Na wstępie zaznaczę, że książka nie przypadła mi zbytnio do gustu. Autor zdaje się prowokować tytułem, lecz mimo wszystko "za mało tu miejsca dla szympansów". Poddaje analizie krytycznoliterackiej wielu mniej lub bardziej współczesnych autorów, jednak forma narracji wymaga "dość dużej sprawności -pojęciowej" (tego nigdy nie lubiłem; może mam "za wąskie horyzonty"...)
Pozostanie zapewne w mojej pamięci rozdział: "Sprawiedliwość szympansa" - widocznie do niego mi najbliżej?!
Czasem nie warto może silić się w literaturze popularnej na "akademickie szybowanie nad szczytami". Tajemnice królestwa zostały przecież objawione "prostaczkom"...

Na wstępie zaznaczę, że książka nie przypadła mi zbytnio do gustu. Autor zdaje się prowokować tytułem, lecz mimo wszystko "za mało tu miejsca dla szympansów". Poddaje analizie krytycznoliterackiej wielu mniej lub bardziej współczesnych autorów, jednak forma narracji wymaga "dość dużej sprawności -pojęciowej" (tego nigdy nie lubiłem; może mam "za wąskie...

Zaczynam czytać książkę dziennikarza niegdysiejszej Trójki, by może wreszcie znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego tak nadspodziewanie wiele osób – przynajmniej w naszym kręgu kulturowym - deklaruje się jako wierzące. Nie mam tu na myśli oczywiście zgodności deklaracji ze świadectwem życia, a sam fakt, że dorosła osoba wciąż twierdzi, że Biblia, to księga objawiona pełna prawd oczywistych (choć sam kościół o pewnych jej wątkach mówi dziś, że są „omowniami”, „symbolami”, „alegoriami mającymi trafić do człowieka swej epoki”). Aspekt kulturowy i „z urodzenia” pomijam oczywiście, bowiem każdy z nas urodził się w naszej – chrześcijańskiej – kulturze, ale dlaczego nie wszyscy przechodzą gdzieś proces wyzwolenia z wiary? Dlaczego przyjmujemy – choć często ze smutkiem – fakt nieistnienia Świętego Mikołaja, Wróżki Zębuszki czy innych elfów, a wciąż za pewnik bierzemy istnienie faktycznego fizycznego stwórcy naszej rzeczywistości?
Książka prostej odpowiedzi na to pytanie nie udziela. To raczej przewodnik dla wierzących, jak szukać porozumienia i zrozumienia z niewierzącymi.
Według typologii niewiary zaproponowanej tu przez Sosnowskiego (podział niewiary na sześć typów ze względu na jej przyczyny na: anestezjologiczną, nihilistyczną, epistemologiczną, etyczną, tragiczną i metafizyczną) i słusznej uwadze, że czyste postaci zdarzają się skrajnie, a przeważnie występują mieszane - byłbym chyba typem niewierzącego epistemologiczno-etycznie z małą może domieszką komponenty metafizycznej.
Podoba mi się, gdy autor mówi o sobie i swoim stosunku do wspólnoty wiernych w Polsce, raz linia graniczna (dzieląca wierzących od niewierzących) znajduje mu się za piętami, a raz pół kroku przed nim i to przy zachowanym bezruchu samego podmiotu; to inni przesuwają mu ją bez jego intencjonalnego wpływu na ten fakt. Bardziej jednak podoba mi się, gdy profesor Mikołejko określa siebie samego jako „wierzącego wśród niewiernych i niewierzącego pośród wierzących”.
Przynajmniej początek jest taki, bo gdy od oswajania różnic między samymi wyznawcami czy między wyznawcami a niewierzącymi autor odchodzi, a zaczynają się jego prywatne rekolekcje z wybranych wątków biblijnych (głównie nowotestamentowych) – dla mnie książka siada, gubi gdzieś swą główną wartość. Staje się za to tendencyjna, a objaśnianie świata Biblii poprzez różne - niby akceptowalne dla ludzi inteligentnych - językowe i pojęciowe sztuczki jeży mi włosy na karku dalece bardziej, niż prosta religijność obrzędowa w wydaniu chociażby prawosławnym...

