Holokaust w wydaniu holenderskim. Niepokorna Rosi wiecznie goniąca za radością życia. Ma siłę przebicia i seksapil oraz żadnych zahamowań. Nie taniec, a ta postawa pomogły jej przetrwać. Przy okazji jej bratanek odnajduje swoje korzenie.

Holokaust w wydaniu holenderskim. Niepokorna Rosi wiecznie goniąca za radością życia. Ma siłę przebicia i seksapil oraz żadnych zahamowań. Nie taniec, a ta postawa pomogły jej przetrwać. Przy okazji jej bratanek odnajduje swoje korzenie.

"Tańcząc z wrogiem" to autentyczna historia młodej holenderskiej Żydówki, która się nią nie "czuła". Czas II wojny światowej, dla wielu milionów Żydów tragiczny, dla Rosie był jak przygoda. Obozowi kochankowie SS-mani, napisana w Auschwitz piosenka " Kapo" o miłości do strażnika obozowego., kariera modelki w obozie, i wiele innych szokujących zdarzeń w świetle rozgrywających się dookoła dramatów ludzkich. Dla większości z nich ten czas to taniec że śmiercią, dla Rosie niecodzienna przygoda.

"Tańcząc z wrogiem" to autentyczna historia młodej holenderskiej Żydówki, która się nią nie "czuła". Czas II wojny światowej, dla wielu milionów Żydów tragiczny, dla Rosie był jak przygoda. Obozowi kochankowie SS-mani, napisana w Auschwitz piosenka " Kapo" o miłości do strażnika obozowego., kariera modelki w obozie, i wiele innych szokujących zdarzeń w świetle...

Książki, które poznałem, o których pisałem, które również w ten lub inny sposób promowałem. Projekt w aplikacji Instagram odnajduje swoje odbicie również w tym miejscu. W kolejności niezobowiązującej, wśród tekstów pisanych i napisanych na przestrzeni dwóch dekad, a czasem znacznie dalej.
https://internetowacela.blogspot.com/p/1001-ksiazek-ktore-musisz-przeczytac.html

Książki, które poznałem, o których pisałem, które również w ten lub inny sposób promowałem. Projekt w aplikacji Instagram odnajduje swoje odbicie również w tym miejscu. W kolejności niezobowiązującej, wśród tekstów pisanych i napisanych na przestrzeni dwóch dekad, a czasem znacznie dalej.
https://internetowacela.blogspot.com/p/1001-ksiazek-ktore-musisz-przeczytac.html

Długo zastanawiałam się nad opinią o tej książce. Spodziewałam się literatury obozowej, gdyż to właśnie sugeruje zdanie na okładce. Okazało się, że Paul Glaser pisząc swą książkę, pragnie przede wszystkim ocalić od zapomnienia życie siostry swego ojca. Pobyt w obozie to tylko niewielki fragment jej losów. Okładkowa sugestia to po prostu chwyt marketingowy wydawcy. Czy ma to jednak wpływ na wartość tej pozycji? Niekoniecznie.
Musicie wiedzieć, że tekst ten zaczynałam pisać już kilkukrotnie. Żadna z poprzednich wersji nie oddawała charakteru Rosje Glaser ani odrobinę. Teraz też mam obawy, czy podołam zadaniu. Rosa była kobietą niezwykłą. Czytając o niej można odnieść wrażenie, że zupełnie nie pasowała do swojej epoki. Mogłaby z powodzeniem żyć w naszych czasach, gwarantuję, że odnalazłaby się w nich bez trudu. Panna Galser za nic miała konwenanse, kierowała się uczuciem i ambicjami, była osobą pełną optymizmu i radości życia, która bije z dziesiątek zamieszczonych zdjęć. Prowadziła prosperujacą szkołę tańca, nawet gdy wojna toczyła się już pełną mocą. Tak jak normami społecznymi, kobieta nie przejmowała się nazistowskimi obostrzeniami. Przecież nie była praktykujacą Żydówką, w ogóle się nią nie czuła, nie wygląda nawet jak Żydówka, dlaczego więc miałaby się bać? Niestety znaleźli się "bliscy", którzy zdradzili. Tu właśnie zaczyna się gehenna... Najpierw w obozie przejściowym na terenie ojczystej Holandii, a ostatecznie w Auschwitz i to w słynnym bloku 10! Rosa przetrwała, wykorzystując każdą nadarzającą się okazję do polepszenia swego losu. Niektóre z jej decyzji mogą wydawać się bardzo kontrowersyjne... Jakie jednak mamy prawo, by je oceniać? Przetrwanie było sprawą nadrzędną, a nasza bohaterka po prostu chciała żyć...
Paul opisał historię ciotki niejako się w nią wcielając. Mógł to zrobić, gdyż Rosje bardzo skrupulatnie spisywała wspomnienia, opisywała zdjęcia uratowane wyłącznie dzięki jej zapobiegliwości, zachowała wiele listów. Autorowi udało się także spotkać i porozmawiać z ciotką. Dziwicie się? Tu właśnie pojawia się drugi wątek tej historii. Urodzony po wojnie Paul przez większość swego życia był nieświadomy tak swego pochodzenia, jak i ogromu istnień, jaki w jego rodzinie pochłonął Holocaust. Przypadkowa wizyta w obozie koncetracyjnym w Oświęcimiu, jego nazwisko wypisane na walizce stojącej na ekspozycji, zapoczątkowało lawinę. Paul ukazuje czytelnikowi swą przemianę oraz fascynujący proces odzyskiwania tożsamości. Ta przeplatanka zmagań autora z przeszłością oraz odkrywania losów ciotki daje całkiem udany efekt. Być może stylistycznie nie jest to szczególnie udany utwór, jednak nie o to tu chodzi. Cieszę się, ze mogłam poznać tak wyjątkową i silną kobietę, która potrafiła podnieść się z wojennej traumy. Polecam Wam tę pozycję, a dla nienasyconych wrażeń podpowiem, że w serwisie YouTube można znaleźć nagrania przedstawiające m.in. tańczącą Rosie.

