Pomme i jej historia spisana na kilku stronach. Przepięknie napisana powieść o życiu, oczekiwaniach. Polecam z pełna premedytacja ;). Książka dla osób dojrzałych

Pomme i jej historia spisana na kilku stronach. Przepięknie napisana powieść o życiu, oczekiwaniach. Polecam z pełna premedytacja ;). Książka dla osób dojrzałych

Książka o niczym....

Książka o niczym....

Obowiązkowa lektura dla tych ekstrawertyków, dla których introwertycy są banalnymi i nijakimi milczkami.

Obowiązkowa lektura dla tych ekstrawertyków, dla których introwertycy są banalnymi i nijakimi milczkami.

Pomimo niewielkiej objętości, podchodziłam do te książki chyba trzy razy zanim w końcu udało mi się ją przeczytać. Nie do końca wiem, co stanowiło problem, że odkładałam ją na półkę.

,,Koronczarka" to literacki szkic opisujący związek Pomme, młodej, prostej dziewczyny z studentem Aimery'm. On - wykształcony, oczytany; ona - niewykwalifikowana pomoc fryzjerska. Dzieli ich przepaść, którą oni pewnego dnia postanowili zignorować. Nie można nawet powiedzieć, że zakochali się szaleńczo i nie zważali na wszystko wokół. Oni podjęli decyzję, zaczęli razem żyć, mieszkać bardziej obok siebie niż razem. Trwało to, aż on powiedział, że to koniec. A i tutaj brak oczekiwanych emocji, jest prostota i posłuszeństwo.

,,Koronczarka" mami nas obrazami. Prostymi, wyraźnymi, realistycznymi. Jest powierzchowny, dobrze widoczny spokój. Trzeba dobrze się przyjrzeć by pod tą warstwą zobaczyć jakieś emocje i zrozumieć puentę opowiadania. Wtedy dopiero całość nabiera zupełnie nowego kształtu i wyrazu.

Pomimo niewielkiej objętości, podchodziłam do te książki chyba trzy razy zanim w końcu udało mi się ją przeczytać. Nie do końca wiem, co stanowiło problem, że odkładałam ją na półkę.

,,Koronczarka" to literacki szkic opisujący związek Pomme, młodej, prostej dziewczyny z studentem Aimery'm. On - wykształcony, oczytany; ona - niewykwalifikowana pomoc fryzjerska. Dzieli ich...

Książka nie zachwyciła mnie swoją akcją, której tak naprawdę ciężko się doszukiwać. Raczej styl pisania i ciekawość co autor chciał przekazać na tych zaledwie kilkudziesięciu stronach spowodowała, że przeczytałam ją do końca.I szczerze mówiąc, mobilizowałam się, żeby ją przeczytać, jednak wrażenie jakie pozostawiła dla mnie jest dokładnie tak nijakie jak jego główna bohaterka Pomme...

Książka nie zachwyciła mnie swoją akcją, której tak naprawdę ciężko się doszukiwać. Raczej styl pisania i ciekawość co autor chciał przekazać na tych zaledwie kilkudziesięciu stronach spowodowała, że przeczytałam ją do końca.I szczerze mówiąc, mobilizowałam się, żeby ją przeczytać, jednak wrażenie jakie pozostawiła dla mnie jest dokładnie tak nijakie jak jego główna...

Przedstawiona historia bazuje na ironii autora, która okazuje się wielkim magnesem aby ją przeczytać do końca.

Przedstawiona historia bazuje na ironii autora, która okazuje się wielkim magnesem aby ją przeczytać do końca.

Wzruszająca książka. W moim przypadku niełatwo o takie wyznania, ale naprawdę zwilgotniały mi oczy. Hm, udałem że to katar. Ale książka bardzo piękna, jak obrazy Vermeera.

Wzruszająca książka. W moim przypadku niełatwo o takie wyznania, ale naprawdę zwilgotniały mi oczy. Hm, udałem że to katar. Ale książka bardzo piękna, jak obrazy Vermeera.

„Koronczarka” to książka, która tytułem i treścią nawiązuje do obrazu Jana Vermeera. Ukazuje on młodą, cnotliwą kobietę przy wykonywaniu koronek. Dziewczyna temu zajęciu jest zupełnie oddana. Skoncentrowana na swojej pracy, wzrok ma spuszczony i skupiony na miniaturowym warsztacie pracy. Nic nie jest w stanie ją rozproszyć i oderwać od pracy.

