Mam mieszane uczucia wobec tej książki. Jest trochę sielankowa, trochę tajemnicza, aczkolwiek mimo tego, że akcja jest poprowadzona w naprawdę dobry sposób, to całokształt jest dla mnie trochę zbyt rozciągnięty.

7.5/10

Mam mieszane uczucia wobec tej książki. Jest trochę sielankowa, trochę tajemnicza, aczkolwiek mimo tego, że akcja jest poprowadzona w naprawdę dobry sposób, to całokształt jest dla mnie trochę zbyt rozciągnięty.

7.5/10

Dawno już żadna książka nie zawiodła mnie tak bardzo jak „Mały przyjaciel” Donny Tartt, po który sięgnęłam po zapoznaniu się z genialnym „Szczygłem” i nieco gorszą, aczkolwiek wciąż na wysokim poziomie „Tajemną historią” tej samej autorki. Cóż, gdyby jeszcze była to pierwsza jej powieść, uznałabym, że widocznie jej literatura jest jak naleśniki, i pierwszy widocznie musiał wylądować w śmietniku, jednak nie jest to debiut. Może to i dobrze, bo po przeczytaniu „Małego przyjaciela” z pewnością nie sięgnęłabym po inne jej powieści, i ominęłoby mnie wiele dobroci.
„Mały przyjaciel” to ponoć historia rodziny, którą wstrząsnęło zabójstwo małoletniego Robina. 12 lat później jego siostra chce rozwikłać zagadkę tej śmierci i ukarać sprawców. Pomysł znakomity, autorka o wielkiej wiedzy i lekkim piórze, co więc mogło pójść nie tak? Jak widać wszystko.
Przede wszystkim fabuła „Małego przyjaciela” nie ma sensu. Jest nieskładna, jakby autorka co rozdział zmieniała zdanie czego ma ta powieść w istocie dotyczyć. Czytamy więc o wężach, biedocie, historii rodziny, grupie starych wariatek i małolacie, która nie tylko nie jest nadzwyczaj inteligentna, ale tez po prostu głupia i niekonsekwentna. I nie byłoby to aż tak wielkim problemem, gdyby nie to, że żadna z tych spraw mnie zupełnie nie interesowała. Autorka nie potrafiła wzbudzić mojej ciekawości, nie umiała przywiązać mojej uwagi, wywołać we mnie jakichkolwiek uczuć. Do bólu antypatyczni bohaterowie, którym nie można przypisać prawie żadnych pozytywnych cen, świat ludzi odstręczających i złych. To naprawdę sztuka, by w powieści, w której wprowadza się tak wielu bohaterów, nie uczynić żadnego z nich choć trochę sympatycznym. To jest kolejny problem. Bohaterów jest mnóstwo, autorka opisuje ich charaktery, historie, perspektywy, zupełnie niepotrzebnie, rozwlekle i niestety... nudno. Opisy na kilka stron, które nic nie wnoszą, sprawiały, że trudno było mi nie zasnąć od razu po każdorazowym powrocie do lektury. Donna Tartt posługuje się pięknym językiem, ale w tej książce uparła się, by opisywać tylko rzeczy obrzydliwe, odrzucające i brzydkie, więc niewiele radości mogłam z tej lektury wynieść.
Jedno z najgorszych, jeśli nie najgorsze, zakończeń jakie kiedykolwiek poznałam. Ponoć (według obietnic wydawcy i samej autorki) cała książka kręci się dookoła zbrodni (a przynajmniej taki jest zamysł, bo w istocie tak nie jest, o całej sprawie autorka zapomina na pół powieści) i szukania jej rozwiązania, tymczasem na końcu dostajemy jedno wielkie nic. Nie dowiadujemy się niczego, nic nie zostaje rozwiązane, nic się nie łączy w żadną całość. Muszę przyznać, że przewracałam kolejne strony z niedowierzaniem, aż dotarłam do wklejki. Faktycznie, ta powieść nie ma żadnego zakończenia, bo trudno tu nawet mówić o zakończeniu otwartym, skoro czytelnik przez całe 600 stron nie otrzymuje żadnych podpowiedzi co się właściwie mogło stać.
Czy żałuję, że przebrnęłam przez to tomisko, które kosztowało mnie jeden z większych zastojów czytelniczych w życiu? Nie, bo pewnie byłabym ciekawa kolejnej książki autorki tak świetnych dzieł literackich jakimi są „Szczygieł” i „Tajemna historia”. Czy poleciłabym ją komuś? Nigdy w życiu. Przykro mi to pisać, ale na „Małego przyjaciela” szkoda czasu, przyjaciele. Lepiej już ponownie zagłębić się w przepiękny świat „Szczygła” lub „Tajemnej historii”.

