Sprytny oszust


Chcielibyście poznać postać literacką, którą herosem nie można nazwać nawet z przymrużeniem oka? Dopiero, gdy zamknięcie jedno oko, przekręcicie głowę pod dość sporym kątem, a potem zamknięcie drugie oko, może coś z bohatera w nim dostrzeżecie. Będzie to jednak jedynie wyobraźnia, gdyż osoba ta stroni od kłopotów, za nic ma prawo, choć może to złe sformułowanie, ona umyka od przepisów prawa, ma swój pokrętny kodeks honoru, najważniejsze zawsze jest to, by wyjść cało z wszelkiego rodzaju problemów, a przy tym najlepiej z zyskiem. Biznes is biznes, jak to mówią...

Bohaterem wyżej opisanym jest postać wykreowana przez Jacka Wróbla. Pisarz książką tą zadebiutował na polskim rynku wydawniczym. Dlaczego tak odwlekam napisanie tytułu powieści, a właściwie zbioru opowiadań, przez niego stworzonego? Nazwa bowiem jest niezwykła, niespotykana i z deka tajemnicza, bo co pierwsze wpada Wam do głowy, gdy czytacie: "Cuda i dziwy Mistrza Haxerlina"? Ogrom magicznych artefaktów, przedmiotów o niezwykłej mocy, eliksirów, starożytnych mieczy, wielość mitycznych stworzeń...? Prawdziwego maga walczącego z niebezpieczeństwami? Zastrzegam od razu, w takiej formie tych przedmiotów, czy postaci tu nie znajdziecie...


"Cuda i dziwy Mistrza Haxerlina" są zbiorem opowiadań, każde z nich łączy się postacią tytułowego Mistrza. Nie są one sztywno ze sobą powiązane, jednak nie polecałbym czytać ich w innej kolejności, gdyż niektóre mają jeszcze jednak punkty wspólne z główną osią fabularną i szkoda by było psuć sobie radość z czytania.

"-Trochę za duże, panie Haskamerlin, w sumie to takie duże, że noga mi się w nich gubi.
-Nazywam się Haxerlin, tam w środku jest "x". Jak to gubi? Przecież przymierzałeś je jeszcze wczoraj i pasowały idealnie.
-No tak, ale dzisiaj pan Haxer... przepraszam, pan Haskerlin kazał się wykąpać w strumieniu, zanim do Pękiska dotrzemy, to żem się wymył i tak szorował, tak szorował, że no buty teraz są za duże. (...)
-Przejdź teraz do orędzia.
Kordak mlasnął głupi językiem, spojrzał w prawo, spojrzał w lewo, a nawet przed siebie...
-Gdzie mam...
Bogowie, będzie ciężko.
-Po prostu zacznij mówić..."

Głównym pozytywem książki jest zawarty w niej humor. Można go zauważyć w przeróżnych sytuacjach, dialogach, a szczególnie w postaciach. Nawet w poważniejszych, czy bardziej dramatycznych momentach(bo i takie miały miejsce) napięcie było rozładowywane podejściem głównego bohatera, zabawnym komentarzem, czy zdarzeniem dziejącym się boku, które wręcz zmuszało do uśmiechu co najmniej półgębkiem.

Sam Mistrz jest bohaterem zabawnym, takim, na którego patrzy się z przymrużeniem oka. Jego przygody odbiegają od heroicznych czynów, jakich można by się spodziewać po magu z wozem artefaktów. Jednak jego tytuł maga, wszystkie artefakty są tak samo fałszywe jak jego pseudonim. Wszystko to fikcja, a Haxerlin to zwykły oszust, który prowadzi interes dla zarobku oszukując ludzi magicznym pochodzeniem, czy właściwościami swoich przedmiotów.

Wydawać, by się mogło, że takiej postaci nie można obdarzyć sympatią, jednak wcale tak nie jest. Najbardziej wyszukane magiczne ciuszki, tyle starań o zachowanie autentyczności, dokładanie starań, by uniknąć spotkanie prawdziwych magów... Mimo postawy wyłudzacza nie można bez uśmiechu czytać o jego poczynaniach, nie współczuć mu porażek, czy nie zaśmiewać się z kłopotów, w jakie wpada.

