Wspaniała książka opisująca losy partyzantek walczących u boku ukochanych i kolegów za nasz kraj... Tak wiele historii, każda z nich jest inna, ale każda przykra, smutna wręcz tragiczna.

Wspaniała książka opisująca losy partyzantek walczących u boku ukochanych i kolegów za nasz kraj... Tak wiele historii, każda z nich jest inna, ale każda przykra, smutna wręcz tragiczna.

Pomijając wszystkie minusy książki raz jeszcze powtórzę: "WARTO PRZECZYTAĆ I PAMIĘTAĆ O BOHATERACH". A z tomu 2 jeszcze głośniej wybrzmiewa, że historie Wyklętych to historie zbrodni komunistycznych...

Pomijając wszystkie minusy książki raz jeszcze powtórzę: "WARTO PRZECZYTAĆ I PAMIĘTAĆ O BOHATERACH". A z tomu 2 jeszcze głośniej wybrzmiewa, że historie Wyklętych to historie zbrodni komunistycznych...

"...o cichych bohaterkach zmagań o wolną Polskę, które los zmusił do bezkompromisowych wyborów. O kobiecości rzuconej w wir krwawej wojny domowej toczonej przez komunistów bez żadnych zasad. Przez całe lata skazane na zapomnienie czy pogardę - zawsze broniły honoru leśnego Wojska Polskiego. Dziś historia zaczyna przyznawać im rację, a ich nazwiska przedostające się do podręczników."

Tu chyba nic nie trzeba dodawać. Ja takie książki zawsze polecam.

"...o cichych bohaterkach zmagań o wolną Polskę, które los zmusił do bezkompromisowych wyborów. O kobiecości rzuconej w wir krwawej wojny domowej toczonej przez komunistów bez żadnych zasad. Przez całe lata skazane na zapomnienie czy pogardę - zawsze broniły honoru leśnego Wojska Polskiego. Dziś historia zaczyna przyznawać im rację, a ich nazwiska przedostające się do...

Koło losu tych kilkunastu kobiet nie sposób przejść obojętnie (nawet pomimo stylu tej książki).

Koło losu tych kilkunastu kobiet nie sposób przejść obojętnie (nawet pomimo stylu tej książki).

Kolejny losy kobiet niezłomnych. Niezwykłe, często trudne, pełne skutków i strat losy zwyczajnych-niezwyczajnych kobiet. Drugi zbiór nie ustępuje niczym pierwszemu.

Kolejny losy kobiet niezłomnych. Niezwykłe, często trudne, pełne skutków i strat losy zwyczajnych-niezwyczajnych kobiet. Drugi zbiór nie ustępuje niczym pierwszemu.

Po pierwszej części cyklu ponownie wielkie rozczarowanie. Sfabularyzowana narracja, mnóstwo patosu, nierealistyczne dialogi, a wszystko podlane bogoojczyźnianym i narodowo-patriotycznym sosem. Nie odnalazłam tu kobiet „z krwi i kości”, z którymi mogłabym się identyfikować czy współodczuwać. Szkoda, bo bohaterki dzielne, wytrzymałe i odważne ponad miarę kobiety zasługują na godne upamiętnienie bez idealizowania. Jednak zdecydowanie wolę formułę Łukasza Modelskiego czy Anny Herbich-Zychowicz. Panu Nowakowi już ostatecznie podziękuję.

Po pierwszej części cyklu ponownie wielkie rozczarowanie. Sfabularyzowana narracja, mnóstwo patosu, nierealistyczne dialogi, a wszystko podlane bogoojczyźnianym i narodowo-patriotycznym sosem. Nie odnalazłam tu kobiet „z krwi i kości”, z którymi mogłabym się identyfikować czy współodczuwać. Szkoda, bo bohaterki dzielne, wytrzymałe i odważne ponad miarę kobiety zasługują na...

