Ja, Fronczewski

pożywka dla duszy, dla lepszego humoru oraz dla samej przyjemności czytania. jedyne co irytowało to (za) częste 'nie pamiętam'.

pożywka dla duszy, dla lepszego humoru oraz dla samej przyjemności czytania. jedyne co irytowało to (za) częste 'nie pamiętam'.

Pokaż mimo to

Kto by pomyślał, że Piotr Fronczewski składa się w tak dużej mierze z pokory, skromności, wątpliwości i kompleksów? Książka postawiła go w świetle skrajnie odmiennym od moich dotychczasowych wyobrażeń. Takie wywiady-rzeki warto czytać; z kimś, kto ma coś do opowiedzenia i to pięknym językiem. Nie wspominając o tym, że p.Piotr jest kopalnią ciepłych anegdot o Aktorach, Kabarecie i Teatrze, którego już nie ma.
Pozycja godna polecenia, przyjemna lektura.

Kto by pomyślał, że Piotr Fronczewski składa się w tak dużej mierze z pokory, skromności, wątpliwości i kompleksów? Książka postawiła go w świetle skrajnie odmiennym od moich dotychczasowych wyobrażeń. Takie wywiady-rzeki warto czytać; z kimś, kto ma coś do opowiedzenia i to pięknym językiem. Nie wspominając o tym, że p.Piotr jest kopalnią ciepłych anegdot o Aktorach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W pierwszej kolejności muszę pochwalić P. Marcina, za na prawdę solidne i rzetelne przygotowanie się do tego wywiadu. W świecie dziennikarskim ta sztuka bardzo często zanika, niestety. Najgorsze, co może być, to wytykanie błędów, czy braku przygotowania do rozmowy, przez osobę przepytywaną, mówiąc kolokwialnie. Tutaj tego nie ma. Wręcz odwrotnie, zdarzały się sytuacje, że to autor książki przypominał o pewnych rzeczach Panu Piotrowi.
Co do samego rozmówcy, no cóż mogę powiedzieć ukochany Pan Kleks z moich lat dzieciństwa, czy śpiewający Franek Kimono z lat późniejszych, niezapomniany Stańczyk z serialu Królowa Bona i wiele, wiele innych niezapomnianych ról aktorskich.
Pan Fronczewski opowiada z dużym dystansem i autoironią o swoim życiu, pasji motocyklowej, pracy zawodowej, silnej więzi z mamą. Podoba mi się, że w tej rozmowie, widać jego ogromną pokorę do swoich sukcesów i wielkiej popularności, jaką zdobył przez lata ciężkiej pracy.
Książkę czyta się w ekspresowym tempie, to zasługa obu Panów prowadzących inteligentną, czasami przekorną rozmowę na poziomie.
Warto przeczytać, serdecznie polecam.

W pierwszej kolejności muszę pochwalić P. Marcina, za na prawdę solidne i rzetelne przygotowanie się do tego wywiadu. W świecie dziennikarskim ta sztuka bardzo często zanika, niestety. Najgorsze, co może być, to wytykanie błędów, czy braku przygotowania do rozmowy, przez osobę przepytywaną, mówiąc kolokwialnie. Tutaj tego nie ma. Wręcz odwrotnie, zdarzały się sytuacje, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

+!

+!

Pokaż mimo to

Marcin Masztalerz „Ja Fronczewski”

Wywiad rzeka z bardzo fajnym i utalentowanym aktorem, którego charakterystyczny głos wielu z nas pamięta z „Tata, a Marcin powiedział…”, a przecież Piotr Fronczewski – bo to o nim mowa, to aktor który grał w naprawdę wielu filmach. Przyjemnie napisana, gdzie Marcin Masztalerz z wdziękiem porusza się w trudnym tematach i osobistych Piotra Fronczewskiego na przestrzeni lat – jego występy, wybory i on sam który nie jest fanem opowiadania o samy sobie.

Dla lubiących „starsze” pokolenie to kapitalna dawka anegdot i wydarzeń humorystycznych i w tle nie do przecenienia Jan Himilsbach z swoim wyjątkowym poczuciem humoru i dosadnością. Polecam bo jest napisana bardzo przystępnie i nie tylko fanom Piotra Fronczewskiego. 8/10

Marcin Masztalerz „Ja Fronczewski”

Wywiad rzeka z bardzo fajnym i utalentowanym aktorem, którego charakterystyczny głos wielu z nas pamięta z „Tata, a Marcin powiedział…”, a przecież Piotr Fronczewski – bo to o nim mowa, to aktor który grał w naprawdę wielu filmach. Przyjemnie napisana, gdzie Marcin Masztalerz z wdziękiem porusza się w trudnym tematach i osobistych Piotra...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny wywiad-rzeka z kultowym aktorem. Zabawna, momentami dramatyczna, historia życia osoby związanej z teatrem i filmem.

Świetny wywiad-rzeka z kultowym aktorem. Zabawna, momentami dramatyczna, historia życia osoby związanej z teatrem i filmem.

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze się czyta. Pan Fronczewski to skromny człowiek i jego opowieść to bardziej świadectwo osób, wydarzeń, pewnej epoki niż opowiadanie o sobie. Opowiadanie o innych też mu świetnie wychodzi, bo mówi o kimś dobrze, z szacunkiem lub z sympatią - albo wcale. A co jakiś czas pojawia się doskonała anegdota. Polecam.

