Po „Dziewczyny z Syberii” sięgnęłam z przyczyn osobistych. Moja babcia jako małe dziecko została wywieziona na Syberię, a stało się to przypadkiem. Akurat nocowała u kuzynów, gdy w nocy przyszło NKWD. Razem z innymi trafiła do bydlęcego wagonu, a później na Syberię. Tam kuzyni, którzy sami mieli kilkoro dzieci, oddali ją do sierocińca. Do Polski wróciła jako podlotek. Przetrwała.
Książkę Anny Herbich czyta się znakomicie. Losy dziesięciu kobiet zostały przedstawione w bardzo ciekawy sposób. Mamy tu opisane i nocne aresztowania, i kilkutygodniowe podróże w szokujących warunkach, i tragedię ludzi, którzy umierają na „nieludzkiej ziemi” - z głodu, przepracowania, chorób. Bohaterki tej książki wywodziły się zazwyczaj z zamożnych, inteligenckich środowisk i nagle znalazły się w warunkach urągających podstawowym warunkom higieny, musiały bardzo ciężko pracować, karczować las, babrać się w gnoju, budować piece. A ich dziennym wyżywieniem były dwie kromki czerstwego chleba. Oprócz tego z książki można się dowiedzieć, jak wyglądało życie w łagrach i sowieckich więzieniach. Z tych dziesięciu tragicznych historii przebija jednak wola walki i chęć przetrwania. Pojawia się też zdumienie – ile człowiek potrafi znieść i wytrzymać.
Książka jest warta przeczytania. Polecam każdemu.

Po „Dziewczyny z Syberii” sięgnęłam z przyczyn osobistych. Moja babcia jako małe dziecko została wywieziona na Syberię, a stało się to przypadkiem. Akurat nocowała u kuzynów, gdy w nocy przyszło NKWD. Razem z innymi trafiła do bydlęcego wagonu, a później na Syberię. Tam kuzyni, którzy sami mieli kilkoro dzieci, oddali ją do sierocińca. Do Polski wróciła jako podlotek....