Bardzo fajna kontynuacja, choć nie będę ukrywać, że największym minusem tej książki jest Ash. Nie potrafiłam go polubić. Wydawał mi się słaby i wkurzam mnie tym swoim gadaniem. Poza tym historia bardzo fajna i jestem naprawdę ciekawa, co będzie dalej.

Bardzo fajna kontynuacja, choć nie będę ukrywać, że największym minusem tej książki jest Ash. Nie potrafiłam go polubić. Wydawał mi się słaby i wkurzam mnie tym swoim gadaniem. Poza tym historia bardzo fajna i jestem naprawdę ciekawa, co będzie dalej.

kocham

kocham

Niestety nadal lektura jest dość infantylna i płytka. Głównym bohaterom wszystko przychodzi bardzo łatwo, wręcz czuć Imperatyw Opkowy. Ważne kwestie opisane są po łebkach, za to nadal mamy bujne opisy zwykłych pierdół. Sama historia, choć z pomysłem, opisana jest językiem piętnastolatki i bez krzty polotu.
Strasznie to przykre, bo ta powieść naprawdę miałaby potencjał. Bohaterowie jak Garnet, Raven czy Ash mogliby wszystko ciągnąć, jednak zostali paskudnie zaniedbani. Ash jest tylko przystojnym dodatkiem, a Raven i Garnet pojawiają się tylko, gdy fabuła wymaga magicznego rozwiązania.
Część chyba nawet słabsza od pierwszej.

Niestety nadal lektura jest dość infantylna i płytka. Głównym bohaterom wszystko przychodzi bardzo łatwo, wręcz czuć Imperatyw Opkowy. Ważne kwestie opisane są po łebkach, za to nadal mamy bujne opisy zwykłych pierdół. Sama historia, choć z pomysłem, opisana jest językiem piętnastolatki i bez krzty polotu.
Strasznie to przykre, bo ta powieść naprawdę miałaby potencjał....

Jakimś cudem "Biała Róża" wytraca całą energię, jaka kryła się za pomysłem "Klejnotu". Dzieje się tu dużo, a jednocześnie cała historia się rozłazi - podejrzewam, że bardziej by całości posłużyło zrobienie z tego dylogii i rozbicie akcji "Białej Róży" między pierwszy a trzeci tom. Lekturze nie pomaga wszechobecny Ash, który swoim zachowaniem jest coraz bardziej irytujący - aż dziw, że Violet to jego wybrała na swojego ukochanego a nie kogokolwiek innego (ja wiem, nikogo innego nie było pod ręką, ale Ash, serio?). Pozostaje mi mieć nadzieję, że finałowy tom wynagrodzi mi mękę związaną z lekturą tej części.

Jakimś cudem "Biała Róża" wytraca całą energię, jaka kryła się za pomysłem "Klejnotu". Dzieje się tu dużo, a jednocześnie cała historia się rozłazi - podejrzewam, że bardziej by całości posłużyło zrobienie z tego dylogii i rozbicie akcji "Białej Róży" między pierwszy a trzeci tom. Lekturze nie pomaga wszechobecny Ash, który swoim zachowaniem jest coraz bardziej irytujący -...

Podobnie jak Klejnot ta książka niewiele oferuje. Wszystko to co znamy z innych książek o podobnej tematyce jest też tutaj. Bohaterowie są napisani dosyć przeciętnie i nie podwyższają jakości tej książki. Na plus, że bardzo szybko się to czyta.

Podobnie jak Klejnot ta książka niewiele oferuje. Wszystko to co znamy z innych książek o podobnej tematyce jest też tutaj. Bohaterowie są napisani dosyć przeciętnie i nie podwyższają jakości tej książki. Na plus, że bardzo szybko się to czyta.

Zachowanie bohaterki bardzo irytujące i niewdzięczne. Naprawdę jej wybuchu złości można byłoby sobie darować. Nie polubiłam się z nią, niczym specjalnych się nie wyróżnia i jest jak taka typowa główna bohaterka. Wątek miłosny nadal mdły, ale przyznam, że ostatnie 100 stron było ciekawe i przyjemnie się czytało

Zachowanie bohaterki bardzo irytujące i niewdzięczne. Naprawdę jej wybuchu złości można byłoby sobie darować. Nie polubiłam się z nią, niczym specjalnych się nie wyróżnia i jest jak taka typowa główna bohaterka. Wątek miłosny nadal mdły, ale przyznam, że ostatnie 100 stron było ciekawe i przyjemnie się czytało