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Szymona Nowaka nie było zbyt udane. Moim zadaniem auto za bardzo próbował wejść w myśli swoich bohaterek. Jednak za bardzo lubię pozycje tego typu, aby przejść obok nich obojętnie. Dlatego sięgnęłam po „Dziewczyny wyklęte 2”. Mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać, dlatego nic w zasadzie nie mogło mnie rozczarować.
Myślały, że wojna i okupacja niemiecka lub sowiecka były najgorszym, co je spotkało w życiu. Myślały, że po wojnie odzyskają wolną i demokratyczną Polskę. Myślały, że po wojnie porzucą życie w konspiracji i życie w ciągłym strachu o los własny i najbliższych. Rzeczywistość w powojennej Polsce okazała się inna. Zachód na konferencji w Jałcie oddał Polskę w „zwierzchnictwo” Związkowi Radzieckiemu. Dla nowej komunistycznej władzy również były wrogami. One również nie uznawały nowej władzy, jako prawnej. Dalej należały do konspiracji i robiły wszystko, aby walczyć z nowym wrogiem. Dla opisanych kobiet w książkach Szymona Nowaka (i nie tylko dla tych opisanych, ale również dla wielu innych) najważniejsza była ojczyzna, która będzie prawdziwie wolna i demokratyczna oraz niepodległa. Przysięga złożona Armii Krajowej była dla nich punktem honoru, bo przecież nich ich z niej nie zwolnił. Szymon Nowak opisuje losy kolejnych szesnastu kobiet, które walczyły z władzą komunistyczną. Tym szesnastu kobietom, których tak naprawdę były tysiące wtedy w Polsce albo udawało się po przeżyciu ciężkiego przesłuchania, a potem odbyciu srogiej kary w więzieniu żyć w państwie komunistycznym albo traciły życie podczas śledztw lub też za sprawą wyroków śmierci wydawanych przez komunistyczne sądy.
W poprzednim tomie zarzucałam autorowi, że za bardzo próbuje wchodzić w głowy swoich bohaterek, że nie potrzebnie beletryzował ich historie. Historie, które i tak były dramatyczne i chwytały czytelnika bez dodatkowych opisów zachodzącego słońca. Z racji tego, że wiedziałam o tym książkę czytało mi się lepiej, a także nie irytowała mnie tak bardzo jak pierwsza część. Pozycję pochłonęłam w trzy lub cztery dni. Naprawdę wciągnęłam się w nią. Podobnie jak w poprzedniej części nie było historii, która mniej by mnie wciągnęła. Do każdej chciałam szybko wrócić, gdy musiałam oderwać się od czytania. Jednak pod koniec znalazła się szesnasta kobieta, której los zaintrygował mnie najbardziej…
„999” takim pseudonimem posługiwała się nieznajoma kobieta, która została opisana w tej książce. To nie był jej pseudonim w Armii Krajowej, ale tak o niej mówili urzędnicy bezpieki, bo była ona ich informatorem. W czasie wojny należała do Armii krajowej i miała pseudonim „Iwona”. Zgodziła się na współpracę z komunistami, bo zarobki, które miała ze swojej pracy ledwo wystarczały na życie, a na utrzymaniu miała jeszcze schorowaną matkę, która nie mogła podjąć pracy ze względu na swój stan zdrowia. Popchnęła ją do tego sytuacja życiowa. Szybko jednak zrezygnowała ze pełnionej przez siebie roli. Z pewnością nie było łatwo przestać być informatorką Związku Radzieckiego, ale po kilku miesiącach jej się to udało. Autor albo nie znał jej pełnego imienia i nazwiska lub też celowo go nie podał, ze względów bezpieczeństwa. Rozumiem to jak najbardziej, bo przecież gdyby przeczytał to ktoś, kto mógłby zlokalizować kobietę to mógłby zniszczyć jej życie – o ile jeszcze żyje, – ale także jej rodziny.
Komunizm to smutna karta w polskiej historii. Jednak nie możemy przestać o tym mówić, nie możemy tego zamiatać pod dywan, a młodzieży o tym nie uczyć. Wręcz przeciwnie trzeba o tym mówić jak najwięcej, przedstawiać jak najwięcej dramatycznych faktów, żeby ludzie pamiętali, żeby wiedzieli, że tak kiedyś było, ale też żeby pamiętali, że jest kilka krajów na świecie, gdzie ludzie żyją w ten sam sposób, co Polacy kilkadziesiąt lat temu. Zapominanie nic nie da. Należy o tym mówić, przypominać i uświadamiać, bo nigdy nie wiadomo, kiedy my będziemy musieli wybierać…
Takich pozycji nie ocenia się łatwo. Takie pozycje nawet napisane w najgorszy sposób nie są łatwe, bo oparte są na prawdziwych historiach. Takie pozycje zawsze mają swoją wartość i przedstawiają, jaką kiedyś wartość miała dla ludzi ojczyzna. A jaką dla nas wszystkich ma teraz…?

