Dobrze się to czytało. Ciekawa i dobrze prowadzona rozmowa, choć pan Piotr niechętnie i tylko chwilami uchylał drzwi do swojego prywatnego świata.

Dobrze się to czytało. Ciekawa i dobrze prowadzona rozmowa, choć pan Piotr niechętnie i tylko chwilami uchylał drzwi do swojego prywatnego świata.

Wywiad trochę w stylu "nie chcem, ale muszem", czyli P. Fronczewski zgodził się na wywiad, ale nie bardzo ma ochotę odpowiadać na większość pytań. Za wiele ról ceniłam i cenię Fronczewskiego, jego głosu mogę słuchać w nieskończoność, ale trochę żałuję, że ten wywiad przeczytałam. Nie, żeby mi zależało na pikantnych szczegółach z życia aktora czy jego kolegów i koleżanek po fachu, wolałabym po prostu, żeby tak bardzo nie manifestował niechęci do prowadzenia rozmowy.

Wywiad trochę w stylu "nie chcem, ale muszem", czyli P. Fronczewski zgodził się na wywiad, ale nie bardzo ma ochotę odpowiadać na większość pytań. Za wiele ról ceniłam i cenię Fronczewskiego, jego głosu mogę słuchać w nieskończoność, ale trochę żałuję, że ten wywiad przeczytałam. Nie, żeby mi zależało na pikantnych szczegółach z życia aktora czy jego kolegów i koleżanek po...

Jest to niezwykle zaskakujący wywiad rzeka, zwłaszcza jeśli ktoś kojarzy Fronczewskiego głównie z jego ról komediowych. Choć sam aktor jest niezwykle dowcipny, lubi opowiadać o rzeczach, wobec których ma czułe wspomnienia. Porusza jednak poważne tematy, z biegiem książki, wręcz coraz poważniejsze. I wydaję mi się, że w pewnym sensie chcąc go rzeczywiście choć odrobinę lepiej poznać, trzeba trochę dostosować się do rytmu człowieka, który znajduje się w konkretnym miejscu w swoim życiu, wiele ma już za sobą, niewiele myśli o przyszłości. I tak jak rola pozostaje z aktorem chwilę po spektaklu, tak po zamknięciu książki zostaje z nami ogromna fala melancholii.

Jedyny zarzut mam tak naprawdę do dziennikarza, który przeprowadzał ten wywiad. Kilkakrotnie nie słucha swojego rozmówcy i tamten musi powtarzać, wielokrotnie natomiast naciska próbując wydusić z niego jakiś skandal, jakąś sensację ze środowisk teatralno-filmowych jego młodości, co choć spotyka się ze ścianą, po jakimś czasie robi się potwornie sztuczne i irytujące. Jakby siedział tam paparazzi a nie dziennikarz. Zdarza się też, że używa pustych słów, wygląda to jakby przerywał swojemu rozmówcy i ucinał historie, o których tamten chce opowiadać, co po prostu wychodzi na aroganckie zachowanie.

Jest to niezwykle zaskakujący wywiad rzeka, zwłaszcza jeśli ktoś kojarzy Fronczewskiego głównie z jego ról komediowych. Choć sam aktor jest niezwykle dowcipny, lubi opowiadać o rzeczach, wobec których ma czułe wspomnienia. Porusza jednak poważne tematy, z biegiem książki, wręcz coraz poważniejsze. I wydaję mi się, że w pewnym sensie chcąc go rzeczywiście choć odrobinę...

Bardzo lubię i cenię Pana Piotra Frączewskiego jako aktora. Tym większy zawód : książka wg. mnie słaba, treścią nie zachwyca, ponadto mnóstwo wulgaryzmów. Jestem zawiedziony...

Bardzo lubię i cenię Pana Piotra Frączewskiego jako aktora. Tym większy zawód : książka wg. mnie słaba, treścią nie zachwyca, ponadto mnóstwo wulgaryzmów. Jestem zawiedziony...

"Zabij mnie pan, panie Marcinie, ale nie pamiętam" - tak powinien brzmieć tytuł. Oczywiście nie czynię zarzutu pamięci pana Piotra, niech pierwszy rzuci kamieniem, kto wszystko pamięta ze swojego życia, lecz raczej opracowaniu rozmów.

Pan Piotr opowiada dużo, ale nie wszystko. Z tak barwnego i bogatego życia nie da się wszystkiego opowiedzieć, to raz. A dwa, czytelnik zostaje niekiedy poinformowany, że niektóre tematy nie przeszły przez sito autocenzury przepytywanego aktora (tylko po co zostawiać to w tekście? Zupełnie jakby przepytujący chciał wytłumaczyć się przed czytelnikiem z braków). Tak czy inaczej lektura pozostawia drobny niedosyt.