"-Mogę pomóc w sprawie epidemii. Jestem wędrownym czarodziejem i alchemikiem, zajmuję się także medycyną.
Haxerlinowi udało się przemycić, trzy kłamstwa w jednym zdaniu. Z tego wszystkiego zgadzało się tylko wędrowny."

Bo mimo, że Mistrz chcę unikać rozgłosu, problemów, kontaktu z władzami, czy prawdziwymi magami, to z niejasnych powodów wciąż na coś z tej listy napotyka. Wtedy właśnie mamy okazje poznać jego pokrętną naturę. Mimo duszy oszusta ma on jednak sporo cech, które zyskują sympatię. Nie jest człowiekiem bez serca jak można by się początkowo spodziewać.

Jednak historia to mimo wszystko nie powieść jednego bohatera. Na drugim planie mamy masę postaci, które w mojej wyobraźni doskonale pasują do wykreowanego świata, czegoś na kształt średniowiecza. Również są zabawni, szczególnie młody pomocnik Mistrza. Nie będę zdradzać jego prawdziwej tożsamości, gdyż dotyczy tego jedna z opowieści, ale pod płaszczykiem pięknych blond loków, kryje się pokrętna dusza.

"-Pewien człowiek odebrał mi pewną rzecz...
-Naprawdę? - zapytał pobłażliwie Mistrz Haxerlin. - Pewien człowiek, pewna rzecz? To prosta droga do pewnej śmierci."

Opowieści w książce są pokrętne, jedna nastawione w największej mierze na zagadkę, inne zdradzają nam trochę informacji na temat głównego bohatera, są raczej krótkie i króluję w nich wspomniany już wielokrotnie humor. Moim ulubionym opowiadaniem jest przedostatnie, zawiera najwięcej akcji, przygoda jest tu głównym tematem i nie można się w ogóle nudzić, gdyż grupa bohaterów(choć właściwie można ich nazwać grupą-stworzoną-na-potrzeby-zadania-z-kompletnie-nie-pasujących-do-tego-osób-na-czele-z-czarodziejem-który-tak-naprawdę-nim-nie-jest-ale-udaje-by-kompletnie-ich-nie-załamać) miała pełne ręce roboty, wciąż musiała napotykała niebezpieczeństwa i zaskakiwała swoimi umiejętnościami. Ostatnie opowiadanie było zaś najbardziej emocjonujące, fanatycy religijni zawsze niezmiernie mnie przerażali, a tu miałam okazje spotkać się z naprawdę nieprzyjemnym.

Nie opisywałam skrótowo moich wrażeń na temat na temat wszystkich opowiadań, gdyż zajęłoby to za wiele czasu, ale muszę Wam powiedzieć, że każde z nich miało w sobie to coś. Powieść czytało mi się równie lekko jak książki Olgi Gromyko, szczególnie te o Wolhie Rednej, a doskonale wiecie jak cenię tę serię. W obu powieściach to humor króluje ponad wszystkim innym.

"Życie przypomina wędrówkę długim korytarzem i nieustanne sprawdzanie, co kryje się za zamkniętymi drzwiami. (...) Śmierć to wkraczanie do pustego pokoju."

"Cuda i dziwy Mistrza Haxerlina" to udany debiut. Nie spodziewałam się, że lektura pójdzie mi tak szybko i że będę z niej miała tyle radości. Uwielbiam historie o nietuzinkowych bohaterach, a Mistrz właśnie taki jest. Z wielką niecierpliwością czekam na kontynuację przygód, którą wydawnictwo zapowiedziało już na pierwsze miesiące 2016. A pomyśleć, że gdyby nie konkurs to nie miałabym tej książki w rękach...
Ocena: bardzo dobra+[5+/6]

Sprytny oszust


Chcielibyście poznać postać literacką, którą herosem nie można nazwać nawet z przymrużeniem oka? Dopiero, gdy zamknięcie jedno oko, przekręcicie głowę pod dość sporym kątem, a potem zamknięcie drugie oko, może coś z bohatera w nim dostrzeżecie. Będzie to jednak jedynie wyobraźnia, gdyż osoba ta stroni od kłopotów, za nic ma prawo, choć może to złe...