Początek Kuracji Samobójców niestety mnie nie wciągnął. Najpierw opis, jakby w ramach przypomnienia, związku Jamesa i Sloane, pozbawiony romantycznego uroku z pierwszej części, a sprowadzony do cielesnych uniesień dwojga zakochanych. Przez pierwszą ćwiartkę książki bohaterowie ćwierkają jak gołąbki. Zakochani, zapatrzeni w siebie zajmują się w zasadzie jednym. Jesteśmy buntownikami ściga nas Program więc aby się odstresować skoczmy do łóżka, kłócimy się na zgodę skoczmy do łóżka, jesteśmy zdenerwowani skoczmy do łóżka…Gdzie się podziali ci wspaniali bohaterowie z pierwszej części? Sloane robi się zazdrosna o Dallas łakomie zerkającą na Jamesa. Ten wkurzony pojawieniem się Realma wdaje się z nim w bójkę. Widział i słyszał jak jego dziewczyna czule rozmawiała z chłopakiem i przyznała, że tęskniła za nim. Podczas rozmowy padły znamienite słowa, które wstrząsnęły naszą bohaterką. Realm oświadczył, że on prawdziwie ją kocha, a James nic nie czuje, tylko wypełnia obietnicę złożoną wcześniej zmarłemu bratu. Do tego za chwilę James znika i zabiera ze sobą pigułkę, o którą toczy się bój między wieloma osobami. Pigułka przywraca wspomnienia. Pierwotnie trafiła do Sloane dzięki Realmowi. Teraz i buntownicy mają na nią chrapkę i sam twórca Programu Artur Pritchard. Program z reszta nie próżnuje. Tych, którzy stają się dla niego niewygodni (w tym Pritcharda swego założyciela!!) pozbywa się w dość radykalny sposób. Nie zabija. Zamienia w żywe rośliny umieszczając dane osoby w swych placówkach, gdzie dokonuje się na nich lobotomii. Ten drastyczny zabieg polegał na wprowadzeniu przez gałkę oczną szpikulca, którym dokonywano przecięcie włókien nerwowych przewodzących impulsy z płatów czołowych mózgu do wzgórza. Narzędziem dokonywano drastycznych spustoszeń propagator tej metody zalecał "obracanie go jak mieszadełka do koktajli wewnątrz mózgu…" Możemy sobie wyobrazić efekty takich działań.
W kolejnej części książki James znów znika i powraca jak bumerang. Sloane załamuje się i znowu rozkwita. Można powiedzieć, że akcja napiera tempa w momencie gdy nasi zbiegowie trafiają ponownie w macki Programu. Spotykamy znane postaci w tym obrzydliwego Rogera, który molestował pacjentki – jedna z nich to Dallas, teraz znów ma czekac ja to samo. Zdesperowana atakuje agenta, zadając mu poważne rany. W tym momencie już miałam nadzieję, że z nim koniec, jednak autorka powieści postanowiła inaczej. Znów mamy pomieszczenia, korytarze i wizyty u lekarzy, którzy chcą wytropić wspomnienia, zniszczyć je. Kolejny raz widzimy znane nam już osoby w tym Lacey zagubioną we własnym świecie po potwornej operacji, która zniszczyła jej mózg. Poznajemy ludzi, którzy chcą zguby systemu agenta Asę (skrycie pomagającego buntownikom) i dziennikarza Thomasa Kellana. Dzięki temu ostatniemu głęboko skrywane sekrety Programu ujrzą światło dzienne. Jak się okaże wcale nie jest on tylko zbawienną terapią zapobiegającą samobójstwom młodych ludzi, a potworną machiną czerpiącą z tego faktu korzyści. Ostatecznie Program zachwieje się w posadach…
Mam pretensję do autorki powieści, o to, że z pozytywnej postaci Michaela Realma zrobiła negatywną. Wywróciła jego charakter i pokazała, że cale nie sprzeciwiał się Programowi, a wspierał go. Koniec powieści nieco wybieli Realma. Postanowi on udać się do tych, którym zniszczył życie wyciągając od nich wspomnienia po to by lekarze Programu mogli je oznakować i usunąć. Czy uzyska przebaczenie? O tym czytelniku musisz przekonać się osobiście. Powtórzę na koniec, że zdecydowanie pozostaję fanką pierwszej części, która mnie zachwyciła. Druga przy niej blaknie i jest zaledwie letnia.

Początek Kuracji Samobójców niestety mnie nie wciągnął. Najpierw opis, jakby w ramach przypomnienia, związku Jamesa i Sloane, pozbawiony romantycznego uroku z pierwszej części, a sprowadzony do cielesnych uniesień dwojga zakochanych. Przez pierwszą ćwiartkę książki bohaterowie ćwierkają jak gołąbki. Zakochani, zapatrzeni w siebie zajmują się w zasadzie jednym. Jesteśmy...