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Szymona Nowaka nie było zbyt udane. Moim zadaniem auto za bardzo próbował wejść w myśli swoich bohaterek. Jednak za bardzo lubię pozycje tego typu, aby przejść obok nich obojętnie. Dlatego sięgnęłam po „Dziewczyny wyklęte 2”. Mniej więcej wiedziałam, czego się spodziewać, dlatego nic w zasadzie nie mogło mnie rozczarować.
Myślały, że...

Zdecydowanie warto sięgnąć, by pamiętać, wiedzieć, nie popełnić znowu tych samych strasznych błędów, walczyć o wolność.

Zdecydowanie warto sięgnąć, by pamiętać, wiedzieć, nie popełnić znowu tych samych strasznych błędów, walczyć o wolność.

pamiętam że jedna z kobiet która udzielała wywiadu do którejs z ksiązek miała w tamte chwili ponad 100 lat. Zahartowany organizm pewnie pomógł jednak jak głęboka musi byc raa po wszystkich tych przeżyciach że jak mówiła autorka książki wspomnienia andal wywoływały eocje raczej niepozytywne a tak leciwa kobieta wciąz pamiętała co wtedy miało miejsce.... nad ekscytująca akcja rozwodzic się nie bede bo to nie ten typ literatury. Dla mnie swojego czasu była ta ksiązka i inne jej pokrewne bardzo dobrym źródłem wiedzy na temat rzeczywsitych losów ludzi którzy walczyli o wolnośc kraju a tekże tego co przeżyli lub nie.... niestety najgorsze jest to że historie tu opisane to nie fikcja a rzeczywiste piekło jakie ludzie zgotowali ludziom

pamiętam że jedna z kobiet która udzielała wywiadu do którejs z ksiązek miała w tamte chwili ponad 100 lat. Zahartowany organizm pewnie pomógł jednak jak głęboka musi byc raa po wszystkich tych przeżyciach że jak mówiła autorka książki wspomnienia andal wywoływały eocje raczej niepozytywne a tak leciwa kobieta wciąz pamiętała co wtedy miało miejsce.... nad ekscytująca akcja...

bardzo lubię takie książki, historie z czasu wojny. sierpień jest dla mnie zawsze miesiącem wyjątkowym i historycznym. jestem zawsze pod ogromnym podziwem tych kobiet, które ginęły za nasz kraj, które często cierpiały katusze w imię wolnej Polski. wielka zaduma i natłok myśli. jednak też wielka wściekłość, że osoby które katowały, torturowały nie poniosły za to żadnej odpowiedzialności.

bardzo lubię takie książki, historie z czasu wojny. sierpień jest dla mnie zawsze miesiącem wyjątkowym i historycznym. jestem zawsze pod ogromnym podziwem tych kobiet, które ginęły za nasz kraj, które często cierpiały katusze w imię wolnej Polski. wielka zaduma i natłok myśli. jednak też wielka wściekłość, że osoby które katowały, torturowały nie poniosły za to żadnej...