Tekst ma sprawiać wrażenie po prostu spisanego ze słuchu, ale tu i ówdzie przemycane są akapity wyraźnie szlifowane, rozmowa pełna jest docinek i, mam wrażenie, niepotrzebnego ubarwiania, które chwilami przeszkadza w czytaniu.

Jednak książka jest nie tylko zbiorem opowieści z życia aktora, anegdot i encyklopedycznych faktów, ale w dużej mierze spojrzeniem na jego życie przez duchowo-filozoficzny pryzmat przekonań, przemyśleń i charakteru. A to duży plus.

"Zabij mnie pan, panie Marcinie, ale nie pamiętam" - tak powinien brzmieć tytuł. Oczywiście nie czynię zarzutu pamięci pana Piotra, niech pierwszy rzuci kamieniem, kto wszystko pamięta ze swojego życia, lecz raczej opracowaniu rozmów.

Pan Piotr opowiada dużo, ale nie wszystko. Z tak barwnego i bogatego życia nie da się wszystkiego opowiedzieć, to raz. A dwa, czytelnik...

Opowieść w formie wywiadu. Pouczająca historia życia aktora, dla którego teatr, film, czy kabaret był i wciąż jest bardzo ważny, lecz nie był nigdy w życiu najważniejszy. Największe wyzwania przynosi nam przecież życie prywatne. Sporo osobistych refleksji nt. konieczności dorastania do ról - nie tylko aktorskich, lecz przede wszystkim właśnie tych najważniejszych - życiowych: męża, ojca, syna. Wyznania momentami szczere do bólu, także gdy mowa o popełnionych w życiu błędach. Sporo anegdot z życia elity polskich aktorów. Bogate kalendarium dokonań aktorskich Piotra Fronczewskiego. Naprawdę ciekawa i zmuszająca do refleksji lektura.

Opowieść w formie wywiadu. Pouczająca historia życia aktora, dla którego teatr, film, czy kabaret był i wciąż jest bardzo ważny, lecz nie był nigdy w życiu najważniejszy. Największe wyzwania przynosi nam przecież życie prywatne. Sporo osobistych refleksji nt. konieczności dorastania do ról - nie tylko aktorskich, lecz przede wszystkim właśnie tych najważniejszych -...

Ależ mam niedosyt! Pan Kleks, Franek Kimono, kabarety ledwo liźnięte...

Ależ mam niedosyt! Pan Kleks, Franek Kimono, kabarety ledwo liźnięte...

Nigdy fanem Fronczewskiego nie byłem ale ogólnie lubię gościa. Mówię sobie, przeczytam w przerwie między kolejnymi Tolkienami jako coś lekkiego, tak na szybko.
Niestety nieco się zawiodłem. Czuć było, że p. Piotr nie specjalnie chce brać w tym udział m.in. zasłaniając się brakiem pamięci w wielu miejscach. Często też powtarzał p. Marcinowi, że ten nie słucha bądź czegoś nie rozumie. Jakby nie mogli się dogadać.
Tak naprawdę nie licząc kilku anegdotek ze SPATiF-u to raczej nie wiele tu ciekawego dla kogoś kto się jakoś specjalnie tym aktorem nie interesuje.

Nigdy fanem Fronczewskiego nie byłem ale ogólnie lubię gościa. Mówię sobie, przeczytam w przerwie między kolejnymi Tolkienami jako coś lekkiego, tak na szybko.
Niestety nieco się zawiodłem. Czuć było, że p. Piotr nie specjalnie chce brać w tym udział m.in. zasłaniając się brakiem pamięci w wielu miejscach. Często też powtarzał p. Marcinowi, że ten nie słucha bądź czegoś nie...

Bardzo lubię i cenię pana Fronczewskiego. Rzadko już spotyka się takich aktorów. Kiedyś mieliśmy Artystów teraz mamy gwiazdy, przeważnie jedną podobną do drugiej.
Wywiad przeczytałam z przyjemnością. Odkryłam wiele smaczków prywatnych i teatralnych. Książka prowadzona świetnie i dlatego czuję pewien niedosyt – chciałabym jeszcze snucia historii o Życiu, Ludziach, Teatrze...
I chociaż za filmem o Panu Kleksie nie przepadam (książka wygrywa) to nikt inny w mojej wyobraźni nim nie będzie!

Bardzo lubię i cenię pana Fronczewskiego. Rzadko już spotyka się takich aktorów. Kiedyś mieliśmy Artystów teraz mamy gwiazdy, przeważnie jedną podobną do drugiej.
Wywiad przeczytałam z przyjemnością. Odkryłam wiele smaczków prywatnych i teatralnych. Książka prowadzona świetnie i dlatego czuję pewien niedosyt – chciałabym jeszcze snucia historii o Życiu, Ludziach,...

Świetna książka o wspaniałym aktorze. Szczera, prawdziwa.

Świetna książka o wspaniałym aktorze. Szczera, prawdziwa.