Długo zastanawiałam się nad opinią o tej książce. Spodziewałam się literatury obozowej, gdyż to właśnie sugeruje zdanie na okładce. Okazało się, że Paul Glaser pisząc swą książkę, pragnie przede wszystkim ocalić od zapomnienia życie siostry swego ojca. Pobyt w obozie to tylko niewielki fragment jej losów. Okładkowa sugestia to po prostu chwyt marketingowy wydawcy. Czy ma to...

Do wszystkich książek o tematyce obozowej należy podejść z należytym szacunkiem, zwłaszcza gdy zawarte są w niej fragmenty autentycznych zapisków.

W książce poznajemy historię Rosie młodej żydowskiej tancerki, której przyszło żyć w najgorszych czasach w historii dla Żydów. Większa część książki jest przedstawiona z jej perspektywy dodatkowo uzupełnionej autentycznymi listami, fotografiami oraz zapiskami z notatnika. Kilka rozdziałów zostało przedstawionych z punktu widzenia autora- syna brata Rosie, który dopiero po latach poznał historię swej ciotki i całej rodziny.

Na pierwszy rzut oka książka może się wydawać kolejną pozycją, która przybliży przerażający obraz wojny oraz obozów koncentracyjnych. Mi jednak w tej książce ”coś nie zagrało”. Nie mam jakoś pewności co to prawidłowości zapisków z pamiętnika głównej bohaterki. Tzn. może faktycznie zostały w nim zawarte przez nią takie informację jednak nie mogę sobie wyobrazić, że sytuacje te miały miejsce. I jakoś nie mogę uwierzyć w to ogromne szczęście (o ile można tak powiedzieć) Rosie jakie jej towarzyszyło przez cały pobyt w obozach. M. in.: wszyscy słyszeli o wielogodzinnych, wymęczających i przeprowadzanych na zewnątrz (nawet zimą) apelach w Auschwitz. Również w książce jest o nich mowa. Rosie opowiada o swoim pierwszym takim apelu, który trwał 3 godziny i o tym jak po nim poszła do strażnika SS i powiedziała, że ludzie nie są w stanie tego przetrwać i od tego czasu apele trwały 15 minut.. Serio?? Jakoś ciężko mi w to uwierzyć.. Kto jak kto ale SS raczej się tym nie przejmowali. I bardziej prawdopodobne wydaje mi się, że gdyby Rosie (czy ktokolwiek inny) podszedł do strażnika z taką uwagą mogłaby to być ostatnia uwaga w jego życiu albo co najmniej dostałby karę cielesną a nie jeszcze skrócenie apeli.. Jakoś w innych historiach nie natrafiłam na taką informację.

Takich niewiarygodnych przypadków w tej książce jest dużo więcej dlatego trzeba brać na nią dużą poprawkę. Mnie nie zachwyciła w ogóle. Źle mi się ją czytało. I jak dla mnie jest zdecydowanie najsłabszą książką o tematyce wojennej z jaką się spotkałam.

