie konfliktów między mieszkańcami. W końcu w mieście zaczyna panować brutalny religijny terror, wprowadzony przez wspomnianego księdza i jego popleczników. Sprzeciwiający się giną w publicznych egzekucjach...Całość prowadzi do przewidywalnego, ale efektownego rozwiązania tajemnicy.

"Chwile Ostateczne" (ze spojlerującym tytułem) nasuwają natychmiastowe skojarzenia nie tyle z przywołanym już Kingiem, co raczej z filmem "Drabina Jakubowa" czy nawet "Krainą Chichów" Jonathana Carrolla

reszta przemyśleń znajduje się na portalu :

http://www.lubiegroze.pl/artykuly/marcin-gryglik-chwile-ostateczne-810/

Lektura okładkowego blurba może nasunąć podejrzenia, że "Chwile Ostateczne" to jakiś klon kingowskiego "Pod Kopułą", ale to nie całkiem prawda. Tylko wyjściowy pomysł fabularny jest zbliżony, cała reszta to efektowna mieszanka postapo, thrillera i horroru, ze wszech miar godna pochwał i uwagi.

Mieszkańców podwarszawskiego miasteczka Boguty pewnego dnia budzi lekkie...

Stwórzmy dla ludzi ich własne terrarium. Terrarium jako podwarszawskie miasteczko Boguty, w którym to mieszkańcy zostają zamknięci, odcięci od zewnętrznych mediów i zostawieni samym sobie. Każda próba opuszczenia tego miejsca kończy się powrotem do punktu wyjścia. Mieszkańcy jak te białe myszki odbijają się od szyb i próbują odnaleźć się w nowej roli. Zastanawiałem się, co bardziej zabija ludzkość. Niechęć do podróży czy świadomość, że nigdy się już ich nie zrealizuje. I tak obserwujemy jak wyniszcza się to miasteczko. Mało tego, autor postanowił podsycić atmosferę i wrzuca do tego terrarium głodnego drapieżnika - seryjnego mordercę.
Byłoby wszystko fajnie, niesamowity klimat, jednak czegoś mi zabrakło. Przede wszystkim nie przemówiło do mnie zakończenie. Dobra, może nie zrozumiałem głębi. Mimo to, fajnie się czytało.

Stwórzmy dla ludzi ich własne terrarium. Terrarium jako podwarszawskie miasteczko Boguty, w którym to mieszkańcy zostają zamknięci, odcięci od zewnętrznych mediów i zostawieni samym sobie. Każda próba opuszczenia tego miejsca kończy się powrotem do punktu wyjścia. Mieszkańcy jak te białe myszki odbijają się od szyb i próbują odnaleźć się w nowej roli. Zastanawiałem się, co...

Śpiewać każdy może,
trochę lepiej, lub trochę gorzej,
ale nie oto chodzi,
jak co komu wychodzi.
Czasami człowiek musi,
inaczej się udusi,
uuu.
Tak śpiewał J.Sthur w Opolu. Zastępujemy słowo śpiewać słowem pisać i mamy doskonałą ilustracje tej grafomańskiej książki Chwile ostateczne. Ciężko w ogóle komentować to "dzieło" Pana Gryglika.Książka,która miała być rodzajem polskiej odpowiedzi na prozę Kinga Pod kopułą,jest tym czym jest porównanie wina marki wino za 3.99 z biedronki do Chablis Grand Cru "Valmur" Jean-Marc Brocard A.O.C.rocznik 1995.Książka źle napisana,ze źle skonstruowanymi dialogami,ze bzdurnym zakończeniem i bez żadnego morału.Szkoda czasu.

Śpiewać każdy może,
trochę lepiej, lub trochę gorzej,
ale nie oto chodzi,
jak co komu wychodzi.
Czasami człowiek musi,
inaczej się udusi,
uuu.
Tak śpiewał J.Sthur w Opolu. Zastępujemy słowo śpiewać słowem pisać i mamy doskonałą ilustracje tej grafomańskiej książki Chwile ostateczne. Ciężko w ogóle komentować to "dzieło" Pana Gryglika.Książka,która miała być rodzajem...

