Pan Gilmore nie może się pogodzić ze śmiercią ukochanej. Zdaje sobie sprawę, iż zrobiłby wszystko byleby ponownie się z nią spotkać, wymienić choć kilka słów, zobaczyć jej twarz. Postanawia wziąć udział w seansie spirytystycznym, które ostatnio zdobyły wielką popularność w wiktoriańskim Londynie. Jakby się spodziewać mogło, takie działania nigdy nie przynoszą niczego dobrego. Zostają uwolnione tajemnicze i złe moce. Trzeba je jak najszybciej powstrzymać, a można to zrobić jedynie za pomocą książki - "Mapy chaosu". W jej poszukiwaniu biorą udział najznakomitsi z literatów angielskich - sam Artur Conan Doyle, Lewis Carroll i oczywiście H. G. Wells. Ten ostatni nie jest do końca bezpieczny, ale to dopiero początek wszystkich problemów...

W tej powieści wszystko jest idealne! Od okładki, po niesamowite wnętrze! Nie znajdę wady w "Mapie chaosu". F. J. Palma wzniósł się na wyżyny swoich literackich umiejętności. Zdecydowanie najlepszy tom całej serii - najbardziej wiktoriański, najbardziej nadprzyrodzony. Cud, miód... bomba!;D


Zacznę może od strony wizualnej. Czyż ta okładka nie jest obłędna! Zastanawiam się, kto stworzył takie piękne dzieło, niezwykle pobudzające wyobraźnię. To chyba, póki co, najpiękniejsza książka, jaką recenzowałam. Oczy mi się błyszczały, gdy po raz pierwszy wzięłam ją w dłonie. Coraz bardziej żałuję, że nie mam własnych egzemplarzy całej trylogii, ponieważ doskonale prezentowałyby się na półce. Najwyższa pora to zmienić:)

Dość jednak zachwytów nad tym, ponieważ to wnętrze jest najważniejsze. Pod tym względem również nie ma się do czego przyczepić. Książka zaczyna się jednym wielkim hitchcockowskim wybuchem, a potem napięcie tylko narasta. Palma w niezwykły sposób mnoży wątki, usypiając czujność czytelnika, by zaraz nagle zaskoczyć go nieprawdopodobnymi twistami fabularnymi. Autor przeszedł samego siebie wprowadzając istny chaos, ale chaos kontrolowany. Wydaje się, jakby całkowicie wszystko kontrolował, a to tylko my, czytając czujemy się totalnie wkręceni i zagubieni, ale tylko pozornie.

Moim zdaniem mistrzowskim posunięciem było umieszczenie pisarzy, jako bohaterów powieści. Od początku w trylogii Palmy przewijał się wątek książki w książce, ale to tutaj jest istnym mistrzostwem. Uważam, że autor świetnie ukazał ich indywidualne cechy, które możemy wyczytać pomiędzy wierszami "Psa Baskerville'ów" czy "Alicji w Krainie Czarów". Dla mnie, miłośnika literackiej klasyki, było to niesamowite spotkanie z wielkimi osobistościami tejże dziedziny.

Podoba mi się zakończenie całej opowieści. Palma nie poszedł w przesadę i przedstawił prosty nieprzekombinowany finał, jakiego bym się nie spodziewała po tak złożonej i, bądź co bądź, szalonej powieści, trylogii. Jak sami widzicie, książka całkowicie mnie pochłonęła i płaczę długo, że nie mogę sięgnąć po kolejną historię ze świata magicznego wiktoriańskiego Londynu.

http://przewodnik-czytelniczy.blogspot.com

Pan Gilmore nie może się pogodzić ze śmiercią ukochanej. Zdaje sobie sprawę, iż zrobiłby wszystko byleby ponownie się z nią spotkać, wymienić choć kilka słów, zobaczyć jej twarz. Postanawia wziąć udział w seansie spirytystycznym, które ostatnio zdobyły wielką popularność w wiktoriańskim Londynie. Jakby się spodziewać mogło, takie działania nigdy nie przynoszą niczego...