Ja, Fronczewski

Świetna książka o wspaniałym aktorze. Szczera, prawdziwa.

Świetna książka o wspaniałym aktorze. Szczera, prawdziwa.

Wywiad-rzekę z Piotrem Fronczewskim czytało mi się bardzo przyjemnie, nie zgodzę się z zarzutami, że jego odpowiedzi są wymijające i aktor zasłania się niepamięcia. Trochę znam jego obecne losy - i stan zdrowia - i wiem, że nie było to udawane.
Książka nie zawiera może ogromnej ilości ciekawostek zza kulis teatru czy planów zdjęciowych, ale dowiadujemy się dużo o samym artyście (choć Fronczewski woli określenie "rzemieślnik").
"Film jest jak igrzyska olimpijskie" - ten i inne cytaty dały mi sporo do myślenia, nazwały po imieniu to, z czego wcześniej nie zawsze zdawałem sobie sprawę.
Polecam gorąco!

Wywiad-rzekę z Piotrem Fronczewskim czytało mi się bardzo przyjemnie, nie zgodzę się z zarzutami, że jego odpowiedzi są wymijające i aktor zasłania się niepamięcia. Trochę znam jego obecne losy - i stan zdrowia - i wiem, że nie było to udawane.
Książka nie zawiera może ogromnej ilości ciekawostek zza kulis teatru czy planów zdjęciowych, ale dowiadujemy się dużo o samym...

Wielki ukłon dla prowadzącego ten wywiad-rzekę pana Marcina Mastalerza za znakomite przygotowanie i wysoką erudycję. Prowadzący wywiad wycisnął z dostępnego tworzywa maksimum. Pan Piotr słusznie przydaje niewielką wagę do swej opowieści gdyż, istotnie, zawiera ona zaledwie tyle materiału, ile by zawierała opowieść o życiu wielu ludzi o nieznanych nazwiskach. Mamy więc tu opowieści o dzieciństwie, jakich wiele, o ulubionych psach, o pasji motoryzacyjnej i jeździeckiej, o związkach rodzinnych, o poznaniu żony i weselu, o próbie skłonienia do współpracy przez Służby Bezpieczeństwa w latach osiemdziesiątych. I o ludziach teatru i filmu, rzecz jasna, z najbardziej rzucającą się w oczy fascynacją i przyjaźnią z Gustawem Holoubkiem. Wywiad bardzo ubarwiają anegdoty i historyjki, wiele z nich jednak jest powszechnie znanych, jak słynna anegdota z Kaliną Jędrusik i strażakiem w rolach głównych. Trzeba też przyznać, że ta opowieść, chociaż nie zawiera żadnych wydarzeń czy historii, które uzasadniałyby pisanie książki, opowiedziana została przez pana Piotra pięknym językiem i przyjemnie się ją czyta.

Wielki ukłon dla prowadzącego ten wywiad-rzekę pana Marcina Mastalerza za znakomite przygotowanie i wysoką erudycję. Prowadzący wywiad wycisnął z dostępnego tworzywa maksimum. Pan Piotr słusznie przydaje niewielką wagę do swej opowieści gdyż, istotnie, zawiera ona zaledwie tyle materiału, ile by zawierała opowieść o życiu wielu ludzi o nieznanych nazwiskach. Mamy więc tu...

Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o Panu Fronczewskim. Jest aktorem, którego bardzo cenię i lubię. Niestety, odniosłam wrażenie, że wywiad udzielony był jakby na siłę. Pan Fronczewski mówił, ale tak żeby nic nie powiedzieć. Owszem, opowiadał o teatrze, o tym co się dzieje ,,za kurtyną" ale bardzo często zasłaniał się niepamięcią. Dla mnie i pewnie dla wielu innych osób nieoceniony aktor teatralny i filmowy, ale po przeczytaniu lektury mam wrażenie, że jest zbyt skromny, nieśmiały. Trochę ta skromność wydaję mi się sztuczna-ale może tylko ja odniosłam takie wrażenie. Reasumując. Wolałam nie czytać i dalej wielbić Piotra Fronczewskiego niż przeczytać i być rozczarowana.

Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o Panu Fronczewskim. Jest aktorem, którego bardzo cenię i lubię. Niestety, odniosłam wrażenie, że wywiad udzielony był jakby na siłę. Pan Fronczewski mówił, ale tak żeby nic nie powiedzieć. Owszem, opowiadał o teatrze, o tym co się dzieje ,,za kurtyną" ale bardzo często zasłaniał się niepamięcią. Dla mnie i pewnie dla wielu innych osób...

Uwielbiam Piotra Fronczewskiego. Jak słyszę jego głos naprawdę przenoszę się w inne rejony. Magia. Wybitny aktor, wielka osobowość.

W związku z powyższym z dużą obawą przystępowałam do lektury tej książki. A jak się rozczaruję???
Po kilku stronach już wiedziałam, że będzie dobrze, a nawet bardzo dobrze. Skromny, mądry człowiek. O swoim (wybitnym!) aktorstwie opowiada z taką powściągliwością, że aż miałabym ochotę po prostu tak po ludzku go przytulić i zapewnić, że dla mnie (i pewnie dla wielu innych osób jest) kimś ogromnie ważnym.

