Szczęśliwy traf sprawił, że dopadłam serię o Lacey teraz, w środku przynajmniej astronomicznej zimy.
Co za fart, że nie w lecie!
Wiecie...wstaję rano, przeciągam się, podchodzę do okna, a za nim...leniwie płynie rzeka...
Owszem, daleko jej do Tamizy, ale Bóbr to znowu nie jakaś tam cieklinka czy strumyczek!
Po bokach szuwary, w niektórych miejscach mocno ponad dwa metry głębokości, w innych ledwo do kolan, ale z półmetrowym podłożem z mułu i błota.
I do tego moja wyobraźnia wzbogacona o czwarty tom.
O utopione kobiety, owinięte w całuny, obciążone tak, żeby ich ciała wypłynęły na powierzchnię w stanie takiego rozkładu, aby ich identyfikacja była praktycznie niemożliwa.
Dorzućmy do tego tajemniczego "pływaka", przerażającego człowieka ukrytego w zaroślach, obserwującego, czającego się, skradającego...
Kraby...szczury...
Wyobrażacie sobie po takiej lekturze w środku lata beztrosko taplać się w wodzie?
Już to widzę:
- zaczynamy budować tamę z dziećmi - jeden kamień za dużo, a pod nim...dłoń...albo stopa z palcami obgryzionymi przez jakieś żyjątka...
- wchodzę w to bagno przy brzegu gdzie żyje mnóstwo kijanek, które nagle zamieniają się w pijawki i zaczynają pełzać i oplatać nogi....
- rzucam psu piłkę do wody, a ona owszem przynosi coś okrągłego, tylko większego... i z włosami...
Pani Bolton potrafi swoimi powieściami wywrzeć na czytelniku wrażenie...
I o to chodzi prawda?
Polecam!

Szczęśliwy traf sprawił, że dopadłam serię o Lacey teraz, w środku przynajmniej astronomicznej zimy.
Co za fart, że nie w lecie!
Wiecie...wstaję rano, przeciągam się, podchodzę do okna, a za nim...leniwie płynie rzeka...
Owszem, daleko jej do Tamizy, ale Bóbr to znowu nie jakaś tam cieklinka czy strumyczek!
Po bokach szuwary, w niektórych miejscach mocno ponad dwa metry...