Erudycyjne eseje o wierze i religijności.
Gdyby wszystkie dyskusje na temat religii były prowadzone na takim poziomie.

Erudycyjne eseje o wierze i religijności.
Gdyby wszystkie dyskusje na temat religii były prowadzone na takim poziomie.

Zaczynam czytać książkę dziennikarza niegdysiejszej Trójki, by może wreszcie znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego tak nadspodziewanie wiele osób – przynajmniej w naszym kręgu kulturowym - deklaruje się jako wierzące. Nie mam tu na myśli oczywiście zgodności deklaracji ze świadectwem życia, a sam fakt, że dorosła osoba wciąż twierdzi, że Biblia, to księga objawiona pełna prawd oczywistych (choć sam kościół o pewnych jej wątkach mówi dziś, że są „omowniami”, „symbolami”, „alegoriami mającymi trafić do człowieka swej epoki”). Aspekt kulturowy i „z urodzenia” pomijam oczywiście, bowiem każdy z nas urodził się w naszej – chrześcijańskiej – kulturze, ale dlaczego nie wszyscy przechodzą gdzieś proces wyzwolenia z wiary? Dlaczego przyjmujemy – choć często ze smutkiem – fakt nieistnienia Świętego Mikołaja, Wróżki Zębuszki czy innych elfów, a wciąż za pewnik bierzemy istnienie faktycznego fizycznego stwórcy naszej rzeczywistości?
Książka prostej odpowiedzi na to pytanie nie udziela. To raczej przewodnik dla wierzących, jak szukać porozumienia i zrozumienia z niewierzącymi.
Według typologii niewiary zaproponowanej tu przez Sosnowskiego (podział niewiary na sześć typów ze względu na jej przyczyny na: anestezjologiczną, nihilistyczną, epistemologiczną, etyczną, tragiczną i metafizyczną) i słusznej uwadze, że czyste postaci zdarzają się skrajnie, a przeważnie występują mieszane - byłbym chyba typem niewierzącego epistemologiczno-etycznie z małą może domieszką komponenty metafizycznej.
Podoba mi się, gdy autor mówi o sobie i swoim stosunku do wspólnoty wiernych w Polsce, raz linia graniczna (dzieląca wierzących od niewierzących) znajduje mu się za piętami, a raz pół kroku przed nim i to przy zachowanym bezruchu samego podmiotu; to inni przesuwają mu ją bez jego intencjonalnego wpływu na ten fakt. Bardziej jednak podoba mi się, gdy profesor Mikołejko określa siebie samego jako „wierzącego wśród niewiernych i niewierzącego pośród wierzących”.
Przynajmniej początek jest taki, bo gdy od oswajania różnic między samymi wyznawcami czy między wyznawcami a niewierzącymi autor odchodzi, a zaczynają się jego prywatne rekolekcje z wybranych wątków biblijnych (głównie nowotestamentowych) – dla mnie książka siada, gubi gdzieś swą główną wartość. Staje się za to tendencyjna, a objaśnianie świata Biblii poprzez różne - niby akceptowalne dla ludzi inteligentnych - językowe i pojęciowe sztuczki jeży mi włosy na karku dalece bardziej, niż prosta religijność obrzędowa w wydaniu chociażby prawosławnym...

Zaczynam czytać książkę dziennikarza niegdysiejszej Trójki, by może wreszcie znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego tak nadspodziewanie wiele osób – przynajmniej w naszym kręgu kulturowym - deklaruje się jako wierzące. Nie mam tu na myśli oczywiście zgodności deklaracji ze świadectwem życia, a sam fakt, że dorosła osoba wciąż twierdzi, że Biblia, to księga objawiona pełna...

Początek ciekawy i obiecujący, potem nie za bardzo mogłam przebrnąć.
Może lepsze by to było jako kilka esejów w miesięczniku.

Początek ciekawy i obiecujący, potem nie za bardzo mogłam przebrnąć.
Może lepsze by to było jako kilka esejów w miesięczniku.

