Komisorz mo wielko utropa. Kożdy tukej wiye, że Hanusik się blank załomoł i chyba łod sztyrech lot łazi łożarty.
Drugi tom trzyma poziom. Wspaniale się czyta. Na głos oczywiście ;D Hanusik zostanie wplątany w wielką politykę, a Ślązacy zostaną poddani wielkiej próbie z powodu „Ustawy Normalizacyjnej”. Nowy wojewoda, nowe prawo.
Te antypolskie Hanysy dostają wciry, a tyn wrazidlaty Hanusik mo sprawa z czornymi ancugami.
Jak śląski komisarz sobie poradzi „we tajnyj sużbie ślonskij nacyje”?
„Jakby to pedzieć: choby niy wiadomo jak dugo loło, yntlich zawdy przidzie danga”
A na koniec ten maszketny mały ziylonkawy chopek, co go Bercik z Lojzikiem napotkali.
Nie obyło by się bez jakiegoś Ufoka. Uśmiałam się i polecam bardzo.

Komisorz mo wielko utropa. Kożdy tukej wiye, że Hanusik się blank załomoł i chyba łod sztyrech lot łazi łożarty.
Drugi tom trzyma poziom. Wspaniale się czyta. Na głos oczywiście ;D Hanusik zostanie wplątany w wielką politykę, a Ślązacy zostaną poddani wielkiej próbie z powodu „Ustawy Normalizacyjnej”. Nowy wojewoda, nowe prawo.
Te antypolskie Hanysy dostają wciry, a tyn...

Po drugim tomie niezmiennie podziwiam autora! Jestem Ślązaczką, choć może bardziej, jak "Polką ze Śląska" :) ale sama nie zrozumiałam na 100% wszystkiego, a wielu słów już się nauczyłam. Jestem fanką "autoka" i "mobiloka" (dla niewtajemniczonych: auta i komórki. Już zaczynam trzeci tom.

Po drugim tomie niezmiennie podziwiam autora! Jestem Ślązaczką, choć może bardziej, jak "Polką ze Śląska" :) ale sama nie zrozumiałam na 100% wszystkiego, a wielu słów już się nauczyłam. Jestem fanką "autoka" i "mobiloka" (dla niewtajemniczonych: auta i komórki. Już zaczynam trzeci tom.

Wydawałoby się, że po „srogij chaji” (tł. „ogromnej kłótni”) na Śląsku zapanował spokój, którego nic nie jest w stanie zakłócić. A jednak Kōmisorz Hanusik po pięciu latach powraca „We tajnyj sużbie ślōnskij nacyje”, a wszystko z powodu (nie)jednego warszawiaka i śląskiego piosenkarza.


Co sprawia, że komisarz Achim Hanusik wraca na służbę? Wcale nie wprowadzony zaraz po „srogij chaji” zakaz używania ślōnskiej godki i krzewienia śląskiej kultury. Przyczynami ponownej interwencji są warszawiak i ginący w tajemniczych okolicznościach śląski piosenkarz, nazywany Polakiem ze Śląska. Jednak Achim nie jest już Sherlockiem Holmesem, jego spostrzegawczość zmalała, on sam nie odgrywa pierwszoplanowej roli, jak miało to miejsce w pierwszej części. Marcin Melon stworzył od nowa bohatera, który doświadcza, nie jest tylko papierową kreacją.

Druga część przygód Hanusika to już nie zmagania ze stworkami (znanymi ze śląskich legend),a walka stricte polityczna – z Warszawą, z Gorolami i wszystkimi tymi, którzy nieprzychylnie patrzą na region. Nietrudno podczas czytania śląskiego kryminału odnieść wrażenie, że bardzo mocno nawiązuje on do ogólnej sytuacji na Śląsku, o czym wspomniał też podczas promocji Rafał Szyma (redaktor książki) – a przez co łatwo znaleźć nawiązania do wydarzeń realnych i wypowiedzi znanych osób, chociażby wzmocnione: „Pieprzone zakamuflowane Szwaby!”

