Powieść pani Gaskell udowadnia, że pisarz może zaciekawić i zauroczyć czytelnika zwyczajną codziennością.

Czas płynie w "Żonach i córkach" powoli, nie ma tu nagłych zwrotów akcji, przyprawiających odbiorcę o palpitację. Nie znaczy to jednak, że fabuła jest nudna i nie ma w niej żadnych niespodzianek. Wręcz przeciwnie! Z wielką przyjemnością śledziłam losy bohaterek (i bohaterów) żyjących w wiktoriańskiej Anglii.
Wiele zachowań postaci na pewno współczesnemu czytelnikowi wyda się egzaltacjami, fanaberiami i zaskakująco uczuciowymi reakcjami. Nie można jednak - moim zdaniem - czytać tej książki w oderwaniu od realiów epoki i ówczesnych konwencji literackich.

Autorka stworzyła wspaniałe kreacje, nadając swoim bohaterom niepowtarzalny rys. Dziś niektórzy z nich mogą irytować albo śmieszyć, ale wiele zachowań opartych na społecznych konwenansach można zaobserwować w otaczającym nas świecie. Wystarczy dobrze się rozejrzeć, by dostrzec współczesne mamuśki jako żywo przypominające drugą żonę doktora:).

O akcji powieści można powiedzieć, że płynie ona powoli jak kropla miodu. Smakuje się ją jednak z wielką przyjemnością, podobnie jak język i styl.

Zakończenie jest otwarte, gdyż tworzenie powieści przerwała śmierć pisarki. W żaden sposób nie ujmuje to jednak wartości utworu. Dalsze losy głównych bohaterów czytelnik może sobie sam dopowiedzieć i nie jest to trudne.

Polecam przede wszystkim miłośnikom powieści wiktoriańskich, fanom twórczości autorki oraz sióstr Bronte, a także wszystkim, którzy lubią zatopić się w pięknej literaturze i bezwstydnie nią się delektować:).

Powieść pani Gaskell udowadnia, że pisarz może zaciekawić i zauroczyć czytelnika zwyczajną codziennością.

Czas płynie w "Żonach i córkach" powoli, nie ma tu nagłych zwrotów akcji, przyprawiających odbiorcę o palpitację. Nie znaczy to jednak, że fabuła jest nudna i nie ma w niej żadnych niespodzianek. Wręcz przeciwnie! Z wielką przyjemnością śledziłam losy bohaterek (i...