„Jest tak wiele rzeczy, których o sobie nie wiemy. Których może nawet wcale nie musimy wiedzieć.”

Kolejne spotkanie z prozą Majgull Axelsson. Kolejne, i dla mnie niezmiennie, poruszające i niepozwalające zapomnieć o sobie podczas czynności „międzyczytaniowych”. Motyw nieszczęśliwych kobiet, motyw swoistego „dziedziczenia” braku odczuwania szczęścia znany z wcześniej czytanych przeze mnie pozycji Axelsson, pojawił się i tutaj. Inne życie bohaterek, inne opowieści, a niemożność radości życia taka sama…

„Przez całe ich wspólne życie nosiła w sobie lodowaty smutek, ale nigdy nie miała odwagi mu o tym powiedzieć.”

„Dom Augusty” to opowieść o przekazywaniu z pokolenia na pokolenie negatywnych wzorców emocjonalnych, to ilustracja prawdy, że więź biologiczna między matką i dzieckiem nie stanowi gwarancji miłości, to historie walki dzieci o uczucie rodziców, to opowieść o ogromnej samotności wśród osób, które powinny być najbliższymi... A przede wszystkim to opowieść o życiu pozornym, o swoistym poddaniu się wydarzeniom z równoczesnym zakazem przeżywania emocji. I o tym, że czasami może być za późno…

Augusta, Alicja i Andżelika. Trzy kobiety z jednej rodziny, które życie skazuje na brak szczęścia, i którym brak tego szczęścia na starcie, odbiera siły na przeciwstawienie się temu, co proponuje los. Tak, jakby ten nieszczęśliwy start zatruł całą wolę życia w radości, szukania szczęścia i wiarę w odmianę losu. Jedyne, na co stać kobiety po tym „pechowym” starcie, to ucieczka od rzeczywistości. Augusta oswaja tragedie, które przeżyła, zamieniając je w baśnie, Alicja wypiera z pamięci najgorsze wspomnienia, a Andżelika traumę zamienia na liczby. Czy któraś z tych ucieczek okaże się ratunkiem dla bohaterek „Domu Augusty”?

Ciekawostki z życia w Szwecji XX wieku, wspaniałe portrety psychologiczne bohaterek, skomplikowane ludzkie losy, trzymająca w napięciu opowieść…

I na koniec pojawiają się pytania obecne w całej prozie Axelsson: Czy możliwe jest zaznanie szczęścia, jeśli życie już na starcie bardzo skrzywdziło? Czy nieszczęśliwa matka może wychować szczęśliwe dziecko? Na ile nasze życie zależne jest od nas samych, a na ile od tego, co dźwigamy w sobie od dzieciństwa?

Szwecja. Mała postindustrialna miejscowość. Stary dom, który szepcze opowieści: „szeleszczący szmer sączący się z niewiadomych zakamarków. Kanciaste spółgłoski staczają się ze schodów jak kulki do gry. Krótkie, pozbawione tchu pauzy dopełniają niemożliwą do usłyszenia baśń, nasycają ją znaczeniami”…

„Jest tak wiele rzeczy, których o sobie nie wiemy. Których może nawet wcale nie musimy wiedzieć.”

Kolejne spotkanie z prozą Majgull Axelsson. Kolejne, i dla mnie niezmiennie, poruszające i niepozwalające zapomnieć o sobie podczas czynności „międzyczytaniowych”. Motyw nieszczęśliwych kobiet, motyw swoistego „dziedziczenia” braku odczuwania szczęścia znany z wcześniej...