Dawno już żadna książka nie zawiodła mnie tak bardzo jak „Mały przyjaciel” Donny Tartt, po który sięgnęłam po zapoznaniu się z genialnym „Szczygłem” i nieco gorszą, aczkolwiek wciąż na wysokim poziomie „Tajemną historią” tej samej autorki. Cóż, gdyby jeszcze była to pierwsza jej powieść, uznałabym, że widocznie jej literatura jest jak naleśniki, i pierwszy widocznie musiał...

Długo się zastanawiałam, jaką ocenę wystawić "Małemu Przyjacielowi". Prawdę mówiąc, w przeciwieństwie do większości, wiązałam z nim większe nadzieje niż z "Tajemną Historią", choćby przez sam fakt, że to jedyna powieść Tartt skupiająca się poniekąd na postaciach żeńskich, dlatego też byłam gotowa dać książce większy kredyt zaufania, ale też wiązało się to z większym ryzykiem zawiedzionych oczekiwań. Po trochu spełniły się obie opcje, jednak koniec końców nie jestem w stanie wystawić "Małemu Przyjacielowi" oceny dużo niższej niż debiutowi autorki. Ponieważ "Mały Przyjaciel" stanowi eksperyment z formą; nie zawsze udany, chwilami przeszarżowany, ale widać, że Tartt starała się otworzyć na coś nowego. Poza tym, niezależnie od realizacji, strukturalnie "Mały Przyjaciel" zjada "Tajemną Historię" na śniadanie.

Za ogólną niechęć ludzi wobec tej powieści, winię (pomijając brak narratora-vaguely nie hetero białego typka) fałszywą obietnicę w opisie, ponieważ śmierć Robina nie stanowi tak naprawdę punktu napędzającego fabułę, a jedynie przewijający się motyw, z którego czerpią inne schematy wyginane przez Tartt w fantazyjne kształty, splatając razem w misterną przeplatankę. I uważny czytelnik prędko dostrzeże, iż sama *struktura* książki wskazuje, że nie ma tu miejsca na prawdziwą zagadkę kryminalną; że autorka bierze schemat prosto z powieści detektywistycznej dla młodzieży, by zderzyć go z rzeczywistością, jak w "Tajemnej Historii" zderzała romantyczną wizję intelektualistów żyjących poza normami w swojej marzycielskiej bańce. Niestety, jak wiemy już po samym dysonansie "lektura "Tajemnej Historii" vs fani "Tajemnej Historii"", przeciętny czytelnik uważny nie jest. I będzie się nudzić. Sama chwilami się nudziłam, acz wynikało to głównie z faktu, że Tartt, chcąc utkać obraz świadomości zbiorowej, portret miasteczka tkwiącego niemalże w próżni, obiera za wiele perspektyw i nie wszystkie wychodzą jej równie dobrze. No, będąc szczerą, zawodzi właściwie jedynie punkt widzenia Hely'ego (Richard kogoś wkurzał? A spotkaliście tego gówniarza?),co faktycznie obniża przyjemność lektury, bo dzieciak ciągnie lwią część trzeciego rozdziału, na którym to utknęłam swego czasu.