Do wszystkich książek o tematyce obozowej należy podejść z należytym szacunkiem, zwłaszcza gdy zawarte są w niej fragmenty autentycznych zapisków.

W książce poznajemy historię Rosie młodej żydowskiej tancerki, której przyszło żyć w najgorszych czasach w historii dla Żydów. Większa część książki jest przedstawiona z jej perspektywy dodatkowo uzupełnionej autentycznymi...

Historia ma potencjał, który został jednak zmarnowany przez autora książki. Niektóre fragmenty mało wiarygodne, biorąc pod uwagę literaturę obozową, której trochę już przeczytałam, plus za mnóstwo fotografii.

Historia ma potencjał, który został jednak zmarnowany przez autora książki. Niektóre fragmenty mało wiarygodne, biorąc pod uwagę literaturę obozową, której trochę już przeczytałam, plus za mnóstwo fotografii.

Bardzo ciekawa ,wzbudzająca emocje książka. Tematyka bolesna i niełatwa. Byłam przekonana , że to kolejna pozycja ukazująca spojrzenie na holocaust oczami osoby ocalałej, ale zostałam pozytywnie zaskoczona. To historia prawdziwa opowiedziana przez bratanka głównej bohaterki. Historia kobiety niesamowitej, której udało się przetrwać piekło zgotowane przez Hitlera.


Szła przez życie zawsze pod prąd, nie przejmowała się tym co los przyniesie. Brała życia to co chciała. Jej zaradność, spryt i żelazna psychika pozwoliła przetrwać obozowe piekło. Walczyła o przeżycie będąc esesmańską kochanką, kolaborowała z nazistami. Nie mi oceniać sposób i metody w jaki ocaliła siebie z oświęcimskiego obozu zagłady.


Uważam, że ważnym jest fakt powstawania i pisania książek o takiej tematyce. Milczenie w tym wypadku jest błędem. Należy wypełniać pustkę jaka powstała po traumatycznych przeżyciach i znaleźć tym samym miejsce dla bolesnej przeszłości. Nie wolno zapominać.

Książka niesamowicie mnie dotknęła, poruszyła i zezłościła z uwagi na to, jak okrutni potrafią być ludzie w stosunku do innych przedstawicieli własnego gatunku.
Warto przeczytać

Bardzo ciekawa ,wzbudzająca emocje książka. Tematyka bolesna i niełatwa. Byłam przekonana , że to kolejna pozycja ukazująca spojrzenie na holocaust oczami osoby ocalałej, ale zostałam pozytywnie zaskoczona. To historia prawdziwa opowiedziana przez bratanka głównej bohaterki. Historia kobiety niesamowitej, której udało się przetrwać piekło zgotowane przez Hitlera.


Szła...

Warto przeczytac chocby po to ,by zobaczyc jaki stosunek do obywateli Zydowskich mialy kraje europejskie.
Czytajac zastanawialam sie nad sensem okreslenia "byc w czepku urodzonym" a moze wszystko zalezy od nas samych...

Warto przeczytac chocby po to ,by zobaczyc jaki stosunek do obywateli Zydowskich mialy kraje europejskie.
Czytajac zastanawialam sie nad sensem okreslenia "byc w czepku urodzonym" a moze wszystko zalezy od nas samych...

Jest to o tyle dobra książka, że pokazuje inny typ postawy Żydów podczas wojny- bezwzględna walka o życie i to jak najwygodniejsze życie, egocentryzm. Podobała mi się też szczery obraz postaw Holendrów w stosunku do Żydów (zdrady, antysemityzm, nastroje prohitlerowskie). Główna bohaterka nie wzbudziła we mnie nawet odrobiny sympatii.

Jest to o tyle dobra książka, że pokazuje inny typ postawy Żydów podczas wojny- bezwzględna walka o życie i to jak najwygodniejsze życie, egocentryzm. Podobała mi się też szczery obraz postaw Holendrów w stosunku do Żydów (zdrady, antysemityzm, nastroje prohitlerowskie). Główna bohaterka nie wzbudziła we mnie nawet odrobiny sympatii.

Nie często sięgam po literaturę obozową, więc nie mam porównania a widzę, że jest trochę opinii, że książka jest słaba w swoim gatunku. Mi się podobała.
Plus za fotografie.

Nie często sięgam po literaturę obozową, więc nie mam porównania a widzę, że jest trochę opinii, że książka jest słaba w swoim gatunku. Mi się podobała.
Plus za fotografie.