Kiedy pierwsza część serii The Lone City wpadła w moje ręce, pochłonęłam ją ekspresowo. Klejnot wywarł na mnie ogromne wrażenie, bo poruszał tematykę, z którą dotychczas się nie spotkałam. Amy Ewing lawiruje intrygując zarówno młodzież jak i dorosłych. Biała Róża podobnie jak pierwsza część, jest nieprzewidywalna i wciągająca.

Sam temat bycia surogatką jest dla mnie dziwny. Nie wyobrażam sobie noszenia pod sercem dziecka, które potem miałabym oddać komuś innemu. Jest to dla mnie nie do przyjęcia, ale szlachta w Samotnym Mieście robi co chce. Odbiera rodzinom małe dziewczynki, u których wykrywają augurie, odbierają przystojnych chłopców każąc im zabawiać szlachcianki albo uczyć się władania bronią. Równie chore jest sprzeczne z naturą modyfikowanie cech przyszłych dzieci, a nawet, co możliwe jest dzięki auguriom, szprycowanie poczętych dzieci nadzwyczajnymi mocami, by w ciągu kilku zabiegów przyspieszyć ich wzrost i narodziny kosztem życia surogatek. O zgrozo!

Amy Ewing prowadzi prozę w taki sposób, by utrzymać czytelnika w napięciu, przekazuje mnóstwo emocji i nie pozwala oderwać się od czytania. Zakończenie Klejnotu było zaskakujące, ale to co stało się teraz po prostu sprawiło, że moja szczęka znalazła się na ziemi.

Więcej na: http://zyjlepiej.com/biala-roza/

Kiedy pierwsza część serii The Lone City wpadła w moje ręce, pochłonęłam ją ekspresowo. Klejnot wywarł na mnie ogromne wrażenie, bo poruszał tematykę, z którą dotychczas się nie spotkałam. Amy Ewing lawiruje intrygując zarówno młodzież jak i dorosłych. Biała Róża podobnie jak pierwsza część, jest nieprzewidywalna i wciągająca.

Sam temat bycia surogatką jest dla mnie...