Świetne zakończenie świetnej serii. Autor trochę wodzi czytelnika za nos, chcąc jak najbardziej odsunąć nieuchronny koniec. Miesza opowieści, przeskakując w relacje coraz to innych bohaterów, urywa wątki w najciekawszych momentach – słowem, prowadzi swoistą grę z czytelnikiem, która jednak nie jest wcale irytująca ani nużąca. Wręcz przeciwnie, jakby istniała niepisana umowa, żeby ciągnąć tę historię, jak tylko się da najdłużej, żeby odsunąć perspektywę nieuchronnego końca...

Opowieść budzi emocje - od gniewu i wzruszenia, przez nadzieję, po smutną i gorzką melancholię. Refleksje dotyczące schyłku pewnego świata, postępu, którego nie da się powstrzymać (swoją drogą porównanie postępu do stada świń w obejściu – cymesik), zła, które nie zanika, a jedynie chowa się pod przykryciem polityki, układów, fałszywych sojuszy - wszystko to sprawia, że ta niby fantastyczna historia przekłada się jak najbardziej na rzeczywisty świat i prawdziwe życie. Dobrze, że w tej goryczy co i rusz przebłyskuje perełka czarnego humoru i ironii. Dobrze, że stworzeni przez autora bohaterowie pozwalają mieć nadzieję, że nie wszystko zginie, nie wszystkie wartości pójdą na zatracenie…

Coś się kończy, coś się zaczyna.
Czy jednak może się zacząć coś lepszego w fantastyce od cyklu o Geralcie z Rivii?

Świetne zakończenie świetnej serii. Autor trochę wodzi czytelnika za nos, chcąc jak najbardziej odsunąć nieuchronny koniec. Miesza opowieści, przeskakując w relacje coraz to innych bohaterów, urywa wątki w najciekawszych momentach – słowem, prowadzi swoistą grę z czytelnikiem, która jednak nie jest wcale irytująca ani nużąca. Wręcz przeciwnie, jakby istniała niepisana...