Autor kojarzy mi się z wierszami a nie religijnością, więc czytałam jego książkę pełna ciekawości co będzie dalej. Sama określiłabym się jako osobę poszukującą, która co chwila albo się oddala albo przybliża od Boga i religii, ale jest otwarta na tych którzy nie wierzą i nawet nie chcą porozmawiać. Najbardziej spodobała mi się cześć o literaturze i języku religii, ale pozostałe rozdziały też zostawiły nowe myśli.

Autor kojarzy mi się z wierszami a nie religijnością, więc czytałam jego książkę pełna ciekawości co będzie dalej. Sama określiłabym się jako osobę poszukującą, która co chwila albo się oddala albo przybliża od Boga i religii, ale jest otwarta na tych którzy nie wierzą i nawet nie chcą porozmawiać. Najbardziej spodobała mi się cześć o literaturze i języku religii, ale...

Liczyłem na coś innego. Przez p. Sosnowskiego, z całym szacunkiem dla niego, trochę za bardzo przemawia polonista. Ostatnie rozdziały, będące w zasadzie interpretacjami czytanych przez niego książek, wydawały mi się pisanymi na siłę. Wystarczyło zaznaczyć problem deficytu tematyki religijnej w polskim pisarstwie i opracowanie go, nie interpretowanie jego wykorzystania w polskiej twórczości. Gdyby książka kończyła się w połowie moja ocena byłaby połowę wyższa.

Liczyłem na coś innego. Przez p. Sosnowskiego, z całym szacunkiem dla niego, trochę za bardzo przemawia polonista. Ostatnie rozdziały, będące w zasadzie interpretacjami czytanych przez niego książek, wydawały mi się pisanymi na siłę. Wystarczyło zaznaczyć problem deficytu tematyki religijnej w polskim pisarstwie i opracowanie go, nie interpretowanie jego wykorzystania w...

Bardzo trudno jest oceniać takie książki, bo właściwie po części oceniamy też poglądy autora, a tego właśnie robić nie powinniśmy. Mimo to spróbuję. Przede wszystkim uważam, że tytuł wprowadza w błąd. W jednej z wcześniejszych opinii pojawia się zresztą to samo zastrzeżenie. O szympansach mamy jeden mały tekścik i to raczej nie jakiś znaczący. Według mnie tytuł został wybrany wyłącznie z tego względu, że jest chwytliwy marketingowo. To jest zwyczajne nadużycie.
Za dużo jest też specjalistycznego słownictwa, które może zniechęcać przeciętnego czytelnika do lektury, zwłaszcza, że jego nadmiar szczególnie doskwiera w początkowej części zbioru.
Dla mnie zdecydowanie najciekawsza była część esejów poświęconych dziełom literackim, ale to pewnie ze względu na zainteresowania.
Niewątpliwie jest to książka potrzebna, bo generalnie nie potrafimy dyskutować i pięknie się różnić, moim skromnym zdaniem. I nie dotyczy to tylko naszej nacji, ale ludzi w ogóle.

Bardzo trudno jest oceniać takie książki, bo właściwie po części oceniamy też poglądy autora, a tego właśnie robić nie powinniśmy. Mimo to spróbuję. Przede wszystkim uważam, że tytuł wprowadza w błąd. W jednej z wcześniejszych opinii pojawia się zresztą to samo zastrzeżenie. O szympansach mamy jeden mały tekścik i to raczej nie jakiś znaczący. Według mnie tytuł został...

Strasznie ciężka to lektura i strasznie pogmatwane myśli autora.No cóż,problemy,podjęte przez autora,do łatwych nie należą toteż nie należało się spodziewać przyjemnej i lekkiej lektury.Książka składa się z trzech części.Pierwsza dotyczy wiary i dialogu między wierzącymi i ateistami,druga to interpretacja wybranych,a uważanych chyba przez autora za przełomowe, fragmentów Nowego Testamentu,trzecia to dogłębna analiza wybranych,współczesnych,dzieł literackich poruszających wątek wiary i Boga.Książka,prócz fragmentów jasnych i klarownych,zawiera,w znacznej swojej części,wynurzenia autora obfitujące w skomplikowane i fachowe słownictwo.Znacznie utrudniło to odbiór przeze mnie myśli i poglądów autora,a wiele fragmentów było dla mnie po prostu przysłowiowym masłem maślanym.Niestety spodziewałem się czegoś bardziej przystępnego,a tu okazało się,że nie ma lekko.Brnąłem,brnąłem,ale dobrnąłem.Nareszcie koniec.