Powieść Gryglika czyta się szybko przede wszystkim ze względu na prosty język, nieskomplikowane dialogi i krótkie rozdziały. Początek bardzo mnie zaintrygował i miałam nadzieję, że w książce pojawi się więcej takich motywów. Niestety, jak dla mnie "Chwile ostateczne" napisane są w zbyt prostym i nierównym stylu, co zrujnowało według mnie klimat tego utworu. Sama fabuła mnie zaciekawiła, ale koniec był przewidywalny.
Wielka szkoda, bo początek był wciągający i niepokojący.

Powieść Gryglika czyta się szybko przede wszystkim ze względu na prosty język, nieskomplikowane dialogi i krótkie rozdziały. Początek bardzo mnie zaintrygował i miałam nadzieję, że w książce pojawi się więcej takich motywów. Niestety, jak dla mnie "Chwile ostateczne" napisane są w zbyt prostym i nierównym stylu, co zrujnowało według mnie klimat tego utworu. Sama fabuła mnie...

Trochę kopia "pod kopułą", ale i tak świetnie się czyta. Uwielbiam takie klimaty, gdy miasto kurczy się z dnia na dzień. Polecam

Trochę kopia "pod kopułą", ale i tak świetnie się czyta. Uwielbiam takie klimaty, gdy miasto kurczy się z dnia na dzień. Polecam

Co zrobić, gdy każda próba wyjazdu kończy się porażką? Gdy za kolejnym zakrętem – pewni swego – napotykamy miasto, które... przed chwilą mieliśmy opuścić? Skazanie na pobyt (wieczny?) w jednej malutkiej podwarszawskiej mieścinie w końcu musi skończyć się tragedią. W zamkniętym środowisku zawsze dochodzi do zbrodni, o czym nie raz przekonywała się ludność objęta kwarantanną w czasie epidemii. W tym wypadku jednak zamiast choroby szerzy się inne, bardziej mroczne i tajemnicze zagrożenie. Z tym co jest znane, można przynajmniej nawiązać walkę. Gorzej gdy nie wiadomo, z jaką siłą ma się do czynienia.

„Chwile ostateczne” Marcina Gryglika zaczęły się dość niewinnie – od niewielkiego, wydawałoby się błahego w skutkach, trzęsienia ziemi w Bogutach koło Warszawy. Budynki nie zostały uszkodzone, ofiar brak – ucierpiał tylko most wjazdowy do miasta. Jednak był to dopiero początek problemów. Wkrótce przestała działać telewizja, Internet a poziom zdenerwowania mieszkańców wzrósł proporcjonalnie do szkód. Gdy się okazuje, że Boguty w żaden sposób nie można opuścić (każda „droga” wyjazdowa zamienia się w drogę do miasta),dochodzi do paniki. Sytuacji nie ułatwia fakt, że po mieście grasuje seryjny morderca, „pieszczotliwie” nazwany przez media Wyprawiaczem Skór. Skóra zdarta z pleców i z głowy, robaki wijące się w gnijącym mięsie - takie wizytówki pozostawia w wykonanej „pracy”.

To tylko fragment recenzji. Więcej znajduje się pod linkiem: http://www.kulturasieklania.pl/2017/07/marcin-grylik-chwile-ostateczne-recenzja.html

Co zrobić, gdy każda próba wyjazdu kończy się porażką? Gdy za kolejnym zakrętem – pewni swego – napotykamy miasto, które... przed chwilą mieliśmy opuścić? Skazanie na pobyt (wieczny?) w jednej malutkiej podwarszawskiej mieścinie w końcu musi skończyć się tragedią. W zamkniętym środowisku zawsze dochodzi do zbrodni, o czym nie raz przekonywała się ludność objęta kwarantanną...

No nie dało się tego czytać. Odłożyłam po 1/3.

No nie dało się tego czytać. Odłożyłam po 1/3.

Książka raczej ciekawa. Mieszanka kryminału i fantastyki. Podziękowania dla autora za "Ubika" Philipa Dicka. Nad stylem można jeszcze popracować ale i tak nie było źle. Polecam.

Książka raczej ciekawa. Mieszanka kryminału i fantastyki. Podziękowania dla autora za "Ubika" Philipa Dicka. Nad stylem można jeszcze popracować ale i tak nie było źle. Polecam.