A już za to zdanie przyznaję Panu Piotrowi mój osobisty medal. To o mnie przecież! (coś mnie łączy z wybitnym aktorem;)):
"Ba. Rzecz w tym, że ja chyba w ogóle nie jestem interesującym człowiekiem. Ja, proszę pana, jestem cały z niepewności. Z lęku. Różnych smutków, smuteczków, melancholii i zadumy. Taki przypadek".

Uwielbiam Piotra Fronczewskiego. Jak słyszę jego głos naprawdę przenoszę się w inne rejony. Magia. Wybitny aktor, wielka osobowość.

W związku z powyższym z dużą obawą przystępowałam do lektury tej książki. A jak się rozczaruję???
Po kilku stronach już wiedziałam, że będzie dobrze, a nawet bardzo dobrze. Skromny, mądry człowiek. O swoim (wybitnym!) aktorstwie opowiada z...

Nigdy nie lubiłam komediowo- kabaretowych ról Piotra Fronczewskiego. Nie zachwycił mnie jego Pan Kleks, nie znosiłam Pana Piotrusia z Kabareciku Olgi Lipińskiej. Kreacje te były przerysowane, grane na siłę, wbrew aktorowi. Zawsze wiedziałam, ze Pan Piotr to wielki melancholik. Ten wywiad potwierdził, że miałam rację. Oprócz tego okazało się, że to człowiek skromny, z dystansem do siebie, mądry. Przedstawiciel odchodzącego pokolenia wybitnych aktorów polskich, którzy oprócz talentu mają też klasę, mądrość i charakter.
Książkę czyta się świetnie, jest trochę nostalgiczna, trochę humorystyczna, na koniec filozoficzna. Fachowo przeprowadzony wywiad z człowiekiem, który ma coś ciekawego do powiedzenia, choć sam uważa, że tak nie jest…

Nigdy nie lubiłam komediowo- kabaretowych ról Piotra Fronczewskiego. Nie zachwycił mnie jego Pan Kleks, nie znosiłam Pana Piotrusia z Kabareciku Olgi Lipińskiej. Kreacje te były przerysowane, grane na siłę, wbrew aktorowi. Zawsze wiedziałam, ze Pan Piotr to wielki melancholik. Ten wywiad potwierdził, że miałam rację. Oprócz tego okazało się, że to człowiek skromny, z...

pożywka dla duszy, dla lepszego humoru oraz dla samej przyjemności czytania. jedyne co irytowało to (za) częste 'nie pamiętam'.

pożywka dla duszy, dla lepszego humoru oraz dla samej przyjemności czytania. jedyne co irytowało to (za) częste 'nie pamiętam'.

Kto by pomyślał, że Piotr Fronczewski składa się w tak dużej mierze z pokory, skromności, wątpliwości i kompleksów? Książka postawiła go w świetle skrajnie odmiennym od moich dotychczasowych wyobrażeń. Takie wywiady-rzeki warto czytać; z kimś, kto ma coś do opowiedzenia i to pięknym językiem. Nie wspominając o tym, że p.Piotr jest kopalnią ciepłych anegdot o Aktorach, Kabarecie i Teatrze, którego już nie ma.
Pozycja godna polecenia, przyjemna lektura.

Kto by pomyślał, że Piotr Fronczewski składa się w tak dużej mierze z pokory, skromności, wątpliwości i kompleksów? Książka postawiła go w świetle skrajnie odmiennym od moich dotychczasowych wyobrażeń. Takie wywiady-rzeki warto czytać; z kimś, kto ma coś do opowiedzenia i to pięknym językiem. Nie wspominając o tym, że p.Piotr jest kopalnią ciepłych anegdot o Aktorach,...

W pierwszej kolejności muszę pochwalić P. Marcina, za na prawdę solidne i rzetelne przygotowanie się do tego wywiadu. W świecie dziennikarskim ta sztuka bardzo często zanika, niestety. Najgorsze, co może być, to wytykanie błędów, czy braku przygotowania do rozmowy, przez osobę przepytywaną, mówiąc kolokwialnie. Tutaj tego nie ma. Wręcz odwrotnie, zdarzały się sytuacje, że to autor książki przypominał o pewnych rzeczach Panu Piotrowi.
Co do samego rozmówcy, no cóż mogę powiedzieć ukochany Pan Kleks z moich lat dzieciństwa, czy śpiewający Franek Kimono z lat późniejszych, niezapomniany Stańczyk z serialu Królowa Bona i wiele, wiele innych niezapomnianych ról aktorskich.
Pan Fronczewski opowiada z dużym dystansem i autoironią o swoim życiu, pasji motocyklowej, pracy zawodowej, silnej więzi z mamą. Podoba mi się, że w tej rozmowie, widać jego ogromną pokorę do swoich sukcesów i wielkiej popularności, jaką zdobył przez lata ciężkiej pracy.
Książkę czyta się w ekspresowym tempie, to zasługa obu Panów prowadzących inteligentną, czasami przekorną rozmowę na poziomie.
Warto przeczytać, serdecznie polecam.

W pierwszej kolejności muszę pochwalić P. Marcina, za na prawdę solidne i rzetelne przygotowanie się do tego wywiadu. W świecie dziennikarskim ta sztuka bardzo często zanika, niestety. Najgorsze, co może być, to wytykanie błędów, czy braku przygotowania do rozmowy, przez osobę przepytywaną, mówiąc kolokwialnie. Tutaj tego nie ma. Wręcz odwrotnie, zdarzały się sytuacje, że...

+!

+!