Otwierasz oczy i nie widzisz nic. Ciemność cię osacza. Gdy próbujesz się podnieść, uderzasz głową o coś twardego. Nie wiesz, co się dzieje, gdzie się znajdujesz. Wielkimi krokami zbliża się do ciebie coś, co będzie ci towarzyszysz przez najbliższych wiele trudnych godzin – panika. Rozkładasz ręce, próbujesz je rozprostować na boki – nie udaje się. Coś cię ogranicza. Po chwili wiesz, że w czymś cię zamknięto. Nagle czujesz coś chłodnego i wilgotnego w okolicy ust. Zlizujesz to językiem i już wiesz, że to woda – życiodajna, wytęskniona woda, której tak ci brakowało… Pijesz, pijesz i pijesz aż ta przestanie cieknąć… Dobrze wiesz, że te kilka łyków to ratunek na chwilę. Wiesz, że zostaje ci już tylko czekać na cud, ale czy on się wydarzy?

Z takimi dylematami boryka się jedna z bohaterek najnowszej książki Monsa Kallentofta pt. „Ziemna burza”. Pewnego dnia porwano ją i zamknięto w czymś w rodzaju trumny, po czym umieszczono głęboko pod ziemią… Tak działa seryjny morderca, który obrał sobie specyficzny plan działania w swoich zbrodniczych poczynaniach. Bohaterka w momencie, w którym ją poznajemy, ma jeszcze szansę na życie, ale inni, którzy spotkali na swojej drodze tego psychopatę, nie mieli takiego szczęścia… jak pewien mężczyzna, którego zwłoki odnajduje policja. W toku śledztwa dość szybko okazuje się, że te dramatyczne zdarzenia mogą być ze sobą powiązane. W jaki sposób? Na to pytanie odpowiedzieć pomoże już tylko dokładna analiza codziennego życia ofiar, które obfituje w bardzo intrygujące szczegóły.

Na tyle intrygujące, że ciężko oderwać się od tej lektury. Kallentoft postarał się, aby postacie, które pojawiają się w toku fabuły „Ziemnej burzy” nie były nudne. Wątki mocno powiązane z działalnością złoczyńcy, jak i jego ofiarami, są tym bardziej interesujące, że świetnie wpisują się w aktualnie drążone tematy w realnym świecie – rasizm, problem uchodźców, lęk społeczeństwa przed nimi, próby radzenia sobie władz z tym problemem. Autor zgrabnie wykorzystał aktualną tematykę i wplótł ją w fikcję literacką.

Pisarz nadal nie rezygnuje z pomysłu, by rozdziały urozmaicać wypowiedziami samych ofiar. Jak wcześniej mieliśmy do czynienia z ich duchami, tak teraz poznajemy ich odczucia jeszcze za życia, co potęguje emocje podczas lektury. Kolejny raz pisarz pokazuje, że ma talent a do tego dobrze rozbudowany warsztat i świetnie łączy jedno z drugim, co plasuje go w czołówce twórców powieści z dreszczykiem, choć stwierdzenie, że jest lepszy od Larssona, zostało grubo przesadzone. Osobiście nie uważam go za pisarza wybitnego w zakresie gatunków kryminalnych, ale zdecydowanie zalicza się on do tych dobrych, którzy mają pomysł na swoje pisarstwo.

Kto jeszcze nie zna powieści Monsa Kallentofta, może to śmiało zmienić – polecam!

Ewa Szczepańska