"Bieguni" Olgi Tokarczuk to książka, która mimo swojej literackiej wartości może przysporzyć czytelnikowi wielu trudności. Autorka eksperymentuje z formą, co może sprawić, że narracja staje się chaotyczna i trudna do śledzenia. Fragmentaryczna struktura utworu utrudnia zrozumienie głównego wątku i pogłębienie więzi z bohaterami. Ponadto, częste odniesienia do filozoficznych i antropologicznych koncepcji mogą sprawić, że lektura staje się męcząca dla osób, które oczekują bardziej płynnego i przystępnego tekstu. Pomimo tego, że "Bieguni" porusza ważne tematy i stawia pytania o kondycję ludzkości, jego formę mogą trudno znieść mniej doświadczeni czytelnicy.

"Bieguni" Olgi Tokarczuk to książka, która mimo swojej literackiej wartości może przysporzyć czytelnikowi wielu trudności. Autorka eksperymentuje z formą, co może sprawić, że narracja staje się chaotyczna i trudna do śledzenia. Fragmentaryczna struktura utworu utrudnia zrozumienie głównego wątku i pogłębienie więzi z bohaterami. Ponadto, częste odniesienia do filozoficznych...

Kolejna książka Olgi Tokarczuk już za mną. I tutaj zacznę od „przed początku”.

Główną tematyką tej pozycji jest: człowiek w ruchu, podróże, anatomia więc ja jako nauczyciel jogi, a także pracownik biura podróży byłam bardzo ciekawa cóż to za cudowne dzieło (moje pasje plus twórczość Tokarczuk!). Po przeczytaniu książki nie wiem jednak czy mam z poprzedniego zdania wykreślić „dzieło” czy „cudowne”.

W tej książce był potencjał, były smaczki i piękny język ale zwyczajnie została przeciągnięta. Nudziła do granic możliwości, gdzieś tam czytelnik płynie z fabułą czy główną myślą rozdziału (zapisku z podróży) by następnie zostać utopionym w głębokich i niewiele wnoszących czynnościach bohaterów. O tak … Ostatecznie uważam, że te 450 stron można skrócić o połowę.

Lecz…

Jeśli z danej książki wyciągniesz dla siebie, dla swojego rozwoju choć jedną stronę lub jedno zdanie to wiedz, że to była dobra inwestycja.

Kolejna książka Olgi Tokarczuk już za mną. I tutaj zacznę od „przed początku”.

Główną tematyką tej pozycji jest: człowiek w ruchu, podróże, anatomia więc ja jako nauczyciel jogi, a także pracownik biura podróży byłam bardzo ciekawa cóż to za cudowne dzieło (moje pasje plus twórczość Tokarczuk!). Po przeczytaniu książki nie wiem jednak czy mam z poprzedniego zdania...

„Wszystko, co ma swoje stałe miejsce w tym świecie, każde państwo, kościół, rząd ludzki, wszystko, co zachowało formę w tym piekle, jest na usługach antychrysta. (…).Wszystko, co zatrzymuje: domy, fotele, łóżka, rodziny, ziemia, sianie, sadzenie, doglądanie jak rośnie. Planowanie, czekanie na rezultaty, wykreślanie rozkładów, pilnowanie porządków. Dlatego odchowaj swoje dzieci, skoro je już nieopatrznie urodziłaś, i ruszaj w drogę; pochowaj rodziców skoro niebacznie powołali cię do istnienia – i idź. Wynieś się daleko, poza zasięg jego oddechu, poza jego kable i przewody, anteny i fale, niech cię nie namierzą jego czułe instrumenty.(...)
Ruszaj się, ruszaj. Błogosławiony, który idzie”.
O. Tokarczuk Bieguni
Zacytowany fragment Biegunów O. Tokarczuk jest wykładnią współczesnego nomadyzmu, ale też obrazem dzisiejszego świata i życia. Myśl, która przyświeca miejskim nomadom, to bycie w ruchu (niezależnie czy oznacza: bieg, kiwanie się, ucieczkę, wędrówkę, przemieszczanie się czy kołysanie). Jak nakazuje autorka: Kiwaj się, ruszaj się, ruszaj. Każda forma bezruchu, stałe miejsce egzystencji z adresem, rejestrami, domem, rodziną, doglądaniem porządków czyni z życia „istnienie bezwolne i zmartwiałe”, a z człowieka – „marionetkę w ręku antychrysta”, w otoczeniu spalin i śmieci. Życie, w którym dominuje bezruch, zatrzymanie się, świat materii, z cenami benzyny i spłatami kredytu, odbiera człowiekowi spokój i sen, jest formą kary i piekła na ziemi.
Przemieszczanie się drogą, autostradą, szosą, pociągiem, samolotem, metrem, statkiem, autobusem dla nomady, koczownika, bieguna - człowieka nieprzywiązującego wagi do swych korzeni, jest sensem życia. Czyni go istotą wolną, niezależną, uciekającą od wpływu takich instytucji, jak: państwo, kościół czy rząd. Czy to droga dla Każdego? Przecież człowiek z gruntu rzeczy jest istotą osiadłą, przyzwyczaja się do bliskich, sąsiadów, stałych punktów: domu, łóżka, fotela, pracy, itp. Jak pisze R. Kapuściński:
„wbrew powszechnemu mniemaniu pasja podróżowania nie jest często spotykaną namiętnością. Człowiek to z natury istota osiadła, a cecha ta utrwaliła się w nim szczególnie od momentu wynalezienia rolnictwa i sztuki budowania miast. Człowiek najczęściej opuszcza swoje gniazdo tylko pod przymusem – wypędzony przez wojnę albo głód, przez zarazę, suszę lub pożar. Czasem wyrusza prześladowany za swe przekonania, czasem w poszukiwaniu pracy lub szans dla swoich dzieci. U wielu bowiem ludzi przestrzeń budzi niepokój, lęk przed niespodzianym, nawet – strach przed śmiercią. Każda kultura zna cały zestaw zaklęć i czynności magicznych, które mają ochraniać wyruszającego w drogę, a żegnanego wybuchami płaczu i żalu, jakby za chwilę miał wstąpić na szafot”.

