Okazało się, że Piotr Fronczewski to nie tylko aktor fantastyczny, ale również wyjątkowo skromny. Bardzo niechętnie opowiada o sobie, wiele epizodów ze swojego życia bagatelizuje i cały czas stara się zwrócić rozmowę na inne tory. Z widoczną przyjemnością opowiada o swojej motoryzacyjnej pasji i wydaje mi się, że gdyby tylko Marcin Mastalerz na to pozwolił, cała książka byłaby o motocyklach. W opowieściach o początkach jego kariery (choć sam nie używa tego słowa w stosunku do siebie) dużo częściej pojawiają się Jan Himilsbach i Gustaw Holoubek niż sam Fronczewski. Wiele szczegółowych pytań i dociekań zbywa stwierdzeniem, że to było 50 lat temu, on nie pamięta, nie wie, może faktycznie tak było, a może nie, kto by to pamiętał.
(...)
Nie jest to jakaś wyjątkowo odkrywcza książka. Nie dowiadujemy się wiele nowego, nie jesteśmy zaskakiwani na każdej stronie, ale... mimo wszystko czyta się to z przyjemnością. Piotr Fronczewski swoim podejściem wzbudził moją wielką sympatię, pomimo, że chyba faktycznie wcale nie chciał pisać tej książki. Dobrze, że jednak dał się przekonać - to przykład literatury, bez której literatura być może by się świetnie obyła, ale jednocześnie sprawia przyjemność i w jakiś sposób wzbogaca czytelnika. Więc czemu by nie?

-----
http://domizzz.blogspot.com

Okazało się, że Piotr Fronczewski to nie tylko aktor fantastyczny, ale również wyjątkowo skromny. Bardzo niechętnie opowiada o sobie, wiele epizodów ze swojego życia bagatelizuje i cały czas stara się zwrócić rozmowę na inne tory. Z widoczną przyjemnością opowiada o swojej motoryzacyjnej pasji i wydaje mi się, że gdyby tylko Marcin Mastalerz na to pozwolił, cała książka...