Z całą pewnością mogę stwierdzić, że książka ta opowiada o ludziach podróży, w których to sylwetkach bardzo często możemy zauważyć samych siebie. W tym może tkwi właśnie jej magiczna moc potrafiącą bez reszty przykuć uwagę czytelnika, stanowiąc wspaniałą wręcz literacką ucztę. Tokarczuk zachwyca stylem, niezwykle trafną analizą zachowań, uniwersalnym pragnieniem poznawania nowych lądów, zdobywania nowych doświadczeń, nieustannego dążenia za czymś więcej – podczas, gdy tracimy jednocześnie, to co już mamy. Jednak owa wpisana już od dziecka ciekawość świata popycha do nieprzerwanego jego odkrywania. Kula ziemska utożsamiona zostaje z organizmem człowieka. Tak w jednym, jak i drugim przypadku posiadają on własne prawa, reguły funkcjonowania, pierwiastek tajemnicy, ale przede wszystkim możne je odkrywać zawsze, nieustannie i nigdy nie da się ich poznać w całości do tego stopnia, że już nic więcej się o nich nie powie. To właśnie owe odkrywanie ma być swego rodzaju panaceum na ludzkie cierpienie, ból po stracie ukochanych osób, próbą pokonania śmierci. Tym samym „biegunem” jest każdy z nas, a natłok informacji napływających do nas z wszelkich stron, tylko jeszcze bardziej potęgują te postawę.

pełna recenzja: https://literackapodroz.blogspot.com/2018/10/bieguni-olga-tokarczuk.html

Z całą pewnością mogę stwierdzić, że książka ta opowiada o ludziach podróży, w których to sylwetkach bardzo często możemy zauważyć samych siebie. W tym może tkwi właśnie jej magiczna moc potrafiącą bez reszty przykuć uwagę czytelnika, stanowiąc wspaniałą wręcz literacką ucztę. Tokarczuk zachwyca stylem, niezwykle trafną analizą zachowań, uniwersalnym pragnieniem poznawania...