Bohaterką jest prosta dziewczyna o imieniu Pomme, wychowana na francuskiej prowincji jedynie przez matkę, która będąc kelnerką w pobliskim barze parała się też prostytucją. Obie żyły z dnia na dzień. Pomme jak matka przyjmowała bez buntu wszystko, co przynosi jej los. Niczym się nie przejmowała ani wyglądem, ani pracą, ani brakiem zainteresowań. Nie ma osobowości, nie ma indywidualności. Dla obserwatorów jest nijaka i budzi współczucie u czytelnika. Nie daje poznać swojego wnętrza. Wydaje się, że jest to dziewczyna pusta, bez planów na przyszłość, ambicji czy marzeń. Jest to dziewczyna, która nie ma własnego zdania. Unika również konfrontacji z ludźmi. Jest uległa i ustępliwa wobec innych. Taka niewinna gąska. Pracuje jako fryzjerka czy też jak sama określa wizażystka. To dzięki tej pracy poznajemy jakiś namacalny dowód egzystowania Pomme. Jej przyjaźń z Marylène trwa krótko, podobnie jak jej miłość do Aimerego. Żadne z nich nie wytrzymuje z Pomme. Powoli przeszkadza im nijakość i uległość dziewczyny. Pomme nigdy nie zadaje pytań, nigdy niczemu się nie dziwi ani nie czuje zaskoczona. Dla Aimerego jest po prostu mdła. Z czasem ma na nią alergię. Rozstaje się z Pomme bez większych emocji. Kobieta nie robi mu żadnych wyrzutów. Pakuje swoje rzeczy bez awantury.

Wydaje się jednak, że Pomme wszystko wewnętrznie przeżywa. Nic nie pokazuje na zewnątrz. Po rozstaniu z ukochanym przestaje jeść i chudnie.

Pascal Lainé opowiada historię Pomme specjalnym językiem. Pisze z ironią, a w niektórych słowach zawarta jest gorycz. Powoli i w przekorny sposób odkrywa tajemniczość i piekno takich dziewcząt jak Pomme. Za książkę otrzymał prestiżową nagrodę Goncourtów, a w 1977 roku na podstawie powieści powstał film, który odnosi sukces.

http://slowemmalowane.blogspot.com/2009/08/pascal-laine-koronczarka.html

„Koronczarka” to książka, która tytułem i treścią nawiązuje do obrazu Jana Vermeera. Ukazuje on młodą, cnotliwą kobietę przy wykonywaniu koronek. Dziewczyna temu zajęciu jest zupełnie oddana. Skoncentrowana na swojej pracy, wzrok ma spuszczony i skupiony na miniaturowym warsztacie pracy. Nic nie jest w stanie ją rozproszyć i oderwać od pracy.

Bohaterką jest prosta...

Jeśli którejś z czytelniczek zdarzyło się kiedykolwiek wyprodukować własnymi rękami koronkowy obrusik czy coś w tym rodzaju (przepraszam, że tak feministycznie to zabrzmiało, ale panów nie podejrzewam o wykonanie szydełkowych serwetek),to wie, ile cierpliwości potrzeba, żeby ze zwykłej nitki powstało coś konkretnego; jak często prosta nić może się poplątać; ile pokory wymaga sytuacja, w której trzeba sporo spruć i zacząć od początku, by powstało coś, co będzie mieć wartość. No i co? Znamy te odczucia? Tak, tak - samo życie. Nawet ci, którzy nigdy nie szydełkowali znają to uczucie. Tak jest właśnie w tej książce - jest zmaganie z rzeczywistością, jest ćwiczenie cierpliwości, jest spokój, ale paradoksalnie niepokojący i - jak się okazuje - całkiem słusznie. Bohaterka jest tylko na pozór pozbawiona, czy może raczej nieświadoma, swoich uczuć. Jej pozorna nijakość, wycofanie, uległość aż dziwią. Jednak jej świat wewnętrzny kipi od tłumionych emocji. A okazuje się to dopiero wtedy, gdy jest za późno, aby zapobiec nieszczęściu.

Sposób przedstawienia wydarzeń jest nietuzinkowy - nie wiadomo, czy to, co zostało opisane, rzeczywiście się wydarzyło, czy jest to opis tego, co mogłoby się wydarzyć. Używając dzisiejszego języka powiedziałabym, że jest to książka interaktywna, bo każdy czytelnik sam może ułożyć sobie ciąg wydarzeń z życia bohaterki.

Bohaterowie książki reprezentują osoby, które spotyka się w życiu; osoby, których istnienie w naszym życiu zostawia w nas ślad - matka, mężczyzna, przyjaciółka... I za ich przyczyną poznajemy smak życia: zranień, jakich możemy doznać; miłość, do jakiej jesteśmy zdolni; zaufanie, które możemy utracić.

"Koronczarka" na tyle mi się podobała, że będę chciała sprawdzić, czy inne książki Lainé'a są podobnie niebanalne.

Cała recenzja na moim blogu: http://bukowniczek.blogspot.com/2010/03/niebanalna-koronczarka.html

Jeśli którejś z czytelniczek zdarzyło się kiedykolwiek wyprodukować własnymi rękami koronkowy obrusik czy coś w tym rodzaju (przepraszam, że tak feministycznie to zabrzmiało, ale panów nie podejrzewam o wykonanie szydełkowych serwetek),to wie, ile cierpliwości potrzeba, żeby ze zwykłej nitki powstało coś konkretnego; jak często prosta nić może się poplątać; ile pokory...