Z powieścią „Trudny trup” mam dokładnie ten sam problem co z „Mnie zabić”. Już pominę postać Martusi o której już się zdążyłem wypowiedzieć obszernie a której to z żywiołowym wstrętem nie znoszę. Ale to po prostu nudna książka, w której Chmielewska dość kiepsko próbowała połączyć starsze dzieje z nowszymi. Wyszło tak sobie, mało tego, epizodycznie występująca tu Anita przyćmiła młodsze pokolenie z nieszczęsną Martusią na czele.

Momenty z Anitą i te w kasynie są jedynymi plusami powieści. Jakby tu do głosu dochodziła stara, dobra Chmielewska a nie ta współczesna, która sprawia czasem wrażenie zagubionej w obecnych czasach. Niestety momentów tych jak na lekarstwo. Dużo więcej lania wody. No i przyznać muszę, że to książka wyjątkowo mętnie napisana. Tu trup, tam trup, polityczne machlojki mieszają się z telewizyjnymi pierepałkami a autorka chwilami tak gmatwa, że nie tylko bohaterowie tej powieści mają czasem problem by rozróżnić co jest rzeczywistością a co fikcją pisaną przez główną bohaterkę na rzecz tworzenia scenariusza do serialu. Ja w pewnym momencie też się zastanawiałem w którym momencie zwariowałem, że gubię gdzieś sens wypowiedzi autorki.

Takie to wszystko pogmatwane, niezbyt zabawne aż serce się kraje, że stworzyła to jedna z moich ulubionych autorek. Pocieszam się, że przede mną jeszcze kilka dobrych powieści ale zasmucam, że przede mną ta najgorsza…

Co nie zmienia faktu, że i tak uwielbiam Chmielewską i nic tego nie zmieni.

Z powieścią „Trudny trup” mam dokładnie ten sam problem co z „Mnie zabić”. Już pominę postać Martusi o której już się zdążyłem wypowiedzieć obszernie a której to z żywiołowym wstrętem nie znoszę. Ale to po prostu nudna książka, w której Chmielewska dość kiepsko próbowała połączyć starsze dzieje z nowszymi. Wyszło tak sobie, mało tego, epizodycznie występująca tu Anita...