„Wszystko, co ma swoje stałe miejsce w tym świecie, każde państwo, kościół, rząd ludzki, wszystko, co zachowało formę w tym piekle, jest na usługach antychrysta. (…).Wszystko, co zatrzymuje: domy, fotele, łóżka, rodziny, ziemia, sianie, sadzenie, doglądanie jak rośnie. Planowanie, czekanie na rezultaty, wykreślanie rozkładów, pilnowanie porządków. Dlatego odchowaj swoje...

Ciekawa i trudna, ale też przyjemnie poporcjowana. Opowieści o mokrych preparatach i plastynacji wciągnęły mnie bez miary.

Ciekawa i trudna, ale też przyjemnie poporcjowana. Opowieści o mokrych preparatach i plastynacji wciągnęły mnie bez miary.

Ciekawa książka. Czasami trochę nie rozumiałam o co chodzi, ale warto przeczytać.

Ciekawa książka. Czasami trochę nie rozumiałam o co chodzi, ale warto przeczytać.

Fascynująca książka, napisana przepięknym językiem, w moim odczuciu poezja pisana prozą.
Czytało się dobrze, pomimo tego, że fragmenty dotyczące anatomii wzbudzały we mnie mdłości (ach, ta moja nadwrażliwość). Zdecydowanie sięgnę po inne książki pani Tokarczuk.

Fascynująca książka, napisana przepięknym językiem, w moim odczuciu poezja pisana prozą.
Czytało się dobrze, pomimo tego, że fragmenty dotyczące anatomii wzbudzały we mnie mdłości (ach, ta moja nadwrażliwość). Zdecydowanie sięgnę po inne książki pani Tokarczuk.

Zbiór zapisków, których głównym motywem przewodnim są podróże, człowiek w ruchu i jego anatomia.

Zdarzają się dłuższe fragmenty opowiadań, ale są one w pewnym momencie urwane, więc nie ma co liczyć na ich zakończenie.

Czyta się dobrze, ale momentami ma się wrażenie, że Tokarczuk przeglądała swoje luźne notatki, stwierdzała: "ok, jest coś o podróżach, to się nada" i włączała do książki.

Zbiór zapisków, których głównym motywem przewodnim są podróże, człowiek w ruchu i jego anatomia.

Zdarzają się dłuższe fragmenty opowiadań, ale są one w pewnym momencie urwane, więc nie ma co liczyć na ich zakończenie.

Czyta się dobrze, ale momentami ma się wrażenie, że Tokarczuk przeglądała swoje luźne notatki, stwierdzała: "ok, jest coś o podróżach, to się nada" i...

To moja pierwsza książka Tokarczuk i podchodziłem do niej bardzo ostrożnie. Cień autorki kroczy dziesięć kroków przed nią, że nawet osoby nieczytelnicze zazwyczaj mają o niej wyrobioną opinię. Często niezwiązaną z jej twórczością.

