Książka jest REWELACYJNA. Tak przynajmniej myślałem czytając pierwszy rozdział. Mniej więcej raz na rok trafiam na historię, która jest świetnie napisana, a jednocześnie porusza coś ważnego. Po pierwszym rozdziale pomyślałem więc: łał, udało się, nowa bombowa lektura przede mną. I zaraz szybciutko ściągnąłem wszystkie inne książki tego autora, żeby mi nie uciekły. Potem przyszedł drugi rozdział i też był świetny. Może nie doskonały, ale bardzo dobry, choć już tu kilka potknięć się znalazło. Ale czymże byłaby książka bez drobnych niedoskonałości? Jak człowiek bez wad – nie miałaby swojego charakteru.
Potem, jak się okazało – niestety – przyszedł rozdział trzeci. Zaczynałem go czytać z „rozpalonym piecem w piersi” (metafora autora). Wojna w Iraku, zgrabnie opisana, tylko – tu zacząłem zadawać sobie pytanie – po co? Jaki to ma sens w tej książce, jak to się ma do historii, którą ona opowiada. Ano coraz bardziej wyglądało, że nijak. No ale nie było źle.
Kiedy jednak przyszła historia upadającego pisarza, to – pardon le mot – kurwa co to za pierdoły? Grafomania to jest taka przypadłość, kiedy to ktoś pisze jakby miał sraczkę – bez ładu i składu, bez żadnego sensu, po prostu pisanie dla pisania. „Co jest – myślałem – jak taki dobry autor może pisać takie banialuki? Miał kontrakt na napisanie 400 stron, a pomysłów tylko na 150? Postanowił wyjąć z szuflady jakieś swoje stare wypociny i włączyć je do książki, żeby była grubsza? O co chodzi w ogóle? Nieszczęsny bełkot – jak to wszystko możesz ścierpieć, cierpliwy papierze – tak sobie myślałem.
Jak się jednak okazało, najgorsze przede mną – końcowe rozdziały to już nawet nie jest gówno, to jest po prostu obraźliwe. Serio! Całe to pieprzenie o chłopce wychowywanej w Rosji (równie dobrze mogłoby być o markizie w Paryżu – po prostu przypadkowe, puste gadki-szmatki), ta rzeź dusz, o tej psychorozmowie, czy anachoretach, te opisy głupich dialogów i niepotrzebnego zupełnie wodolejstwa. Ta książka to jakieś podłe oszustwo – najpierw cię mami pięknym początkiem, a jak się dasz wciągnąć (czytaj namówili cię i wsiadasz do samochodu obcej osoby) to czeka cię wywózka na wysypisko śmieci i gwałt przez oczy, parafrazując klasyka.
Jak można pisać o tych wszystkich bredniach? Głupie, infantylne, mało inteligentne, niepotrzebne i bełkotliwe! I w dodatku takie rzemieślnicze: „Wygraliśmy? Nie, przegraliśmy. Ale wtedy okazało się, że kaplica się zawala. Jednak wygraliśmy. Nie przegraliśmy, hurra!” Niedopracowane, nieprzemyślane sceny, pisane w pośpiechu, jakby na kolanie (zostało dwa dni do oddania rękopisu wydawcy czy co?), jakieś wydumane, puste opisy, głupie i niepotrzebne. Wszystko to trywialne, infantylne i w końcu nudne, aż wreszcie irytujące.
Kurczę, jakby nastolatek pisał, który o ludziach wie tyle co kot.
Żałosny koniec, który w miarę inteligentnego czytelnika, za jakiego się uważam, ma moc przyprawienia o ból zębów i niejasne poczucie, że ktoś cię podle naciągnął. Jak baba jaga, która cię namówiła cię smacznym ciasteczkami do wejścia do jej domku, a tam smród, bałagan, nieczystości i zgroza.
Pierwszy raz przeczytałem taką książkę – doskonała na początku i gówniana na końcu. Zwykle jest tak, że są gówniane od początku (więc końcówek nie znam). Szczerze odradzam po przeczytaniu trzech pierwszych rozdziałów.
No i już żeby dobić tę padlinę. Autor chyba ma sklerozę, bo co rusz wkleja te same scenki – najczęściej jest to ptaszek, który przysiadł na szpadlu czy jakimś innym drewienku. Zdaje się, że to ma być taki zabieg, który urealnia scenę. Jak to pisał zdaje się Czechow o jakimś pisarzu (ale już nie pamiętam, czy to na pewno on) – „U niego zawsze wszystko takie realne, zawsze jakaś butelka błyszczy na moście, odbijając słońce”. Tu zamiast butelki ptaszek, który wraca jak mdłości po przepiciu.
Doskonały początek i pijany bełkot na koniec. Taka ci to książka. Gdy zaczynałem czytać, chłonąłem każde słowo. Gdy kończyłem, przeskakiwałem po dwa akapity.

Daję tróję. gdyby miała tylko 200 stron dałbym dziewiątkę!

Książka jest REWELACYJNA. Tak przynajmniej myślałem czytając pierwszy rozdział. Mniej więcej raz na rok trafiam na historię, która jest świetnie napisana, a jednocześnie porusza coś ważnego. Po pierwszym rozdziale pomyślałem więc: łał, udało się, nowa bombowa lektura przede mną. I zaraz szybciutko ściągnąłem wszystkie inne książki tego autora, żeby mi nie uciekły. Potem...