Nie. Po prostu nie. Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść, a Musierowicz tego najwyraźniej do tej pory nie wie. Ta książka jest niby ciekawa, niby przesycona humorem, a tak naprawdę przebija z niej, znowu, arogancja autorki i jej niezmiernie irytująca naiwność. Kolejny związek na całe życie, ukształtowany w ciągu paru dni. Pewnie tak się zdarza, ale na litość boską, ileż razy można ten sam schemat powielać. Schematyczne są tu również postacie. Agnieszka, skoro ma być delikatna, to nie wystarczy, że maluje. Musi być wiotką gidią i jasną blondynką o oczach jak błękitne paciorki. Ignacemu brakuje jedynie peleryny, takiej jak nosił Słowacki dawno temu. Ale Słowacki miał w sobie ogień i charakter, którego ten tutaj mydłek nie posiada wcale. Agnieszka również nie ma go w nadmiarze, co widać po jej obrazach. nawiasem mówiąc, widać tu wyraźnie, że autorka przemyca tu swój pogląd, jak malarstwo powinno wyglądać - i musi ono przypominać twory samej Musierowicz. Czyli dość mdło, nudno, bezbarwnie. Rodzinie Agnieszki autorka nie daje żadnych szans. Te kobiety, to nie jest mój ulubiony typ ludzi, ale Musierowicz skreśla je już na starcie, bo przecież Agnieszkę trzeba będzie natychmiast teleportować do cudownych Borejków. Próba naśladowania scen z Nutrii i Nerwusa to już zupełne nieporozumienie, pewnie dlatego, że bohaterowie nie dorastają tamtym postaciom do pięt. Z Natalii nie zostało już nic - tylko Matalia, kolejna borejkowska Matka Polka. Same żarciki, nawet niezłe, i jak zawsze dobry język, to stanowczo za mało, żeby książka była udana. To nie to samo co dawniej, no ale przecież zawsze pani M. ma z tego pieniądze.

Nie. Po prostu nie. Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść, a Musierowicz tego najwyraźniej do tej pory nie wie. Ta książka jest niby ciekawa, niby przesycona humorem, a tak naprawdę przebija z niej, znowu, arogancja autorki i jej niezmiernie irytująca naiwność. Kolejny związek na całe życie, ukształtowany w ciągu paru dni. Pewnie tak się zdarza, ale na litość boską, ileż...