Gdybym miała uporządkować tomy tetralogii wg. kolejności od najbardziej do najmniej wciągającej, wyglądałoby to tak: 4,2,1,3.

Po trzecim tomie, który czytało mi się ciężko (za dużo polityki, powolna akcja w pierwszej połowie), zastanawiałam się, czy zaczynać od razu część czwartą, czy odetchnąć trochę od tej tematyki, postaci, Neapolu.
Ostatecznie poszłam za ciosem i nie żałuję. W "Historii zaginionej dziewczynki" dzieje się chyba najwięcej. Akcja jest wartka, nieraz zaskakująca. Zarówno główną bohaterkę - Elenę - jak i Lilę można lubić bądź nie. Najczęściej te odczucia zmieniają się w zależności od etapu ich życia i podejmowanych przez nie decyzji. Nie można jednak zaprzeczyć, że historia ich przyjaźni jest nietypowa, wciągająca, intrygująca, pełna zwrotów akcji. Miałam przyjemność być kiedyś w Neapolu i czytając opowieść Ferrante niemalże czułam ten zapach brudu, walających się śmieci i pizzy na ulicach, widziałam te podniszczone kamienice, piękne kościoły, uliczki, stacje metra i dworce. Słyszałam piękny, melodyjny i ekspresyjny język włoski. Niewątpliwie sentyment do Neapolu miał wpływ na moją ocenę. Byłaby ona wyższa, gdyby tomy były jednak nieco krótsze. Nieraz autorka niepotrzebnie się rozpisuje, wraca kilkakrotnie do tych samych myśli ubierając je w nieznacznie inne słowa, czasami wręcz nudzi. Jednakże nie psuje to ogólnego wrażenia z książki. Polecam!

Gdybym miała uporządkować tomy tetralogii wg. kolejności od najbardziej do najmniej wciągającej, wyglądałoby to tak: 4,2,1,3.

Po trzecim tomie, który czytało mi się ciężko (za dużo polityki, powolna akcja w pierwszej połowie), zastanawiałam się, czy zaczynać od razu część czwartą, czy odetchnąć trochę od tej tematyki, postaci, Neapolu.
Ostatecznie poszłam za ciosem i nie...