Już dawno nie miałem okazji tak się wyluzować w trakcie lektury. Może Stephanie Plum, może Zamboch, ale np. Polakowa raczej rozczarowała, a Marta Kisiel z zupełnie innej bajki. No, dawniej mieliśmy mistrzowską Chmielewską, ale jej późniejsze tytuły omijam szerokim łukiem. Olga Rudnicka wydaje się podążać śladami tej królowej komedii kryminalnej, czy też "kryminału humorystycznego". Chociaż to może złe określenie. Bo przecież zbrodnia jest tu jak najbardziej na poważnie, a jedynie wszystko co wokół niej, jest dość szalone i zabawne. Chyba muszę sprawdzić jakieś starsze tytuły Pani Olgi, czy są równie zakręcone. I cieszę się, bo jej najnowsza powieść, która tak mnie pozytywnie nastroiła, zakończona jest tak, że tylko wyglądać kontynuacji.

No jak tu nie polubić tych bohaterów?
Młodej dziewczyny, która przyjechała do stolicy, by trochę wyrwać się spod opieki ojca i czterech braci, dość skutecznie odstraszających wszystkich noszących spodnie w odległości mniejszej niż 5 metrów od Moniki. Trochę na początku zahukana, onieśmielona, a nawet przestraszona, zaczyna pracę w sporej firmie zajmującej się reklamami. A po roku? Choć nadal trwa mocno przy swoich zasadach moralnych, raczej nie ulega pokusom wielkiego miasta, to na pewno nabrała pewności siebie, odwagi. A i wygląda zupełnie inaczej.
Jej szefa - obiektu westchnień wszystkich przedstawicielek płci pięknej, które już/jeszcze w ogóle myślą o tych sprawach też to zauważył. Z powodu jego kusicielskich warunków i charakteru w biurze nazywany jest on diabłem. Podobno nie przepuszcza żadnej spódniczce, o ile nie jest jakaś okrutną maszkarą, a jego magnetyzm działa po prostu zniewalająco. Nawet na Monikę, która musi się mocno pilnować, żeby czasem nie ulec jakimś fantazjom. Jest między nimi jakieś specyficzne porozumienie, nić sympatii... Pomimo wszystkich złośliwości i przekleństw, jakimi w duchu go ona obrzuca, pomimo różnych sytuacji gdy to on nadużywa jej pomocy nie tylko jako sekretarki w sprawach służbowych, ale po prostu w zwyczajnej prywacie - po prostu się lubią. Pal licho domysły plotkarzy biurowych, którzy dopowiadają sobie to i owo.

Dwie postacie, których prawie każde spotkanie kończy się iskrzeniem. A przecież to dopiero początek. Gdy w gabinecie Dagmara Różyka znaleziony zostaje trup, to właśnie jego sekretarka staje się pierwszą podejrzaną o zamordowanie swojego szefa. Choćby nie wiem jak się tłumaczyła, to pewnych rzeczy jednak powiedzieć nie chce i uważa, że nie może. Trudno Monikę wyciągnąć z tych kłopotów, mimo, że młody policjant, który mieszka tuż obok niej, a od dłuższego czasu robi sobie nadzieję na bliższy związek, będzie się bardzo starał, by jej skórę uratować.

Macie zarys akcji, ale prawdę mówiąc, to nawet nie tyle intryga kryminalna jest tu najbardziej smakowita, ale wszystkie te scenki i dialogi jakimi nafaszerowane jest "Diabli nadali". I to właśnie przypomina mi właśnie klimat tworzony w pierwszych powieściach przez Joannę Chmielewską. Barwne, żywe postacie, trochę przerysowane, abyśmy mieli więcej zabawy, wszystkich gromadzimy w jednym miejscu i potem tylko obserwujemy samorozkręcający się festiwal plotek, domysłów, pomówień, dobrych chęci i pomyłek. Dodajmy jeszcze do tego trochę fajnego tła, postaci drugoplanowych (choćby ojca i braci Moniki, którzy przyjeżdżają bronić jej czci), a wszystko to gwarantuje nam lekturę lekką i zabawną. Może i pewne teksty powtarzają się zbyt często (choćby o wyskakiwaniu z majtek), ale na szczęście takich rzeczy nie ma zbyt dużo. Na jesienno-zimową deprechę jak znalazł. I jako przerwa między czymś poważniejszym też sprawdza się bardzo dobrze.

Już dawno nie miałem okazji tak się wyluzować w trakcie lektury. Może Stephanie Plum, może Zamboch, ale np. Polakowa raczej rozczarowała, a Marta Kisiel z zupełnie innej bajki. No, dawniej mieliśmy mistrzowską Chmielewską, ale jej późniejsze tytuły omijam szerokim łukiem. Olga Rudnicka wydaje się podążać śladami tej królowej komedii kryminalnej, czy też "kryminału...