"Skrzydła Nocy" obiecywały wiele: wgląd w przeżycia starości, opowieść o odkupieniu i pełną rozmachu wizję przyszłości.
Dostarczyły głównie oklepanych banałów i morałów godnych książeczek dla najmłodszych, zapakowanych w fabularne klisze i plastikowe scenografie.
Silverberg, ustami protagonisty, wysnuł kameralną opowieść o podróży po postapokaliptycznej Ziemi, poznawaniu jej dziejów i dramatach, osobistych i globalnych. Historia może się podobać miłośnikom prostych, osobistych i emocjonalnych relacji, ale do mnie nie trafiła. Nie spodobał mi się główny bohater, którego starość przejawiała się głównie brakiem ochoty na seks. Nie spodobali mi się bohaterowie poboczni, postawieni na drodze bohatera głównego po to, żeby mógł przeżywać dylematy i dramaty (ewentualnie chcieć z nim uprawiać seks). Nie podobały mi się wspomniane dylematy i dramaty, wydumane i ugrzecznione.
Nie sposób przy tym odmówić autorowi rzemieślniczego kunsztu. Powieść napisana została ładnym, konsekwentnie stylizowanym językiem. Wątki, choć pretensjonalne, nieciekawe i nieoryginalne, przeplatają się, wiążą i rozwiązują, jak należy i całość czyta się dość gładko, mimo że została sklecona z trzech, publikowanych oddzielnie opowiadań.
Jeżeli ktoś chciałby się dowiedzieć, dlaczego istoty inteligentne należy szanować, a wszyscy ludzie są braćmi i nie przeszkadza mu brak science-fiction w science-fiction to warto sięgnąć po "Skrzydła Nocy".

"Skrzydła Nocy" obiecywały wiele: wgląd w przeżycia starości, opowieść o odkupieniu i pełną rozmachu wizję przyszłości.
Dostarczyły głównie oklepanych banałów i morałów godnych książeczek dla najmłodszych, zapakowanych w fabularne klisze i plastikowe scenografie.
Silverberg, ustami protagonisty, wysnuł kameralną opowieść o podróży po postapokaliptycznej Ziemi, poznawaniu...