Rozczarowanie.

Rozczarowanie.

💥💥💥💥💥💥💥💥

💥💥💥💥💥💥💥💥

Konwenanse, konwenanse...
Lata temu jak to czytałam , mocno mnie to zaintrygowało , że bohaterka Helen odwiedziła Szczecin...wybrała się na wycieczkę i ze wzgórza spoglądała na okolice...ciekawe , z którego?może na Potulickiej?🤣

Konwenanse, konwenanse...
Lata temu jak to czytałam , mocno mnie to zaintrygowało , że bohaterka Helen odwiedziła Szczecin...wybrała się na wycieczkę i ze wzgórza spoglądała na okolice...ciekawe , z którego?może na Potulickiej?🤣

Mam problem z tą książką. Z jednej strony wartościowa, pełna głębokich przemyśleń dotyczących ludzi i ich natury. Z drugiej strony niezbyt ciekawie zarysowani, irytujący bohaterowie, w których losy czytelnik nieszczególnie się angażuje. Jak napisała jedna z recenzujących poniżej osób- powieść chciała być wszystkim i złapać zbyt wiele srok za ogon. Niestety efekt końcowy wyszedł moim zdaniem mocno średni.

Mam problem z tą książką. Z jednej strony wartościowa, pełna głębokich przemyśleń dotyczących ludzi i ich natury. Z drugiej strony niezbyt ciekawie zarysowani, irytujący bohaterowie, w których losy czytelnik nieszczególnie się angażuje. Jak napisała jedna z recenzujących poniżej osób- powieść chciała być wszystkim i złapać zbyt wiele srok za ogon. Niestety efekt końcowy...

Niewciągająca :/ skończyłam ją, bo nie lubię nie doczytać książki do końca. Bohaterowie nie angażują czytelnika w swoje losy. Jedyny plus tej książki to, że ukazuje, że pewne porządki świata się nie zmieniają

Niewciągająca :/ skończyłam ją, bo nie lubię nie doczytać książki do końca. Bohaterowie nie angażują czytelnika w swoje losy. Jedyny plus tej książki to, że ukazuje, że pewne porządki świata się nie zmieniają

Gdy przeszłość przybywa na ratunek teraźniejszości, to warto się zastanowić nad skutkami tej ingerującej w nasz świat pomocy. Ponieważ zasypywanie przepaści wymaga w pewnych sytuacjach odrzucenia kodeksu moralnego, a wtedy strzeżenie czystości ideałów może się niektórym wydać kłopotliwe. Taką sytuację zastałem w Howards End, kiedy miało się właśnie odbyć pożegnanie starych czasów. Nadchodziła epoka pełniejszego i głębiej osadzonego w kosmopolitycznych realiach życia. Jednak zderzenie dwóch odmiennych imperatywów całkowicie zaburzyło, wydawałoby się dotąd niezachwianymi angielskimi proporcjami. Od bohaterów skupionych na roztrząsaniu konfliktu pomiędzy duchem i materią nie oczekiwałem heroizmu. Bardziej wierzyłem w ich umiejętności utrwalania atmosfery klubu dyskusyjnego w obliczu każdego problemu. Ależ jak to łatwo powiedzieć, że chce się burzyć stary porządek społeczny a na dodatek wyzwalać się z tych wszystkich krępujących zwykłe życie konwenansów. Cóż, być może słowa Edwarda Forstera brzmią bardziej wyraźnie, niż czyny jego ulokowanych w majętnym stanie posiadania bohaterów. Jednak i tak współczuję tego, co przygotował im będący prawdziwą namiętnością stary dom.

Wyczuwam tu zapach pragmatyzmu, usilne poszukiwanie społecznej sprawiedliwości przy jednoczesnym zastosowaniu niezliczonych dyplomatycznych wybiegów, których celem ma być utrzymanie status quo. Jak pozbierać rozsypujące się kawałki, kiedy przed oczami widnieje potrzeba dokonania reformy postrzegania człowieczeństwa? Za wszystko i tak na koniec zapłaci miłość. W "Domostwie pani Wilcox" stawia się mocny akcent na miejscach magicznych. W salonach kwitnie nienaturalny w czasach Forstera bunt płci żeńskiej a w ogrodach panuje przekonanie o świętości angielskich krajobrazów. Być może angielski pisarz nie zrewolucjonizował świata swym arystokratycznym podejściem do zwyczajów, ale z pewnością rzucił kamykiem do dyskusji na temat równouprawnienia kobiet w społeczeństwie.

