O Duff było głośno jakiś czas temu, przez co niespecjalnie miałam ochotę czytać. Jednak w myśl wyzwania organizowanego przez jedną z blogerek, musiałam dopaść książkę zekranizowaną w 2015 roku. Padło na Duff, tylko dlatego, że była dostępna. Z lekką rezerwą podchodziłam do tej opowiastki ( no dobra, będę szczera, wcale nie widziała mi się ona) mimo wszystko postanowiłam odhaczyć kolejną z pozycji na liście. Zasiadłam do czytania, później miałam w planach obejrzeć film. Opiszę wrażenia po lekturze, po obejrzeniu tego co obejrzałam...

Bianca jest zwykłą licealistką, ma koleżanki ( przyjaciółki) jak kto woli. Nie ma chłopaka, ponieważ cechuje się bardzo silnym temperamentem, mówi co myśli, jeżeli ktoś jej nie podpasuje dobitnie daje do zrozumienia co sądzi o danym osobniku.. Tak, Bianca nie jest z rodzaju sierot, aczkolwiek nie należy też do tych dominujących. Jej przyjaciółki są zupełnie inne, otwarte, roześmiane, typowe flirciary, które korzystają z imprez ile tylko jest to możliwe. Stanowią zgrane trio, z tą różnicą, że obie mają powodzenie wśród płci przeciwnej, zaś Biancka... Cóż nie ma problemu z adoratorami – bo żaden młodzieniec do niej nie wzdycha.
Nie stanowi to dla niej problemu. Do czasu. Gdy pewnego wieczoru największy podrywacz w szkole, którego szczerze nienawidzi, podchodzi i serwuje "koleżance" własne spostrzeżenia względem jej roli w grupie. Słowa, a raczej to jedno, które pada z jego ust, na długo nie wyjdzie z głowy nastolatki. DUFF - czyli ta brzydka i gruba. Ma stanowić tło dla piękniejszych i bardziej popularnych koleżanek, które oferują jej swoje towarzystwo z jednej przyczyny.
Nie żeby dziewczyna wierzyła w to co usłyszała, jednak ziarenko niepokoju zostaje zasiane. Od tej chwili nie potrafi przejść do porządku dziennego.
W dodatku w wyniku niezbyt radosnej sytuacji tych dwoje będzie musiało spędzić w swoim towarzystwie więcej czasu, nie żeby mieli na to ochotę.

Z pozoru przymusowe spotkania staną się w pewnym sensie pomocne, jak się okaże lokalne ciacho ma sporo tajemnic skrywanych przed otoczeniem. Zaś wizerunek jakim raczy przygodne dziewczęta jest tylko maską. Co takiego ukrywa chłopak? Dlaczego Bianca zatai przed swoimi przyjaciółkami bardzo ważne informacje i... czy Duff ma szansę spotkania miłości?

Powiem tak. Nie spodziewałam się zbyt wiele po tejże książce. Może dlatego tak przyjemnie spędziłam chwile w jej towarzystwie. Mało tego, kiedy musiałam przerwać czytanie zastanawiałam się co też wydarzy się na kolejnej stronie. Niby powielony temat, niby nic co mogłoby mnie zaskoczyć, a jednak całość została napisana lekko i bardzo przystępnie. Dzięki czemu nie widziałam kiedy pochłonęłam całość.
Bohaterowie sami w sobie nie są Bóg wie jak wspaniali, ot grupa nastolatków z szalejącymi hormonami. Sama Bianca nie była ani fajna, ani zła. Szczerze mówiąc nie potrafię określić czy ją polubiłam, bardziej byłam ciekawa jaki będzie jej kolejny krok. Wesley, typowy szablonowy przystojniak z tajemnicą za pazuchą. Co do koleżanek naszego Duff-a, na początku miałam mieszane uczucia i jakoś wątpiłam w ich szczerość, sama nie wiem dlaczego. Chyba moja nieufna natura się odezwała podczas czytania.
Zaskoczeniem było zachowanie, a raczej to co uczyniła nasza główna bohaterka kiedy stało się co się stało. Wiem piszę niezrozumiale, ale każdy kto czytał będzie wiedział.... chyba, że tylko dla mnie było szokiem zrobieniem tego "czegoś" w zaistniałej sytuacji. Ja chyba jestem jednak stara, albo niedoświadczona, albo z kosmosu. W każdym razie, Bianca mnie szokowała, potem tylko śledziłam bieg wydarzeń.
Teraz wtrącę słów kilka na temat filmu. Boże Jedyny Wszechmogący! Przestanę oglądać ekranizacje książek, ja wiem. Ja nawet rozumiem ( staram się przynajmniej) fakt, że reżyser tudzież scenarzysta, nie wiem kto rządzi. Musi zmienić fabułę na potrzeby produkcji. Ale!!! Żeby popełnić coś takiego? Już na dzień dobry coś mnie trafiło, pierwsze minuty i miałam serdecznie dość. Później było już tylko gorzej. Film i książkę łączył zaledwie tytuł i szczątki czegoś co było fajnie ukazane, a zostało... zachowam dla siebie własne określenie. Szkoda, wielka szkoda.
Pomijając fakt, że aktorzy zostali beznadziejnie dobrani. Takie jest moje zdanie, nie każdy musi się z nim zgadzać, to już szczytem wszystkiego było... Pozmienianie imion postaciom! Panie Boże zmiłuj się bo nie uniosę... Tutaj zgrzytam zębami i przytupuje. Nie, nie nie! Kto i jak mógł zrobić coś takiego.
No dobrze, starczy. Film jest porażką, totalną. Nie polecam, wręcz odradzam, chyba, że jesteście filmowymi masochistami, proszę bardzo. Męczcie się.
Wracając do książki. Duff może nie jest wysokich lotów, nie wnosi niczego szczególnego do naszego życia, jest sztampowa i niezbyt porywająca, ale dobrze się czyta, miło spędza czas w jej towarzystwie. A to chyba najważniejsze.
Dlatego polecam każdemu kto nie jest pewny czy warto. Sądzę, że jeżeli nie postawicie zbyt wysokiej poprzeczki, nie poczujecie się rozczarowani.

O Duff było głośno jakiś czas temu, przez co niespecjalnie miałam ochotę czytać. Jednak w myśl wyzwania organizowanego przez jedną z blogerek, musiałam dopaść książkę zekranizowaną w 2015 roku. Padło na Duff, tylko dlatego, że była dostępna. Z lekką rezerwą podchodziłam do tej opowiastki ( no dobra, będę szczera, wcale nie widziała mi się ona) mimo wszystko postanowiłam...