Zaczynam czytać książkę dziennikarza niegdysiejszej Trójki, by może wreszcie znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego tak nadspodziewanie wiele osób – przynajmniej w naszym kręgu kulturowym - deklaruje się jako wierzące. Nie mam tu na myśli oczywiście zgodności deklaracji ze świadectwem życia, a sam fakt, że dorosła osoba wciąż twierdzi, że Biblia, to księga objawiona pełna...

Początek ciekawy i obiecujący, potem nie za bardzo mogłam przebrnąć.
Może lepsze by to było jako kilka esejów w miesięczniku.

Początek ciekawy i obiecujący, potem nie za bardzo mogłam przebrnąć.
Może lepsze by to było jako kilka esejów w miesięczniku.

Autor kojarzy mi się z wierszami a nie religijnością, więc czytałam jego książkę pełna ciekawości co będzie dalej. Sama określiłabym się jako osobę poszukującą, która co chwila albo się oddala albo przybliża od Boga i religii, ale jest otwarta na tych którzy nie wierzą i nawet nie chcą porozmawiać. Najbardziej spodobała mi się cześć o literaturze i języku religii, ale pozostałe rozdziały też zostawiły nowe myśli.

Autor kojarzy mi się z wierszami a nie religijnością, więc czytałam jego książkę pełna ciekawości co będzie dalej. Sama określiłabym się jako osobę poszukującą, która co chwila albo się oddala albo przybliża od Boga i religii, ale jest otwarta na tych którzy nie wierzą i nawet nie chcą porozmawiać. Najbardziej spodobała mi się cześć o literaturze i języku religii, ale...

Liczyłem na coś innego. Przez p. Sosnowskiego, z całym szacunkiem dla niego, trochę za bardzo przemawia polonista. Ostatnie rozdziały, będące w zasadzie interpretacjami czytanych przez niego książek, wydawały mi się pisanymi na siłę. Wystarczyło zaznaczyć problem deficytu tematyki religijnej w polskim pisarstwie i opracowanie go, nie interpretowanie jego wykorzystania w polskiej twórczości. Gdyby książka kończyła się w połowie moja ocena byłaby połowę wyższa.

Liczyłem na coś innego. Przez p. Sosnowskiego, z całym szacunkiem dla niego, trochę za bardzo przemawia polonista. Ostatnie rozdziały, będące w zasadzie interpretacjami czytanych przez niego książek, wydawały mi się pisanymi na siłę. Wystarczyło zaznaczyć problem deficytu tematyki religijnej w polskim pisarstwie i opracowanie go, nie interpretowanie jego wykorzystania w...

Bardzo trudno jest oceniać takie książki, bo właściwie po części oceniamy też poglądy autora, a tego właśnie robić nie powinniśmy. Mimo to spróbuję. Przede wszystkim uważam, że tytuł wprowadza w błąd. W jednej z wcześniejszych opinii pojawia się zresztą to samo zastrzeżenie. O szympansach mamy jeden mały tekścik i to raczej nie jakiś znaczący. Według mnie tytuł został wybrany wyłącznie z tego względu, że jest chwytliwy marketingowo. To jest zwyczajne nadużycie.
Za dużo jest też specjalistycznego słownictwa, które może zniechęcać przeciętnego czytelnika do lektury, zwłaszcza, że jego nadmiar szczególnie doskwiera w początkowej części zbioru.
Dla mnie zdecydowanie najciekawsza była część esejów poświęconych dziełom literackim, ale to pewnie ze względu na zainteresowania.
Niewątpliwie jest to książka potrzebna, bo generalnie nie potrafimy dyskutować i pięknie się różnić, moim skromnym zdaniem. I nie dotyczy to tylko naszej nacji, ale ludzi w ogóle.