Nie porwała mnie aż tak jak pierwsza część :(
Autorka ma tendencje do wprowadzania opisów, które spowalniają całą akcję. Same w sobie nie są złe, pozwalają lepiej poznać bohaterów, historię miasta, jego podział na okręgi, ale moim zdaniem zaburzają płynność wydarzeń.
Fajne rozwinięcie Augurii, które okazują się być dużo bardziej przydatne, ale dlaczego tylko Violet może łączyć się z wszystkimi żywiołami i przychodzi jej to tak łatwo? Jej zachowanie momentami jest absurdalne jak na siedemnastolatkę. Hipokryzja aż uderza w oczy.
Całkiem nieźle została przedstawiona geneza Samotnego Miasta. Podoba mi się, że kolejne surogatki mają jakiś tam swój charakter, nie są tylko dziewczynami podążającymi za tłumem, każda z nich jest inna. Jednak powaga sytuacji, rewolucji w mieście kompletnie nie łączy mi się z zachowaniem Violet. Mam wrażenie, że jakby to faktycznie miało miejsce i ona stanęła na jej czele to wszystko zostałoby stłumione krwawo w ciągu kilku godzin :D.
Oczywiście przeczytam kolejną część, ale nie robię sobie nadziei na jakieś porywające emocje.

Nie porwała mnie aż tak jak pierwsza część :(
Autorka ma tendencje do wprowadzania opisów, które spowalniają całą akcję. Same w sobie nie są złe, pozwalają lepiej poznać bohaterów, historię miasta, jego podział na okręgi, ale moim zdaniem zaburzają płynność wydarzeń.
Fajne rozwinięcie Augurii, które okazują się być dużo bardziej przydatne, ale dlaczego tylko Violet może...

Sympatyczna, trochę za spokojna. Początek to zamieszanie, a cała reszta to tłumaczenie. Ciekawie wyjaśniony wątek wyspy i suragatek. Postaci wydają się mniej ciekawe w tej części, choć są ciągle te same. Kończy się w dość dramatycznym momencie.
Ogólnie trochę gorsza ta książka, ale dam jeszcze szanse ostatniej części.

Sympatyczna, trochę za spokojna. Początek to zamieszanie, a cała reszta to tłumaczenie. Ciekawie wyjaśniony wątek wyspy i suragatek. Postaci wydają się mniej ciekawe w tej części, choć są ciągle te same. Kończy się w dość dramatycznym momencie.
Ogólnie trochę gorsza ta książka, ale dam jeszcze szanse ostatniej części.

Cóż... Muszę przyznać, że się nieco zawiodłam. Drugi tom nie trzyma poziomu tomu pierwszego. Jest o wiele słabszy i nudniejszy. Mam wrażenie, że wszystko zostało wymyślone przez autorkę na wyrost i nic nie jest logiczne. Bohaterowie są coraz bardziej irytujący, a zwłaszcza główna bohaterka, która została wykreowana na osobę, która jako jedyna ma tę szczególną moc mogącą wszystkich ocalić. Wątek miłosny także pozostawia dużo do życzenia.

Dobrze, że seria ta jest jedynie trylogią. Pozostała mi jedynie nadzieja, że trzeci tom w odpowiedni sposób zamknie całą historię.

Cóż... Muszę przyznać, że się nieco zawiodłam. Drugi tom nie trzyma poziomu tomu pierwszego. Jest o wiele słabszy i nudniejszy. Mam wrażenie, że wszystko zostało wymyślone przez autorkę na wyrost i nic nie jest logiczne. Bohaterowie są coraz bardziej irytujący, a zwłaszcza główna bohaterka, która została wykreowana na osobę, która jako jedyna ma tę szczególną moc mogącą...

Violet i Ash uciekają z Domu Jeziora, jest z nimi Raven , przyjaciółka Violet z Bramy Południowej i Garnet, który zaczyna dostrzegać ile zła jest w Arystokracji. Docierają do miejsca, które surogatki mogą poczuć dzięki swym umiejętnościom. Tam czeka na nich ktoś kto pokaże im ich prawdziwą moc, coś dzięki czemu można będzie zaprowadzić nowy porządek w Samotnym Mieście.
Autorka tak plastycznie opisuje wszystkie kręgi, ze dzięki temu możemy poczuć się jakbyśmy tam byli. Sadza na twarzy, brud, ciężkie zapylone powietrze, które sprawia, ze nie można oddychać, tak wyglada życie w Dymie. Farma zaskakuje pięknymi widokami, wszystkimi kolorami z palety, uprawami, a Brud to po prostu brud, który spływa ulicami całego kręgu.
Bohaterowie są rewelacyjnie wykreowani. Żadnej infantylności, idiotycznych zachowań, są wyraziści i jak np w przypadku Diuczesy Jeziora od razu odczuwamy niechęć i najchętniej byśmy się jej pozbyli 😉

Violet i Ash uciekają z Domu Jeziora, jest z nimi Raven , przyjaciółka Violet z Bramy Południowej i Garnet, który zaczyna dostrzegać ile zła jest w Arystokracji. Docierają do miejsca, które surogatki mogą poczuć dzięki swym umiejętnościom. Tam czeka na nich ktoś kto pokaże im ich prawdziwą moc, coś dzięki czemu można będzie zaprowadzić nowy porządek w Samotnym Mieście....