Książkę konsumowałem w formie audiobooka, i całe szczęście. Prawdopodobnie gdybym czytał ją samodzielnie szybko bym się od niej odbił. Napisana jest pewnym akademickim stylem literackim, bardzo specyficznym i charakterystycznym dla licealnych polonistek. Początkowo wydawał mi się zbyt przeintelektualizowany i bardzo zwracał na siebie uwagę. Ale po pewnym czasie wpadł w dobry trybik, szczególnie gdy rozdziały zaczął czytać Wiktor Zborowski.

Jeśli chodzi o samą treść. Jest to książka, która przypomina feed na Linkedinie literatów. Krótszy shitpost z luźnymi przemyśleniami, oraz dłuższe opowiadania, które są mam wrażenie trochę gorsze od tych krótszych form. Autorka daje upust swoim fascynacjom na temat zarówno podróży, jak i prezerwacji narządów. Służy to do przemyśleń na temat przemijania, utraty i próbie zachowania. W międzyczasie poruszane są tematy weganizmu, rasizmu i feminizmu.

Generalnie widzę czemu moja polonistka była tak zafascynowana twórczością Tokarczuk. I ja jestem pełen podziwu, i na pewno jeszcze sięgnę po jej twórczość.

To moja pierwsza książka Tokarczuk i podchodziłem do niej bardzo ostrożnie. Cień autorki kroczy dziesięć kroków przed nią, że nawet osoby nieczytelnicze zazwyczaj mają o niej wyrobioną opinię. Często niezwiązaną z jej twórczością.

Książkę konsumowałem w formie audiobooka, i całe szczęście. Prawdopodobnie gdybym czytał ją samodzielnie szybko bym się od niej odbił. Napisana...

Czytanie to podróż. Ta była nerwowa, w biegu - taka, jakich nie lubię. Ponad 400 stron o wszystkim i o niczym, wyrwane z kontekstu fragmenty. Uwaga skupiała się na kilku dłuższych opowiadaniach i właściwie tylko z nich mogłaby się składać książka. Najbardziej zaciekawił mnie wątek Kunickiego. Tematem wiodącym jest ruch, podróż. Mocno zaakcentowano ulotność. Język jest metaforyczny, bogaty, chwilami trudny, naukowy. Rozumiem zamysł książki, ma w sobie głębię, ale forma odbiera jej wartość, nie urzeka.

Czytanie to podróż. Ta była nerwowa, w biegu - taka, jakich nie lubię. Ponad 400 stron o wszystkim i o niczym, wyrwane z kontekstu fragmenty. Uwaga skupiała się na kilku dłuższych opowiadaniach i właściwie tylko z nich mogłaby się składać książka. Najbardziej zaciekawił mnie wątek Kunickiego. Tematem wiodącym jest ruch, podróż. Mocno zaakcentowano ulotność. Język jest...

Z badań stylometrycznych (częstotliwość słów, słowa charakterystyczne, szyki zdań itp.) wyszło, że Tokarczuk niemal "weszła" na Żeromskiego. Tzn. że jej styl jest praktycznie identyczny. Wychodzi na to, że Sienkiewicz dostał nobla za całokształt, a Tokarczuk za Żeromskiego. Dość słabo, patrząc na to że autorka oparła całą twórczość o styl i THE MESSAGE, bo zbyt wielu ciekawych historii do opowiedzenia nie ma. Pod tym względem naśladuje Żeromskiego, a pod względem "ducha"? Schulza oczywiście. Moim zdaniem tworzenie współcześnie takich książek nie ma już sensu (chyba że ktoś rzeczywiście potrafi osiągnąć takie wyżyny poetyckie). Ludzki mózg jest tak skonstruowany że łączy te opisy ze znanymi sobie wspomnieniami, co budzi nostalgię u czytelnika, niemal ekstazę. Ale gdy "Sklepy Cynamonowe" czyta się 2 raz, to książka nie budzi już takich uczuć, nie zachwyca, wspomnienia wydają się wyblakłe i zostaje uczucie pustki.

Z badań stylometrycznych (częstotliwość słów, słowa charakterystyczne, szyki zdań itp.) wyszło, że Tokarczuk niemal "weszła" na Żeromskiego. Tzn. że jej styl jest praktycznie identyczny. Wychodzi na to, że Sienkiewicz dostał nobla za całokształt, a Tokarczuk za Żeromskiego. Dość słabo, patrząc na to że autorka oparła całą twórczość o styl i THE MESSAGE, bo zbyt wielu...