Od ukończenia śmiertelnej rozgrywki w SAO minął rok. Wydawałoby się, że wirtualne światy kwitną i wszystko jest w jak najlepszym porządku. Czy na pewno? W pewnej grze, gdzie emitowano w barze głównego miasta, wywiad ze zwycięzcą niedawnej edycji turnieju Bullet of Bullets, dzieje się coś niezwykłego. Pewien gracz, który niemal całkowicie zakryty jest czarnym płaszczem, podchodzi i mierzy do zwycięzcy widocznego na ekranie z krótkiego pistoletu. Zostaje jedynie wyśmiany, ale kiedy wypowiada mrożące krew w żyłach słowa i oddaje strzał, po kilku sekundach połączenie ze zwycięzcą zostaje przerwane.

Czarny szermierz chciałby sobie w spokoju pograć z przyjaciółmi w ALO, niestety ma do wykonania misję. Okazuje się bowiem, że triumfator, który został postrzelony na ekranie, naprawdę nie żyje. Jakim cudem to się stało? Tego musi dowiedzieć się Kirito. Okazuje się to nie małym problemem. Przenosi postać do gry "Gun Gale Online" i poznaje tajemniczą dziewczynę, która udziela mu pomocy. Do wykonania zadania, Kirito specjalnie walczy w turnieju BoB, mającego wyłonić najsilniejszego zawodnika. To, co odkrywa wzbudza zarówno w nim, jak i w czytelniku nie lada zaskoczenie. Kto wie, być może "incydent SAO" nigdy nie pozwoli mu o sobie zapomnieć.

Wreszcie dostrzegłam tutaj długo skrywaną twarz Kazuto. To, co siedziało ukryte głęboko w jego pamięci, szukając tylko idealnej okazji by zaatakować z całą swoją brutalną siłą. Potrzebowało jedynie małego szczegółu, który by go uwolnił. Przyznam, że oglądanie go w takim stanie, jedynie wzmacnia moje przekonanie, że jest to dobrze przedstawiona, realna postać, a nie wykreowany superbohater, który jest nieskazitelny w każdym calu.

"– Doskonale o nich pamiętasz. Gdy przyjdzie moment, w którym wspomnienia powinny powrócić, wtedy sobie przypomnisz. Przypomnisz sobie wszystko. Pomyślisz o tych, którzy zginęli z twojej ręki, ale i o tych, których ochroniłeś, i którym ocaliłeś życie – wyszeptała siostra Aki, przyciągając moje czoło do swojego policzka."

Oczywiście poznajemy też kolejną przedstawicielkę płci pięknej, która to spotyka tajemniczego szermierza. Ona również dręczona jest przez demony przeszłości, ale nie szuka pomocy w realnym świecie, chce tylko zdobyć siłę, aby je przezwyciężyć. Obserwowanie procesu, w którym ta lodowata osóbka się zmienia naprawdę cieszy. Sam świat, który wybrała, aby poradzić sobie ze swoimi demonami – postapokaliptyczny, gdzie nie ma zbyt wielu przedstawicielek jej płci, przez co ściąga na siebie uwagę wielu nieprzyjemnych typków – w niczym nie przypomina cukierkowego SAO czy ALO.

"– Do tej pory przez cały czas widziałyśmy tylko siebie samą – odezwała się cicho. – Walczyłyśmy tylko dla samej siebie. Dlatego nie usłyszałyśmy głosu, który płynął z serca Kyōjiego... Być może jest już za późno, ale ten raz, ostatni raz walczmy dla kogoś innego."

Ci dwoje mają więcej wspólnego ze sobą, niż mogłoby się wydawać, a to jeszcze bardziej sprawia, że chce się poznać bliżej ich oboje. Oprócz strzelanin na polu bitwy, główną rolę odgrywają uczucia naszej dwójki.

"Pewnie minie jeszcze wiele czasu, nim zdołam zaakceptować całą swoją przeszłość. Lecz mimo wszystko świat, w którym żyję, nie jest taki zły.
Życie nie jest łatwe, a droga przede mną stroma i kręta.
Ale będę umiała iść dalej. Jestem tego pewna.
Bo dłoń, która ściska moją własną, i łzy, płynące po moich policzkach, są takie ciepłe."

Moja wiedza na temat broni palnej jest niewielka, więc zastanawiałam się czy autor aż tak dobrze się przygotował do napisania tych tomów, że zgłębiał tajemnice niektórych pistoletów. Jak się okazuje, to minimum wiedzy, jaką posiadał Kawahara na dany temat, ale i tak jest ona imponująca.

Może jestem jednym z wyjątków, ale uwielbiam posłowia od autorów. Ciekawi mnie, co im przyświecało, gdy pisali i wydawali książkę. U Kawahary lubię je szczególnie, ponieważ są naprawdę zabawne (głównie przez roztrzepanie autora). Posłowia pokazują w jakimś stopniu jego pełną ciepła osobę, z którą chciałoby się porozmawiać.

Cóż, grałam w różne strzelanki, i choć nie interesowałam się zbytnio bronią palną to świat GGO jest dla mnie naprawdę interesujący. Owszem, nie ustrzegł się błędów, ale widać starania autora, aby całość miała ręce i nogi. "Widmowy Pocisk" również nie może równać się z "Aincrad", ale z "Tańcem Wróżek" jak najbardziej.

Jesteście znudzeni cukierkową scenerią, od której żołądek robi fikołka? Tutaj z pewnością nie będziecie mieć tego problemu!

Od ukończenia śmiertelnej rozgrywki w SAO minął rok. Wydawałoby się, że wirtualne światy kwitną i wszystko jest w jak najlepszym porządku. Czy na pewno? W pewnej grze, gdzie emitowano w barze głównego miasta, wywiad ze zwycięzcą niedawnej edycji turnieju Bullet of Bullets, dzieje się coś niezwykłego. Pewien gracz, który niemal całkowicie zakryty jest czarnym płaszczem,...