Bardzo trudno jest oceniać takie książki, bo właściwie po części oceniamy też poglądy autora, a tego właśnie robić nie powinniśmy. Mimo to spróbuję. Przede wszystkim uważam, że tytuł wprowadza w błąd. W jednej z wcześniejszych opinii pojawia się zresztą to samo zastrzeżenie. O szympansach mamy jeden mały tekścik i to raczej nie jakiś znaczący. Według mnie tytuł został...

Strasznie ciężka to lektura i strasznie pogmatwane myśli autora.No cóż,problemy,podjęte przez autora,do łatwych nie należą toteż nie należało się spodziewać przyjemnej i lekkiej lektury.Książka składa się z trzech części.Pierwsza dotyczy wiary i dialogu między wierzącymi i ateistami,druga to interpretacja wybranych,a uważanych chyba przez autora za przełomowe, fragmentów Nowego Testamentu,trzecia to dogłębna analiza wybranych,współczesnych,dzieł literackich poruszających wątek wiary i Boga.Książka,prócz fragmentów jasnych i klarownych,zawiera,w znacznej swojej części,wynurzenia autora obfitujące w skomplikowane i fachowe słownictwo.Znacznie utrudniło to odbiór przeze mnie myśli i poglądów autora,a wiele fragmentów było dla mnie po prostu przysłowiowym masłem maślanym.Niestety spodziewałem się czegoś bardziej przystępnego,a tu okazało się,że nie ma lekko.Brnąłem,brnąłem,ale dobrnąłem.Nareszcie koniec.

Strasznie ciężka to lektura i strasznie pogmatwane myśli autora.No cóż,problemy,podjęte przez autora,do łatwych nie należą toteż nie należało się spodziewać przyjemnej i lekkiej lektury.Książka składa się z trzech części.Pierwsza dotyczy wiary i dialogu między wierzącymi i ateistami,druga to interpretacja wybranych,a uważanych chyba przez autora za przełomowe, fragmentów...

Co Bóg zrobił szympansom?
Tytuł będący jednocześnie pytaniem, wraz z krótkim opisem "zawartości" na tylnej okładce zainspirował mnie do kupna tej książki. Nie ukrywam, że głównie tym się kierowałem, bo tytuł inspirujący. I niestety na tym się kończy.
Po tytule spodziewałem się polemiki, która spróbuje wnieść na forum ciekawe hipotezy dlaczego z wszystkich naczelnych naszej planety właśnie my, ludzie zaszliśmy w wyścigu ewolucyjnym tak daleko. Polemiki, która zogniskowana byłaby na boski pierwiastek tej przyczyny, bo przecież autor w tytule zadaje pytanie: Co Bóg zrobił szympansom?
A co moim zdaniem otrzymaliśmy zamiast tej polemiki? Ano rozwleczone do granic możliwości, nudne, niespójne logicznie, swoiste interpretacje zapisów ewangelii okraszone opisami wewnętrznych przeżyć i rozważań autora. Nie tego się spodziewałem.
Mówi się, że nie powinno oceniać się książki po okładce - i słusznie! Ja w tym przypadku to zrobiłem ... i? I bardzo się zawiodłem!

Co Bóg zrobił szympansom?
Tytuł będący jednocześnie pytaniem, wraz z krótkim opisem "zawartości" na tylnej okładce zainspirował mnie do kupna tej książki. Nie ukrywam, że głównie tym się kierowałem, bo tytuł inspirujący. I niestety na tym się kończy.
Po tytule spodziewałem się polemiki, która spróbuje wnieść na forum ciekawe hipotezy dlaczego z wszystkich naczelnych naszej...

Męczyłam, męczyłam aż zmęczyłam. Sporo ciekawych myśli, w miarę ciekawe tematy. Ale dlaczego tak długo i rozwlekle?

Męczyłam, męczyłam aż zmęczyłam. Sporo ciekawych myśli, w miarę ciekawe tematy. Ale dlaczego tak długo i rozwlekle?

Erudycyjne eseje o wierze i religijności.
Gdyby wszystkie dyskusje na temat religii były prowadzone na takim poziomie.

Erudycyjne eseje o wierze i religijności.
Gdyby wszystkie dyskusje na temat religii były prowadzone na takim poziomie.