Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świętość - kolejne wcielenie kościoła, zarazy której zaczyna zagrażać zaraza. Epidemia, która zawsze zabija, i póki co, nie ma na nią lekarstwa. Panoszy się na wszystkich zasiedlonych planetach, choć los tych planet to nie jest coś co Świętości spędza sen z powiek. Plotka głosi, że jedynie na planecie Trawie zaraza nie występuje. Trawa to planeta dość specyficzna, nie specjalnie toleruje obcych, jest hermetyczna, a do samej Świętości nie pała miłością. Na tę planetę Hierarcha wysyła Rigo wraz z rodziną. Oficjalnie ma być ambasadorem, faktycznie ma zbierać informacje pomocne w odkryciu lekarstwa na zarazę, a jeszcze lepiej samego lekarstwa. Dla Rigo będzie to bolesna lekcja pokory, nie tylko w życiu zawodowym, ale i osobistym. Początek powieści może odrobinę peszyć przeładowaniem wątków: misja i intrygi kościoła, specyficzna biosfera Trawy, moralne dylematy, a wręcz dysputy filozoficzne, niepokorni księża – banici, kościelni zabójcy, kościelni terroryści, skostniały patriarchat, obca cywilizacja i wszechobecne bestie. Szczęśliwie to nieuzasadniona obawa, bo Pani Tepper zaprojektowała tę opowieść w sposób doskonały. Przede wszystkim wykreowała niepowtarzalny świat jakim jest Trawa. Bestie, które dominują nad ludźmi, kolejne rozdziały ujawniające ich tajemnice, przyczyny ich postępowania nie pozostawiają miejsca na nudę czy dłużyzny. Bohaterowie zapadają w pamięć, postacie są wyraziste, nawet te drugo- i trzecioplanowe (tutaj nawet konie mają swoją osobowość). Filozoficzna dysputa o grzechu, boskości, dylematach moralnych jest idealnie wkomponowana w fabułę będąc jedynie zaletą, dopełniając ją. Plastyczne opisy, bez wydumanych środków artystycznych tworzą niepowtarzalny klimat, a sama fabuła to już zupełny majstersztyk. Od pierwszej tajemnicy do ostatniej ujawnionej prawdy, ze spektakularnym – onirycznym – zakończeniem. „Trawa” to wyrafinowane obyczajowe SF z bardzo wysokiej półki.