Całokształt, niestety, prezentuje stereotypowy obraz miejsca i ludzi żyjących na Śląsku. Bohaterzy książki w gruncie rzeczy opierają się na zestawieniach: zły warszawiak, dobry Ślązak, elegancki gorol, biedny hanys itd. I gdyby tylko książka została napisana po polsku, mogłaby przyczynić się do utraty sympatii ze strony „goroli”. Dlaczego? Napięcia polsko-śląskie, które prezentuje autor, nie są już tak silne, co nie znaczy, że wcale nie istnieją. One są i trzeba z nimi walczyć, ale nie tędy droga. Nie poprzez syndrom śląskiej krzywdy, nie poprzez granie stereotypem. Przecież nie każdy „warszawiak” i „gorol” jest tym źle życzącym i zdaje się, że sam autor o tym wie, w końcu książkę dedykuje: „Wszystkim Gorolom, kere przajōm Ślōnskowi” (tł. „wszystkim mieszkańcom spoza regionu, którzy dobrze życzą Śląskowi”). Trudno jednak nie odnieść wrażenia, że w kontekście całej historii i zawartych w niej wątków społeczno-politycznych dedykacja ta brzmi jak żart, dowcip – w każdym razie zdanie wypowiedziane z przymrużeniem oka. Oto ja, autor, dedykuję książkę Wam – ludziom „spoza” – z czystej sympatii do Was; nawet jeśli trochę się z Was naśmiewam, to i tak nie zrozumiecie języka, w którym jest owa historia spisana.

Warto przypomnieć, że druga część, podobnie jak pierwsza, została napisana w języku śląskim, który do tej pory nie został oficjalnie przyjęty – projekt ustawy obywatelskiej został odrzucony w zeszłym roku. Zatem mamy książkę (literatura śląska rozwija się coraz prężniej) w języku, który formalnie nie istnieje, choć ludzie używają go na co dzień. Książkę, która ukazuje ludzi w nieco krzywym zwierciadle, tworząc przy tym potencjalne warunki do zwady. Kto zmusza do działania? Warszawiak. I nawet jeśli pomoc przychodzi ze strony Warszawy, to i tak okazuje się, że za sprawą Ślązaka. Narrator też nie jest przychylny „obcym”, bowiem tam, gdzie pojawiają się dialogi w języku polskim, wstawki są już dopisane po śląsku, co umacnia poczucie napięcia między obiema stronami.

„We tajnyj sużbie ślōnskij nacyje” to nie rozprawienie się ze stereotypami i próba tworzenia pola porozumienia, a szkoda, bo właśnie tego oczekiwałam od tajnej służby w sprawie śląskiej narodowości. I jest mi wstyd przed każdym, kto odczyta tę książkę w podobny sposób – jako potęgowanie stereotypów. Treść została ukryta, podobnie jak w tekstach ginącego w niewyjaśnionych okolicznościach piosenkarza. Panie Melon, jest mi gańba…

Wydawałoby się, że po „srogij chaji” (tł. „ogromnej kłótni”) na Śląsku zapanował spokój, którego nic nie jest w stanie zakłócić. A jednak Kōmisorz Hanusik po pięciu latach powraca „We tajnyj sużbie ślōnskij nacyje”, a wszystko z powodu (nie)jednego warszawiaka i śląskiego piosenkarza.


Co sprawia, że komisarz Achim Hanusik wraca na służbę? Wcale nie wprowadzony zaraz po...

Język śląski na najwyższym poziomie, można się z tej książki nauczyć bardzo porządnie godać.

Język śląski na najwyższym poziomie, można się z tej książki nauczyć bardzo porządnie godać.

Część druga równie dobra jak pierwsza, momentami nawet lepsza. Aż strach się bać co wymyśli autor przy części 7,8

Część druga równie dobra jak pierwsza, momentami nawet lepsza. Aż strach się bać co wymyśli autor przy części 7,8

Super książka!

Super książka!