Dwuczęściowa powieść Kaden-Bandrowskiego której akcja rozgrywa się w Dąbrowie Górniczej (w powieści, dla niepoznaki, zwanej Osadą Górniczą) w pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości.
Bardzo realistycznie opisał autor realia życia górników jak i klas wyższych w przemysłowym zagłębiu w dobie problemów przed jakimi stawał przemysł i powiązane z nim kwestie w pierwszych latach Polski odrodzonej.
Dużym minusem utrudniającym czerpanie przyjemności z czytania jest szarpany styl przewijający się przez karty dzieła. W poszczególnych podrozdziałach, na które podzielona jest książka, często następują ogromne i nagłe przeskoki z jednego tematu na drugi. Brakuje tu jakiejś pauzy by przejście było płynne i by czytelnik nie tracił orientacji w czasie czytania. Nie mając porównań z innymi dziełami autora trudno powiedzieć czy mamy tu do czynienia ze stylem pisarza czy tak zostało ułożone dzieło. Innym minusem są bohaterowie dzieła. W teorii mamy dwóch głównych bohaterów: tytułowych Lenora i Tadeusz. W rzeczywistości sprawa jest bardziej zagmatwana. Znacznie więcej postaci zasługuje tu na powyższe miano. Galimatias który przez to powstaje powoduje, że czytelnik nie utożsamia się z nimi tak jakby należało, a wiele spraw poruszanych w książce aż prosiłoby się o kolejne rozdziały lub osobne dzieła.
Podsumowując: książka nie daje czytelnikowi tego na co liczył lub oczekiwał. Kolejna pozycja do przeczytania po której niewiele zostaje w pamięci.

Dwuczęściowa powieść Kaden-Bandrowskiego której akcja rozgrywa się w Dąbrowie Górniczej (w powieści, dla niepoznaki, zwanej Osadą Górniczą) w pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości.
Bardzo realistycznie opisał autor realia życia górników jak i klas wyższych w przemysłowym zagłębiu w dobie problemów przed jakimi stawał przemysł i powiązane z nim kwestie...

Nie łatwo mi było znaleźć książkę opowiadającą o życiu w moim rodzinnym mieście. Jak dotąd znałam tylko „Dym” napisany przez Marię Konopnicką. Nowelka opowiadała o młodym kotłowym mieszkającym w jednym z familoków w centrum naszego miasta, a na co dzień pracującym w „Hucie Bankowej”. Kotłowy ginie pewnego dnia podczas wybuchu kotła zostawiając pogrążoną w żałobie matkę. Tak, ale „Huta Bankowa” już dawno zmieniła swój profil produkcyjny, a poza tym zawsze ciekawiła mnie praca tutejszych ludzi w kopalni, ich troski i kłopoty. Długo szukała odpowiedniej pozycji przedstawiającej ten problem. Wreszcie ktoś polecił mi dwie części „Czarnych skrzydeł” autorstwa Juliusza Kadena-Bandrowskiego – pierwsza nosząca podtytuł „Lenora”, a druga „Tadeusz”. Po krótkich poszukiwaniach znalazłam obydwie pozycje w Śląskiej Bibliotece, bez wahania je wypożyczyłam.
Pierwszy tom powieści mającej miejsce w miejscowości, w której mieszkam, tak jak wspominałam nosi podtytuł „Lenora”. Poznajemy w nim głównego bohatera obydwóch części, uczestnika II wojny światowej, Tadeusza Mieniewskiego. Ten drobny przedsiębiorca mieszkający na co dzień w Borysławiu pewnego dnia zostaje skierowany do osady górniczej, znajdującej się gdzieś na Górnym Śląsku. Chociaż w powieści nosi ona nazwę Osady Górniczej, to szereg nazw obiektów i ulic zdradza, że jest to jednak Dąbrowa Górnicza. Szczególnej nabrałam ku temu przekonania, kiedy natknęłam się w powieści na fragmenty poświęcone kościołowi księży franciszkanów na gołonoskiej górce, szkole górniczej, czy też Domowi Ludowemu, gdzie na początku XX wieku i w okresie międzywojennym toczyło się życie towarzyskie. Nie bez znaczenia są też podane nazwy niektórych kopalń działających na terenie mojego miasta w okresie jego świetności. Wracając do samej akcji książki, to wydarzenia w niej opisywane dzieją się prawdopodobnie tuż po I wojnie światowej. Do kraju powoli wkracza kapitalizm. Jednocześnie Śląsk przeżywa swój rozkwit. Władza coraz częściej jednak wtrąca się do mieszkańców Osady Górniczej. Niezadowoleni mieszkańcy grożą wybuchnięciem strajków. Tadeusz z innymi związkowcami próbują temu zapobiec. Tymczasem na jednym ze spotkań Tadeusz spotyka biedną dziewczynę, przedstawiającą się jako Lenora. Pomiędzy młodymi rodzi się uczucie.
Książka w wspaniały sposób przedstawia życie górników tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Patrząc dzisiaj na wspaniałe bloki trudno uwierzyć w to, że jeszcze tak niedawno stał tutaj rządek ubogich chatynek oraz skromne familoki. W książce obserwujemy zachowania bogatych przedsiębiorców przemysłowych oraz biedoty miejskiej. Życie tych drugich zostało pokazane na przykładzie rodzin Supernaków, Knote, czy też Dusiów. W książce nie zabrakło opisów kopalni i pracy górników. Bądź co bądź, Śląsk właśnie z tego niegdyś słynął. Zachwycił mnie też sposób wplecenia śląsko-górniczej gwary do dialogów w książce.
Mimo wszystko książka nie jest łatwa, zmusza czytelnika do przemyśleń na temat postępowania bohaterów. Nawet sam Mieniewski nie jest jednoznacznie przedstawiony. Autor wykreował go jako typowego bawidamka – z jednej strony całym sercem kocha Lenorę, z drugiej jednak ogląda się za innymi kobietami. Dużo kontrowersji budzi też we mnie przedstawienie samego życia na Górnym Śląsku. Z doświadczenia wiem, że nie było ono aż tak surowe, jak ukazała to fabuła powieści. Mimo wszystko uważam ją za lekturę obowiązkową każdego mieszkańca Zagłębia Dąbrowskiego.

Nie łatwo mi było znaleźć książkę opowiadającą o życiu w moim rodzinnym mieście. Jak dotąd znałam tylko „Dym” napisany przez Marię Konopnicką. Nowelka opowiadała o młodym kotłowym mieszkającym w jednym z familoków w centrum naszego miasta, a na co dzień pracującym w „Hucie Bankowej”. Kotłowy ginie pewnego dnia podczas wybuchu kotła zostawiając pogrążoną w żałobie matkę....