Odniosłam też wrażenie, że Tartt to jeden z niewielu pisarzy z jakimi się zetknęłam w ogóle, którym trzecia osoba, personalna czy nie, służy mniej od narratora pierwszoosobowego. Ja wiem, że monologi wewnętrzne Richarda czasem mogły przyprawiać o rolleye, ale jednak nie zdarzało mi się powoli tracić łączności z książką, tak jak niestety miało to kilka razy miejsce w opisach pomieszczeń czy wykonywanych przez Harriet czynności. Muszę jednak Tartt przyznać na plus, że ona wybitnie WIDZI różnicę pomiędzy tymi dwiema narracjami - obym się przykro nie rozczarowała przy "Szczygle".

Po lekturze "Tajemnej Historii" pisałam, że jestem ciekawa, jak do kwestii genderowych podejdzie Tartt, pisząc z perspektywy dziewczynki - i uważam na start za bardzo ciekawe, że jedyny raz, gdy autorka dotyka kobiecego punktu widzenia, stanowi książka, gdzie narrator wycofuje się do bezosobowego głosu zza kadru, nigdy nie nasiąkającego w pełni myślami bohaterów, przez których oczy spogląda. Po lekturze 2/3 dobytku Tartt (minus krótkie formy? forma?) zaczynam odnosić wrażenie, że jest w niej pewien dystans nie tylko wobec patriarchalnie postrzeganej kobiecości (Allison, Tatty, Libby, Adelaide) ale też tej mniej oczywistej (Edith, Camilla); niemniej, w przeciwieństwie do wielu współczesnych autorek literatury kierowanej stricte do kobiet (tak, autorki NieZwykłego, o was mowa) nie wyczuwam w Tartt mizoginii. Wręcz przeciwnie, zdaje się wyśmiewać i potępiać mizoginistyczne zrywy Harriet czy Edith skierowane w stronę tych wrażliwszych, bardziej "kobiecych" bohaterek. There's only so many things, które można napisać w krótkiej formie o relacji autor-teoria genderu bez wjeżdżania ze spekulacjami, także tu skończę temat. Po prostu jestem nieco zafascynowana tą niejasną zależnością.

Oczywiście, nie ma róży bez kolców i poza wspomnianymi wyżej dłużyznami, zapewne można się kłócić o podejście do tematu rasizmu przedstawione w książce. Nie mam dwunastu lat, ja wiem, że nie trzeba się z czymś zgadzać, by to jedynie przedstawiać i pozostawiać wnioski do wysnucia czytelnikowi, acz po prostu odniosłam wrażenie, że w tym wypadku komentarz nie tylko nie był w żaden sposób nowy w dyskusji, nawet jak na rok wydania, ale i jakiś taki... płaski. Podobała mi się głównie dekonstrukcja tropu czarnej niani przywiązanej do dzieci pod swoją opieką jak do własnych, tu muszę przyznać, że Tartt z pomocą tak niewielu słów, a przede wszystkim gestów oraz niedopowiedzeń (w tekście!) przedstawiła znakomicie emocje, które powinny temu towarzyszyć.

No i, naturalnie, nie mogę się nie odnieść do zarzutów, że zakończenie jest rozczarowujące, bo - jak pisałam - to nie jest powieść z zagadką kryminalną. To historia o pamięci, o tworzeniu własnej mitologii; o tym, jak codzienne zdarzenia obrastają wraz z upływem czasu w legendy, a ludzie mają skłonność do szukania znaczenia we wszystkim, co przysparza im cierpienia, ponieważ przecież *nie może* być ono bezcelowym, ślepym trafem losu - nawet jeśli alternatywę stanowi skomplikowana i zupełnie pozbawiona sensu teoria spiskowa. Dla mnie osobiście fabuła sama w sobie wyjaśnia, że Robin !!!SPOILER!!!

prawdopodobnie sam się przypadkiem zabił w wypadku podczas zabawy

!!!SPOILER!!!, ale nawet jeśli się mylę, to naprawdę trudno mi być złą, bo to już drugi raz, gdy Tartt sięga po historię pozornie kryminalną, aby opowiedzieć przede wszystkim o ludzkiej naturze.