Bardzo dobrze się czyta. Pan Fronczewski to skromny człowiek i jego opowieść to bardziej świadectwo osób, wydarzeń, pewnej epoki niż opowiadanie o sobie. Opowiadanie o innych też mu świetnie wychodzi, bo mówi o kimś dobrze, z szacunkiem lub z sympatią - albo wcale. A co jakiś czas pojawia się doskonała anegdota. Polecam.

Pokaż mimo to

Ciekawa acz nie porywająca. Niektóre wątki interesujące, inne zbyt lakonicznie potraktowane. Myślę, że nie znarnowałam czasu sięgając po tę książkę. Bez wątpienia jednak nie wywarła na mnie oszałamiającego czy duchowego wrażenia.

Ciekawa acz nie porywająca. Niektóre wątki interesujące, inne zbyt lakonicznie potraktowane. Myślę, że nie znarnowałam czasu sięgając po tę książkę. Bez wątpienia jednak nie wywarła na mnie oszałamiającego czy duchowego wrażenia.

Pokaż mimo to

Na spotkanie z Piotrem Fronczewskim szykowałam się już dosyć dawno i w końcu przyszedł moment, że sięgnęłam na półkę po tę książkę i przepadłam. To fantastyczna rozmowa, którą przeprowadził z tym znakomitym aktorem Marcin Mastalerz.
Rozmowa rozpoczyna się od kategorycznego stwierdzenia głównego bohatera, że z tego nic nie będzie, bo nie jest jego życiorys materiałem na książkę. A jednak powstał fantastyczny zapis wielu lat pracy scenicznej człowieka, którego charakterystyczny głos zna chyba każdy.
Piotr Fronczewski rozpoczął swoją karierę bardzo wcześnie, bo w wieku 8 lat występując w programie dziecięcym a później w przedstawieniu w teatrze telewizji. Miał tez możliwość bycia na scenie w czasie gdzie triumfy odnosił Adolf Dymsza. Zresztą niesamowitych postaci i spotkań miał Fronczewski mnóstwo, bo i pokolenie z którego wyrósł było pod tym względem obfite. Nasz bohater bowiem miał na roku w PWST i Olbrychskiego i Zelnika i Seweryna i wielu innych. I tu poznajemy czasy i sytuacje powstawania spektakli, które przeszły do historii. To także imprezy w SPATIFie.
Sporo czasu panowie w wywiadzie poświęcają współpracy Fronczewskiego z Kazimierzem Dejmkiem czy Gustawem Holoubkiem. To czasy powstawania wielkich rol teatralnych, ale także historie swoistych upadków wielu aktorów spowodowanych nadużywaniem alkoholu.
Fronczewski nie cofa się także przed mówieniem o swojej rodzinie, a zwłaszcza o żonie Ewie, z którą przeżył już ponad 40 wspólnych lat. I nie były one pozbawione burz ( zdrada), ale potrafili w odpowiednim momencie zacząć grac do jednej bramki.
Z ogromną pasją pan Piotr opowiada o swojej wielkiej miłości do motoryzacji, a zwłaszcza do motocykli. Widać tu ogromne znawstwo tematu i szacunek do innych uczestników ruchu drogowego.
Bardzo wzruszające były chwile, poświęcone relacjom aktora ze swoją mamą staruszką. Widać tu ogromną miłość i szacunek, którymi ją obdarza. Oddając tym samym jej to, co ona musiała poświęcić, aby wychować go na takiego właśnie człowieka jakim jest obecnie.
Spędziłam naprawdę piękne chwile rozkoszując się przebywaniem w towarzystwie tak mądrego i sympatycznego człowieka.

Na spotkanie z Piotrem Fronczewskim szykowałam się już dosyć dawno i w końcu przyszedł moment, że sięgnęłam na półkę po tę książkę i przepadłam. To fantastyczna rozmowa, którą przeprowadził z tym znakomitym aktorem Marcin Mastalerz.
Rozmowa rozpoczyna się od kategorycznego stwierdzenia głównego bohatera, że z tego nic nie będzie, bo nie jest jego życiorys materiałem na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając ten wywiad-rzekę, wyobrażałem sobie głos pana Piotra, jego modulację, jego aksamitną barwę. I dzięki temu czytało mi się jeszcze lepiej.
Z zasady nie lubię czytać wywiadów, ale tutaj zaskoczyła mnie lekkość formy. Książkę złapałem dla zabicia czasu, przejrzałem kilka stron - i wciągnęła mnie. Doczytałem do deski.
Z każdej strony bije ciepło, spora doza melancholii i skromność przez wielkie "s". Kto do tej pory darzył pana Piotra sympatią, jeszcze się w tym utwierdzi, Polecam.

Czytając ten wywiad-rzekę, wyobrażałem sobie głos pana Piotra, jego modulację, jego aksamitną barwę. I dzięki temu czytało mi się jeszcze lepiej.
Z zasady nie lubię czytać wywiadów, ale tutaj zaskoczyła mnie lekkość formy. Książkę złapałem dla zabicia czasu, przejrzałem kilka stron - i wciągnęła mnie. Doczytałem do deski.
Z każdej strony bije ciepło, spora doza melancholii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to