W mojej ocenie książka pod względem stylu oraz języka literackiego jest kapitalna i pod tym względem w pełni zasługuje na wszelkiego rodzaju wyróżnienia.
Pod względem fabularnym powieść ma kilka przestojów. Niemniej jednak nie umniejszają one fragmentów, które powinny przejść do kanonów literatury (patrz chociażby opis amputacji uda w obozie, czy też opis pożaru).
W trakcie czytania doszedłem do przekonania (być może ktoś podzieli tą opinię), że "Ścieżki północy" stanowią połączenie "Króla szczurów" i "Miłości w czasach zarazy". Mam nieodparte wrażenie, że pod względem formy i stylu autor nie ustępuje Marquezowi, a być może i nawet go przewyższa. W ogóle moje obserwacje sprowadzają się do faktu, że w znakomitej większości uznane dzieła literackie (zdobywcy prestiżowych nagród) charakteryzują się właśnie stylem podobnym do zaoferowanego przez Flanagana (m.in. unikanie typowych fragmentów dialogowych na rzecz zręcznego stylu opisowego, zastosowanie retrospekcji, położenie nacisku na mocne zarysowanie mentalnego charakteru postaci).
Zrozumiałym jest fakt, że dla niektórych czytelników taki styl może okazać się nużący i mało atrakcyjny. Nie może jednak z pola uwagi ujść fakt, że koneser literatury, czy też chociażby jej amator-miłośnik (np. ja) doceni jej niewątpliwe zalety i z pewnością wystawi wysoką ocenę, kierując się swoimi własnymi odczuciami, a nie tylko i wyłącznie uzyskiwanymi przez powieść wyróżnieniami (które niestety często determinują oceny czytelników).

W mojej ocenie książka pod względem stylu oraz języka literackiego jest kapitalna i pod tym względem w pełni zasługuje na wszelkiego rodzaju wyróżnienia.
Pod względem fabularnym powieść ma kilka przestojów. Niemniej jednak nie umniejszają one fragmentów, które powinny przejść do kanonów literatury (patrz chociażby opis amputacji uda w obozie, czy też opis pożaru).
W trakcie...