Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby powieść, a jednak poemat. Marsha Mehran, irańska pisarka, która wraz z rodzicami uciekła z rodzinnego kraju i zmuszona była żyć na obczyźnie, pracowała nad tą książką kilka lat i przywiązywała do niej wielką wagę. Po jej śmierci w niewyjaśnionych okolicznościach (w wielu 37 lat) ojciec pozbierał wszystkie wersje i zapiski i zadbał o wydanie ostatniej powieści autorki świetnie przyjętej „Zupy z granatów” i „Wody różanej i chleba na sodzie”. Marsha Mehran wskrzesza w swojej książce irańską tradycję zbiorowej recytacji i interpretowania poezji powiązanej ze snuciem opowieści. Miejscem akcji uczyniła kamienicę w Buenos Aires, gdzie na ostatnim piętrze, zwanym Anną Kareniną, zamieszkują uchodźcy z Iranu. Aby ocalić swoją kulturę, spotykają się w założonej przez Zadi szkole piękności i dyskutują o ważnych sprawach, przeplatając swoje rozmowy wierszami wielkich poetów perskich. Z ich relacji dowiadujemy się, jak trafili do Argentyny i kim byli wcześniej. To smutne historie o ludziach zmuszonych do wyjazdu z rodzinnego kraju. W każdej z nich obecny jest jednak wątek miłosny. Jest tu opowieść o miłości rodzicielskiej, o uczuciu odrzuconym, o miłości do kraju, a nawet o miłości homoseksualnej. Bohaterowie to ludzie, którzy toczyli lub toczą swoje prywatne boje- o miłość, godność, a przede wszystkim wolność. Dużo tu nawiązań do tematu praw kobiet w Iranie. Urzekły mnie cytaty z perskiej poezji, której do tej pory nie było mi dane poznać. Najpiękniejszy wydał mi się wiersz Attara o motylach, które chciały poznać prawdę o świetle świecy. Coś w tym jest, że jeśli chce się zakosztować czegoś w pełni, to trzeba zanurzyć się w tym na całego, nawet jeśli miało by się zatracić. Albo takie słowa: „Cokolwiek przyjść może do twego serca z daleka, powitaj jak gościa i podejmij.” Wszystkie teksty poetyckie wpisane do tej powieści łączą się z historiami bohaterów i stanowią ich dopełnienie. Wbrew temu, co piszą niektórzy czytelnicy ja odnalazłam w „Sobotniej szkole piękności” logikę i wydaje mi się, że losy bohaterów układają się w spójną całość aż do pięknego finału.