Masz katar? Krowa nie daje mleka? Ktoś rzucił na ciebie urok? Mężczyzna twoich marzeń nie zwraca na ciebie uwagi? A może po prostu się nudzisz? Szeptucha poradzi. Zaleci syrop z pędów sosnowych albo przelanie jajka, albo zakopanie o północy kamienia na rozstaju. I weźmie za to niebagatelną opłatę.

Generalnie posada szeptuchy to nie byle jaki biznes. Tymczasem Gosława Brzózka, lat dwadzieścia cztery, dyplomowany lekarz, ani myśli babrać się w ziołach i zabobonach. Chce zostać lekarzem z prawdziwego zdarzenia – w fartuchu, ze stetoskopem, z dostępem do zdobyczy przemysłu farmaceutycznego i nowoczesnego sprzętu diagnostycznego. Niestety, ku jej rozpaczy, zanim rozpocznie praktykę lekarską w stolicy, musi odbyć roczny staż u szeptuchy. Rada, nierada, rusza w świętokrzyskie ostępy pełne kleszczy, bakterii i inszej fauny.

Na osłodę zesłania do leśnej głuszy gdzieś pod Kielcami dostaje nieprzyzwoicie przystojnego, tajemniczego mężczyznę i pradawną przepowiednię ze sobą w roli głównej, ofkors. Brzmi jak powieścidło z gatunku fantastyka dla amerykańskich nastolatek, tyle że w Polsce? Hm, no nie do końca. Bo, drodzy państwo, tutaj są pradawni słowiańscy bogowie, ze Świętowitem i Welesem na czele. Poza nimi po książce pałęta się mnóstwo pomniejszej braci nadprzyrodzonej. Spotkacie leszego z tresowanym niedźwiedziem, będzie was podrywał płanetnik, zatańczycie z rusałką, ubożęta przepalą wam żarówki, utopiec naprawi pralkę, a i wąpierza dla miłośników gatunku nie zabraknie. Jakby komuś było mało, to znajdzie się nawet legendarny, nieśmiertelny władca Polan.

Na kartach powieści dzieje się wiele, ale tempo akcji nie pędzi w zastraszającym tempie. Mimo natłoku wydarzeń autorka łagodnie wprowadza w wykreowany świat i specyficzny klimat, w którym nowoczesność przeplata się z zabobonami i tradycyjnymi słowiańskimi obrzędami. Świetnym rozwiązaniem fabularnym jest to, że bohaterka nie zostaje rzucona od razu na głęboką wodę, ale ma trochę czasu, by się ze wszystkim oswoić. Miła odmiana po tych wszystkich heroinach, które w przeciągu kilku stron dowiadują się o swoim przeznaczeniu, przystosowują do nowych okoliczności i brawurowo stawiają czoła wrogom.

Gosława, czyli Gosia, jest przyjemnie normalna. Nie wie wszystkiego, w towarzystwie faceta plecie, co jej ślina na język przyniesie, nie wierzy w każdą głupotę, którą usłyszy i jest uroczą hipochondryczką, która panicznie boi się kleszczy, antybiotyk chętnie przyjmowałaby profilaktycznie raz dziennie, a wszystkie ziółka dezynfekowała przed użyciem.

Postacie drugoplanowe są nakreślone wyraźnie i barwnie – nie tworzą li tylko bezpłciowego tła dla szaleńczo odważnych poczynań heroiny. Aktywnie uczestniczą w akcji, mają sporo do gadania, a czasem nawet działają więcej niż Gosia. Z całej plejady indywiduów najbardziej przypadła mi do gustu Jaga – pragmatyczna, uczciwa i cyniczna.

„Szeptucha” wciąga. Trudno się od niej oderwać, a jeszcze trudniej cierpliwie czekać na ciąg dalszy. W związku z tym apeluję: droga Autorko, pośpiesz się, proszę! Cierpię męki niepewności. Zostawiłaś w bohaterów w takim momencie…

Powieść jest dobra. Z warstwą językową bywa różnie. Pani redaktor od czasu do czasu przysypiała. Najbardziej rażące są dość częste powtórzenia i co chwilę pojawiające się „dziwne” rzeczy. Jako że od niedawna mam alergię na to słowo, ledwie mogłam ścierpieć. Ale to już takie moje fanaberie.

Masz katar? Krowa nie daje mleka? Ktoś rzucił na ciebie urok? Mężczyzna twoich marzeń nie zwraca na ciebie uwagi? A może po prostu się nudzisz? Szeptucha poradzi. Zaleci syrop z pędów sosnowych albo przelanie jajka, albo zakopanie o północy kamienia na rozstaju. I weźmie za to niebagatelną opłatę.

Generalnie posada szeptuchy to nie byle jaki biznes. Tymczasem Gosława...