Początek zawiązanej w Spirze przyjaźni zaowocował niekończącą się tęsknotą do piękna i przygody. Życie towarzyskie dzieła Forstera to przede wszystkim swobodne rozmowy na każdy temat. Nawet sprzeczne ze sobą porywy uczuć znajdą tu swoją godną reprezentację. "Domostwo pani Wilcox" to też lekcja uprzejmego skrępowania, rozmowy o nieuchwytności artyzmu czy też po prostu poradnik zadzierzgania znajomości. Ponieważ Edward Forster musiał ponieść niemało trudu, żeby skojarzyć ze sobą przeciwstawne temperamenty. Nietypowe życzenia dodają natomiast pikanterii tej czasami żmudnie się ciągnącej fabule powieści. Jak to już czasem bywa, opadanie zasłon może odbywać się w nierównomiernym tempie i jedynie od czytelników zależy, w jaki sposób potrafią utemperować swoją ciekawość.

Zafascynowała mnie tajemnica poszukiwania duchowego spadkobiercy dla grającej pierwsze skrzypce pamięci po pani Wilcox. Ten, kto zostanie godnym posiąść jej największy skarb, będzie z pewnością osobą o dużej wrażliwości. Spadek posiada duszę romantyka i do zarządzania nim potrzeba równie emocjonalnej osoby. Górujący nad wszystkim stary wiąz niejedno już przeżył i nie pozwoli aby burzliwe życie dokonało większych zniszczeń, niż te wywołane przez najbardziej porywiste wiatry. Cóż wypada nam uczynić, czytającym tę powieść sprzed ponad wieku? Pozostaje nam przyznać, że żadnej namiętności nie należy potępiać do samego końca, ponieważ może się okazać, że jej przekaz stanowi o wiele bardziej głębsze dno, niż moglibyśmy się tego spodziewać.

Gdy przeszłość przybywa na ratunek teraźniejszości, to warto się zastanowić nad skutkami tej ingerującej w nasz świat pomocy. Ponieważ zasypywanie przepaści wymaga w pewnych sytuacjach odrzucenia kodeksu moralnego, a wtedy strzeżenie czystości ideałów może się niektórym wydać kłopotliwe. Taką sytuację zastałem w Howards End, kiedy miało się właśnie odbyć pożegnanie starych...

Książka chciała być wszystkim i niczym jednocześnie, dla mnie przydluga

Książka chciała być wszystkim i niczym jednocześnie, dla mnie przydluga

Bardzo lubię ten typ powieści, gdzie mamy nie tylko "akcję", ale też przemyślenia autora, jego głębokie spostrzeżenia odnośnie świata i ludzkiej natury. A przy tym możemy zobaczyć jak ludzie kiedyś żyli, o czym myśleli. Nie zawsze są to rzeczy, z którymi bym się zgodziła, czy takie które znalazłyby pokrycie w dzisiejszych czasach, ale bardzo często są trafne i niesamowicie aktualne. Mam wrażenie, że w tych starszych powieściach - pisanych sto lat i wcześniej, bardziej zwracano uwagę na ludzką naturę, kim jest człowiek, jaka jest jego rola na tym świecie, a nawet zwracano uwagę na przeżycia wewnętrzne i duchowość (wcale nie rozpatrywaną w kategoriach religii). Dzisiaj współczesnym wydaje się, że wszystko już wiedzą, a współczesna literatura to film akcji kategorii B. Bohaterowie bez głębi, byle szybciej się strony przewracały i lecimy dalej.
Może ta książka nie jest "najlepsza" i idealna, ale to dobra powieść, z której można coś wynieść.

Bardzo lubię ten typ powieści, gdzie mamy nie tylko "akcję", ale też przemyślenia autora, jego głębokie spostrzeżenia odnośnie świata i ludzkiej natury. A przy tym możemy zobaczyć jak ludzie kiedyś żyli, o czym myśleli. Nie zawsze są to rzeczy, z którymi bym się zgodziła, czy takie które znalazłyby pokrycie w dzisiejszych czasach, ale bardzo często są trafne i niesamowicie...

Autor obserwuje ówczesne obyczaje, konwenanse i zachowania Anglików. Są one dosyć ciekawe, bo dotyczą zmian zachodzących w Anglii i w Europie. Czytelnik może zapoznać się ze specyfiką i atmosferą opisanego okresu, nawet wniknąć w klimat, który nie każdemu będzie odpowiadał, nie każdemu może się podobać, nie każdy go zrozumie, niemniej miał miejsce i autor doskonale to uchwycił. Tak naprawdę autorowi udało się pokazać końcówkę czasów edwardiańskich. Choć nie przepadam za nadęciem, hipokryzją, nierównością klas i próżniaczym życiem elit, książka nie dała mi poczucia straconego czasu. Dla tych, którzy uznają lekturę za nużącą polecam obejrzenie nakręconych na jej podstawie filmu albo serialu. Oba z ciekawymi kreacjami.