Strasznie ciężka to lektura i strasznie pogmatwane myśli autora.No cóż,problemy,podjęte przez autora,do łatwych nie należą toteż nie należało się spodziewać przyjemnej i lekkiej lektury.Książka składa się z trzech części.Pierwsza dotyczy wiary i dialogu między wierzącymi i ateistami,druga to interpretacja wybranych,a uważanych chyba przez autora za przełomowe, fragmentów...

Co Bóg zrobił szympansom?
Tytuł będący jednocześnie pytaniem, wraz z krótkim opisem "zawartości" na tylnej okładce zainspirował mnie do kupna tej książki. Nie ukrywam, że głównie tym się kierowałem, bo tytuł inspirujący. I niestety na tym się kończy.
Po tytule spodziewałem się polemiki, która spróbuje wnieść na forum ciekawe hipotezy dlaczego z wszystkich naczelnych naszej planety właśnie my, ludzie zaszliśmy w wyścigu ewolucyjnym tak daleko. Polemiki, która zogniskowana byłaby na boski pierwiastek tej przyczyny, bo przecież autor w tytule zadaje pytanie: Co Bóg zrobił szympansom?
A co moim zdaniem otrzymaliśmy zamiast tej polemiki? Ano rozwleczone do granic możliwości, nudne, niespójne logicznie, swoiste interpretacje zapisów ewangelii okraszone opisami wewnętrznych przeżyć i rozważań autora. Nie tego się spodziewałem.
Mówi się, że nie powinno oceniać się książki po okładce - i słusznie! Ja w tym przypadku to zrobiłem ... i? I bardzo się zawiodłem!

Co Bóg zrobił szympansom?
Tytuł będący jednocześnie pytaniem, wraz z krótkim opisem "zawartości" na tylnej okładce zainspirował mnie do kupna tej książki. Nie ukrywam, że głównie tym się kierowałem, bo tytuł inspirujący. I niestety na tym się kończy.
Po tytule spodziewałem się polemiki, która spróbuje wnieść na forum ciekawe hipotezy dlaczego z wszystkich naczelnych naszej...

Męczyłam, męczyłam aż zmęczyłam. Sporo ciekawych myśli, w miarę ciekawe tematy. Ale dlaczego tak długo i rozwlekle?

Męczyłam, męczyłam aż zmęczyłam. Sporo ciekawych myśli, w miarę ciekawe tematy. Ale dlaczego tak długo i rozwlekle?

Czytałam ją długo, bo po początkowym zachwycie, trochę utknęłam. Książka jest zbiorem esejów, z których każdy ma inny charakter. Z pasją śledziłam te nieco bardziej osobiste, sprawiające, że wręcz słyszało się niski, ciepły głos autora, tak lubiany i dobrze znany z radiowej Trójki. Intrygowały te o wymowie nieco bardziej teologicznej, mówiące o Bogu językiem własnym autora - nie było w nim popularnych kalek, kościelnej mowy-trawy. Wg mnie to świadectwo autentyczności przeżycia religijnego - imponuje jego szczerość. Z tego powodu może być nie tylko strawne, ale nawet ciekawe dla niewierzących lub dystansujących się od Kościoła.
Trudniej było mi przebrnąć przez te o charakterze bardziej filozoficznym - to nigdy nie była moja mocna strona. Te dotyczące literatury poszerzały horyzonty i zachęciły mnie do sięgnięcia po "Księgi Jakubowe", których objętość wcześniej mnie przerażała - teraz sądzę, że jednak warto się z nimi zmierzyć.
"Co Bóg zrobił szympansom" jest pozycją niejednorodną, w której każdy znajdzie coś dla siebie.

Czytałam ją długo, bo po początkowym zachwycie, trochę utknęłam. Książka jest zbiorem esejów, z których każdy ma inny charakter. Z pasją śledziłam te nieco bardziej osobiste, sprawiające, że wręcz słyszało się niski, ciepły głos autora, tak lubiany i dobrze znany z radiowej Trójki. Intrygowały te o wymowie nieco bardziej teologicznej, mówiące o Bogu językiem własnym autora...