Sprawnie napisana powieść, w której prawda miesza się z fikcją.

Moją sympatię zdobyła Surmenova, prosta, niezależna kobieta, odporna na indoktrynację, ciesząca się autorytetem, kontaktująca się z mnóstwem ludzi, w tym, o zgrozo, nawet z zagranicy. Surmenova była bacznie obserwowana przez czechosłowackie służby bezpieczeństwa od roku 1953 do jej śmierci w 1979, a rodzina celowo rozbita. Bohaterką powieści jest jej siostrzenica Dora, której w okresie lustracji pozwolono przeczytać teczkę ciotki. Raporty są w pewien sposób fascynujące, tragikomiczne (co oczywiście łatwo mi powiedzieć czytając książkę w wygodnym fotelu).
Ten wątek był dla mnie najbardziej interesujący.

Sama książka... Ciekawy temat potraktowany nazbyt efekciarsko. Powieść zaczyna się od mocnego uderzenia, nie tylko w przenośni, bo z użyciem siekiery, a efekt opisany zostaje szczegółowo i w czasie teraźniejszym. Nie wiem, skąd zamiłowanie autorów i autorek (zwłaszcza) do epatowania czytelnika takim "realizmem" (jak ktoś go spragniony, wystarczy sięgnąć po mass-media).

Tytułowe boginie to zielarki, akuszerki, potrafiące nastawiać kości i stawy, odpędzać burzę i wróżyć. U nas nazywały się - chyba - mądrymi babami, te z rejonu Białych Karpat to boginie. W każdym razie świat był ich pełen, może i jeszcze żyją, a jedyne, co je odróżnia między sobą, to nazwy.

Dora, mała dziewczynka, wychowuje się u zielarki, ale przez lata nie wie kompletnie nic o ziołach (nieprawdopodobne) oraz zabija jakiegoś małego węża na podłodze (wątpliwe). Te nielogiczności służą tylko dalszemu uwypukleniu dramatyzmu fabuły: śmierć węża przynosi pecha, dorosła Dora poszukuje korzeni, przeznaczenie poszukuje jej itp.

W poszukiwaniu korzeni Dora odnajduje czarownicę spaloną na stosie w XVII wieku, co wszystko wyjaśnia (krew łączy boginie w tym Dorę, kobiety są prześladowane itp.) Powieść toczy się prawie wyłącznie wśród kobiet. Jedyny wyrazisty mężczyzna to ten z siekierą. Z czasem Dora odrzuca rozczarowania płynące z poznawania mężczyzn w barach i w tajemnicy związuje się z kobietą.

Podsumowując moje wrażenia:
Dobry temat. Powieść też ma dobre strony (ma konstrukcję, w przeciwieństwie do 'bóg królikiem', niektóre rozdziały przekonują).
Podziwiam przeszukiwanie przez autorkę archiwów, do wojennych włącznie. Kilka zdjęć.
Bez wysiłku książka interesowała mnie gdzieś do połowy lub dwóch trzecich, jakkolwiek jednocześnie nie podobała mi się: męczyły mnie różne - w moim odczuciu - "fałszywe tony", efekty, to co "trendy", żeby zostać zauważonym na rynku czytelniczym itp.

PS - 19.6.2016:
Za największą wartość tej książki uważam dokumenty, o czym nie pisałam wcześniej, bo dokumenty zostały przez autorkę stworzone - na podstawie autentycznych dokumentów. Po namyśle uważam jednak, że oddają ducha tych oryginalnych, między innymi dlatego, bo niekoniecznie wysnuwam z nich te wnioski, które wyraża autorka w swoim wywiadzie na LC.
Na przykład co do prześladowania przez kościół w XIX wieku, mamy księdza gbura i prostaka, faktycznie z obsesją na punkcie bogiń, ale nie jest on niebezpieczną osobą - w przeciwieństwie do niektórych "bogiń", amoralnych jędz intencjonalnie szkodzących innym. To szkodzenie można by pozostawić w sferze ich wyobraźni, gdyby udziału w tymże nie miały jeszcze podawane cudzymi rękami ziółka. (Arcyciekawy opis pokazujący mentalność wszystkich zaangażowanych - Magdalena Mlkva). No i kościołowi przez wieki się "nie udało";), tak, natomiast udało się dwudziestowiecznemu systemowi - i zniszczyć boginie, i kościół w Czechosłowacji.
Co do psychiatrii, w Polsce nie słyszało się o takich wypadkach. Nawet przeciwnie: na zjeździe psychiatrów z krajów demokracji ludowej, który odbył się w Moskwie, to polski profesor wystąpił przeciwko potępieniu psychiatrii amerykańskiej (co wcale nie było ani zabawne, ani bez znaczenia). Po przerwie, którą zarządzono w ogólnej konsternacji, poparł go jeszcze ktoś, chyba Węgier.
Także książka jest wartościowa ze względu na szeroką dokumentację i wzbudziła we mnie wiele refleksji, o których za długo by pisać. Polecam.

Sprawnie napisana powieść, w której prawda miesza się z fikcją.

Moją sympatię zdobyła Surmenova, prosta, niezależna kobieta, odporna na indoktrynację, ciesząca się autorytetem, kontaktująca się z mnóstwem ludzi, w tym, o zgrozo, nawet z zagranicy. Surmenova była bacznie obserwowana przez czechosłowackie służby bezpieczeństwa od roku 1953 do jej śmierci w 1979, a rodzina...