Zaczynając jak zwykle od okładki, przyznać muszę, że tym razem kompletnie mi się nie podoba. Może przez wzgląd na tę dziewczynę w samym środku? Jej wzrok i mina jakoś niespecjalnie mnie zachęcają, w sumie do czegokolwiek. Ale ciesze się, że trylogia jest utrzymana w swoim stylu i ładnie się uzupełnia. No i te motyle z pyłu, one są cudowne. Nie wiem, co mnie w nich fascynuje, ale... są jedynym dobrem na tej szacie graficznej. :)
Książka posiada skrzydełka, które są dodatkowym zabezpieczeniem przed urazami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytamy opis powieści oraz słów kilka na temat autora.
Literówek w tekście nie znalazłam, więc oceniam to wydanie jako bardzo dobre. Przyczynia się również do tego dość duża czcionka, która ułatwia szybsze czytanie oraz odstępy między wersami i marginesy.

Co do autora... Cóż. W tym momencie zapadnie klamka. Niestety, ale raczej już nie sięgnę po powieści tegoż autora. Jeśli oczywiście znajdą się w innym kręgu niż fantastyka, to jeszcze się zastanowię, ale to, co miałam w rękach przez dobrych kilka godzin, było... Może nie męczarnią, jak poprzednio. Ale jakoś w ogóle nie miałam ochoty jej czytać i w sumie zrobiłabym to tylko dlatego, że jest to egzemplarz do recenzji, chciałam się wywiązać wydawnictwu. Niemniej jednak jestem mocno zasmucona, ponieważ gdzieś tam w głębi łudziłam się o to, by ostatni tom był jeszcze lepszy od pierwszego. Ale niestety zderzyłam się z rzeczywistością, smutną rzeczywistością. A może akurat takie fantasy nie jest w moim typie? Ciężko mi to stwierdzić. Nudziłam się okropnie i zniechęciło mnie to totalnie już niemal po jakiejś setnej stronie.
Nie mówię, że styl, jakim autor się posługuje jest tragiczny, bo czyta się zdecydowanie szybko, ale niestety to nie mój typ. Wzięłam na swe ramiona za ciężki kaliber. Nie dałam się porwać, a wręcz co chwila sprawdzałam, czy daleko jeszcze do końca...

Co do bohaterów, tym razem Quentin nieco się ogarnął. Jakoś tak zmądrzał chociaż trochę, ale to dobrze. Nie irytował mnie tak bardzo jak w poprzednim tomie, gdzie myślałam, ze zwariuję, dosłownie. ALE! Było co nieco o Julii, Alice i to mi wystarczyło. W kobietach siła! Więc przykro mi, Quentinie, ale stoisz na przegranej pozycji.
Nie wiedząc czemu to, co miało spotkać te dwie dziewczyny interesowało mnie o wiele bardziej, niż to, co miało się przydarzyć i przydarzyło głównemu bohaterowi. Ciekawe, czy komuś z Was się to przydarzyło?
Dlatego też mile będę wspominać Alice i Julię, i nikogo więcej. I żałuję naprawdę, że inni bohaterowie nie potrafili wzbudzić mojego zainteresowania w ostatniej części, to przykre, bardzo.

Cała recenzja na blogu.

Zaczynając jak zwykle od okładki, przyznać muszę, że tym razem kompletnie mi się nie podoba. Może przez wzgląd na tę dziewczynę w samym środku? Jej wzrok i mina jakoś niespecjalnie mnie zachęcają, w sumie do czegokolwiek. Ale ciesze się, że trylogia jest utrzymana w swoim stylu i ładnie się uzupełnia. No i te motyle z pyłu, one są cudowne. Nie wiem, co mnie w nich...