Długo się zastanawiałam, jaką ocenę wystawić "Małemu Przyjacielowi". Prawdę mówiąc, w przeciwieństwie do większości, wiązałam z nim większe nadzieje niż z "Tajemną Historią", choćby przez sam fakt, że to jedyna powieść Tartt skupiająca się poniekąd na postaciach żeńskich, dlatego też byłam gotowa dać książce większy kredyt zaufania, ale też wiązało się to z większym...

Całym sercem kocham "Tajemną historię" i pióro Donny Tartt, ale dwa razy próbowałam przebrnąć przez tę cegłę i odpadałam już na początku. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze do niej sięgnę, ale na razie okropnie mnie nudziła.

Całym sercem kocham "Tajemną historię" i pióro Donny Tartt, ale dwa razy próbowałam przebrnąć przez tę cegłę i odpadałam już na początku. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze do niej sięgnę, ale na razie okropnie mnie nudziła.

Nie skończyłam tej książki. Rozległa powieść ze słabo prowadzoną akcją. A właściwiej jej brakiem.
Kompletnie mnie ta książka niw wciągnęła, utknęłam w połowie.

Nie skończyłam tej książki. Rozległa powieść ze słabo prowadzoną akcją. A właściwiej jej brakiem.
Kompletnie mnie ta książka niw wciągnęła, utknęłam w połowie.

Nie dokończyłem tej książki.
Mimo to podobała mi się i myślę czasami o tej historii. Dlatego żałuję, że nie doczytałem, ale kiedyś na pewno to zrobię. Bo to dobrze napisana powieść - Donna Tartt ma wspaniały warsztat, ale tego można się po niej spodziewać. Tak, jak wciągającej i zaskakującej fabuły....chociaż tym razem tego zabrakło i to jest dziwne, bo przecież właśnie z tego jest znana.
Największym problemem tej książki jest to, że jest strasznie nudna. Nie lubię oceniać książek w ten sposób, bo uważam to za niesprawiedliwe, ale ta książka naprawdę powinna być krótsza. Mam wrażenie, że tu jest wiele stron niczego i bardzo mnie to męczyło.
Muszę jednak przyznać, że początek tej książki jest fenomenalny. Nie dobry, nie świetny, a fenomenalny. Idealnie wprowadza w historie, przedstawia bohaterów i nadaje ton całej opowieści. Pierwsze 100-200 stron są naprawdę ciekawe i wciągające, jednak potem akcja spowalnia, pojawiają się nowe postacie i to mnie wybiło z rytmu, bo czułem, że czytam dwie różne książki. Po wielu długich i nudnych stronach zaczęło się to łączyć z głównym wątkiem, ale nie polubiłem nowych bohaterów ani wydarzeń z nimi związanych, więc nie czytało mi się przyjemnie.
Doceniam jednak te książkę za wspaniałą prozę, za to, jak opowiada o życiu w ciągłym stresie, o bólu, który nigdy nie przemija i trudach dorastania. O dziwo nie uważam, że straciłem czas na tę książkę i polecam samemu sięgnąć i się przekonać.

Nie dokończyłem tej książki.
Mimo to podobała mi się i myślę czasami o tej historii. Dlatego żałuję, że nie doczytałem, ale kiedyś na pewno to zrobię. Bo to dobrze napisana powieść - Donna Tartt ma wspaniały warsztat, ale tego można się po niej spodziewać. Tak, jak wciągającej i zaskakującej fabuły....chociaż tym razem tego zabrakło i to jest dziwne, bo przecież właśnie z...