Opowieść może nieco imitować atmosferę książek Jane Austen, ale tylko z pozoru. W głębszej warstwie jest to wiwisekcja angielskiego społeczeństwa, podzielonego na różne warstwy społeczne. To książka wypełniona mnóstwem mocno nakreślonych postaci, które z osobna są symbolami zachowań ludzkich. Niektóre z nich przechodzą przemianę i udaje się im wyplątać z silnych powiązań swoich ról społecznych, inne pozostają w swojej skorupie. Przełamywane są tabu i głęboko skrywane ksenofobiczne myślenie. Wnikliwe studium czasu i obyczajów, zamykające pewien okres i dające początek innemu.

Autor stawia naprzeciwko siebie różne grupy społeczne z ich problemami, dysputami i możliwościami. Pokazuje wyraźny brak powiązań między nimi, są jakoś zależni, ale jedni nie chcą wiedzieć o drugich (bogaci o biednych),drudzy nie śmią "przechodzić obok" i domagać się swoich praw. Bogaci bogacą się nie zważając na krzywdę i niesprawiedliwość, biedni zaś popadają w jeszcze większe ubóstwo.

Bohaterowie Forstera są bardzo wyraziści, różnorodni i niejednowymiarowi. Mamy żyjącego w ubóstwie Leonarda, nieźle sobie radzące rodzeństwo z klasy średniej i dobrze prosperujących bogatych z klasy wyższej. Żyją obok siebie i choć czasami zahaczają o tą samą przestrzeń a nawet czasem w nią wnikają, nie pozostaje to bez zdziwienia a nawet pogardy. Ludzie tkwiący w swoich poziomach społecznych mają swoje jasne i ciemne strony, nie są czarno-biali, ale zawierają szeroką paletę barw swoich zachowań. Zarówno Ci biedni, jak Ci z wyższych klas mają swoje porywy, upadki, chwile zapomnienia, melancholii, myślenia o innych. Niemniej każdy w ostatecznym rozrachunku zostaje na swoim poziomie społecznym, finansowym i obyczajowym.

Podsumowując, jest to obraz z wyraźnymi warstwami, niemniej zaczynają się w nich powoli rozmywać kontury. Historia opisana przez autora to pomruki nadchodzących zmian. To koniec pewnej epoki i drzwi do nowego rozdziału w relacjach społecznych. Konwencja z pozoru leniwa i pełna niezrozumiałych i niedzisiejszych konwenansów prowadzi do zaskakujących rozwiązań. Przyciąga i pozostawia refleksję.

Autor obserwuje ówczesne obyczaje, konwenanse i zachowania Anglików. Są one dosyć ciekawe, bo dotyczą zmian zachodzących w Anglii i w Europie. Czytelnik może zapoznać się ze specyfiką i atmosferą opisanego okresu, nawet wniknąć w klimat, który nie każdemu będzie odpowiadał, nie każdemu może się podobać, nie każdy go zrozumie, niemniej miał miejsce i autor doskonale to...

Wróciłam do starej lektury, która w mojej głowie jest już ściśle związana z pięknym filmem Jamesa Ivory; bohaterowie mają wygląd wspaniałych aktorów: Emmy Thompson, Heleny Bohnan-Carter, Vanessy Redgrave i Anthony Hopkinsa.
Piękna książka, piękny film – pokazują Londyn i życie jego mieszkańców na początku XX wieku. Różne charaktery, ich związki i perypetie opisane są barwnie i ciekawie.
Na zachętę: autor pisze o dużym zanieczyszczeniu powietrza w Londynie (I dekada XX wieku!) i wróży „nadejście kosmopolitycznej cywilizacji”. Bogate panny i panie spotykają się w klubie i dyskutują o sposobach pomocy biednym. Pada pytanie: czy mężczyzn należy przyjąć takimi, jakimi są? I jak się ma miłość do prawdy?
Powieść wciąga, czytanie jej to duża przyjemność, polecam.
Nabrałam ochoty na odświeżenie sobie filmu!

Wróciłam do starej lektury, która w mojej głowie jest już ściśle związana z pięknym filmem Jamesa Ivory; bohaterowie mają wygląd wspaniałych aktorów: Emmy Thompson, Heleny Bohnan-Carter, Vanessy Redgrave i Anthony Hopkinsa.
Piękna książka, piękny film – pokazują Londyn i życie jego mieszkańców na początku XX wieku. Różne charaktery, ich związki i perypetie opisane są...