...Cały kłopot polega na tym, że fabuła nie zaskakuje i nie daje nawet okazji, by emocjonować się losami którejkolwiek z postaci. Te zlewają się w szereg gadających twarzy, które nic nie znaczą i są jedynie tłem dla głównego bohatera i jednego czy dwóch jego kompanów. Wasz odbiór „Toromorza” będzie zależeć od tego, czy nieskomplikowane i chaotyczne zdarzenia oraz losy toromorskich mieszkańców znajdą u Was akceptację – autor zdaje się pisać o tym, co w danym momencie przychodzi mu do głowy, a co możechoć odrobinę nadać historii rumieńców. Rozwiązania niektórych wątków są jednak banalne i rażą przesadnymi uproszczeniami. Akcja podąża za wędrówką załogi Medesa, odwiedza miasta i przybliża czytelnikowi ich specyfikę. Potem znów wracamy do polowania, następnie pojawia się nowy motyw i nowe postacie, które rozrywają opowieść na kilka części, tworząc trójtorową narrację (torową, czaicie?…). Jeśli przeczeka się nudny początek i nudne to, co następuje po nim, można się w opowieść Miéville’a wkręcić, traktując ją głównie jako rozrywkę o przygodowym tonie. Przyznam, że o ile na starcie byłem do książki nastawiony wyjątkowo negatywnie, to potem potrafiłem perypetiom idealisty Soorapa sporo wybaczyć, a rozdziały rozstrzygające w sensacyjny sposób niuanse fabuły nawet przyjemnie umilały mi czas. Tylko że to za mało, by przekonać się do książki, która zaprzepaszcza potencjał stworzonej wizji, przemianowując ją na nieskomplikowaną powieść drogi, gdzie olbrzymie potwory koczujące pod stopami nie wzbudzają żadnych – naprawdę żadnych! – emocji...

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2015/01/toromorze-w-podrozy-donikad.html

...Cały kłopot polega na tym, że fabuła nie zaskakuje i nie daje nawet okazji, by emocjonować się losami którejkolwiek z postaci. Te zlewają się w szereg gadających twarzy, które nic nie znaczą i są jedynie tłem dla głównego bohatera i jednego czy dwóch jego kompanów. Wasz odbiór „Toromorza” będzie zależeć od tego, czy nieskomplikowane i chaotyczne zdarzenia oraz losy...