Mały przyjaciel" to powieść kryminalna, która wciąga czytelnika od pierwszych stron i trzyma w napięciu aż do samego końca. Autorka, Donna Tartt, stworzyła historię pełną tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji.
Głównym bohaterem książki jest Harriet Dufresnes, która poszukuje prawdy o śmierci i tajemniczych okolicznościach. Harriet nie wierzy w oficjalną wersję wydarzeń i postanawia samodzielnie zbadać sprawę. Wraz z przyjacielem, Helyem, rozpoczyna prywatne śledztwo, które prowadzi ich do odkrycia wielu zaskakujących faktów. Jakich i czego poszukuje Harriet? To już musicie dowiedzieć się sami.
Tartt doskonale buduje atmosferę tajemniczości i niepokoju, co sprawia, że czytelnik czuje się jakby sam uczestniczył w śledztwie. Autorka wprowadza wiele postaci, z których każda ma swoje sekrety i tajemnice, co dodaje powieści głębi i sprawia, że czytelnik zaczyna zastanawiać się, kto tak naprawdę jest winny śmierci.
"Mały przyjaciel" to książka, która z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom kryminałów i powieści psychologicznych. Tartt stworzyła historię, która wciąga i trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Polecam tę książkę każdemu, kto szuka dobrej powieści kryminalnej z ciekawą fabułą i nieoczekiwanymi zwrotami akcji.

Mały przyjaciel" to powieść kryminalna, która wciąga czytelnika od pierwszych stron i trzyma w napięciu aż do samego końca. Autorka, Donna Tartt, stworzyła historię pełną tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji.
Głównym bohaterem książki jest Harriet Dufresnes, która poszukuje prawdy o śmierci i tajemniczych okolicznościach. Harriet nie wierzy w oficjalną wersję wydarzeń i...

Jestem zawiedziona, bo to najgorsza książka Tartt jaką czytałam. Na początku byłam zachwycona, ale to szybko uległo zmianie.

Jestem zawiedziona, bo to najgorsza książka Tartt jaką czytałam. Na początku byłam zachwycona, ale to szybko uległo zmianie.

Być może to moja wina, bo po lekturze "Tajemnej historii" nastawiłam się na coś zupełnie innego, ale po przeczytaniu "Małego przyjaciela" czuję się w pewnym sensie zawiedziona. Chodzi mi tak naprawdę o drugą część książki, gdzie akcja zaczyna mocno zwalniać i niektóre zdarzenia zaczęły być wręcz absurdalne, jakby Donna Tartt nieco na siłę chciała zaskoczyć wszystkich nieoczekiwanymi zwrotami akcji, ale wszystko ciągnęło mi się wręcz w nieopisany sposób.

Być może to moja wina, bo po lekturze "Tajemnej historii" nastawiłam się na coś zupełnie innego, ale po przeczytaniu "Małego przyjaciela" czuję się w pewnym sensie zawiedziona. Chodzi mi tak naprawdę o drugą część książki, gdzie akcja zaczyna mocno zwalniać i niektóre zdarzenia zaczęły być wręcz absurdalne, jakby Donna Tartt nieco na siłę chciała zaskoczyć wszystkich...

Kiedy zaczęłam czytać, byłam oczarowana. Była tajemnica, historia rodziny, klimat, który bardzo mi odpowiadał... Jednak w połowie książki przestało być tak dobrze. Akcja szła do przodu bardzo powoli, niektóre momenty były wręcz zbędne dla fabuły... Zakończenie także mnie nie usatysfakcjonowało.
"Mały przyjaciel" nie jest zły, jednak zdecydowanie brakowało mu "tego czegoś". Albo też po prostu za dużo było tam wszystkiego.
Nie polecam, ale też nie odradzam.

Kiedy zaczęłam czytać, byłam oczarowana. Była tajemnica, historia rodziny, klimat, który bardzo mi odpowiadał... Jednak w połowie książki przestało być tak dobrze. Akcja szła do przodu bardzo powoli, niektóre momenty były wręcz zbędne dla fabuły... Zakończenie także mnie nie usatysfakcjonowało.
"Mały przyjaciel" nie jest zły, jednak zdecydowanie brakowało mu "tego...