Powieść " Obietnica" to powieść, która mnie oczarowała pełna zachwytu nad nią jestem. Pod urokiem jestem książki, dobry styl wyszła z pod pióra piękna, mądra powieść, ujmująca za serce, urzekła mnie.
Poznajemy młodą dwudziestoletnią Joannę, wkracza w dorosłe życie jej uroda, wdzięk przyciągają mężczyzn wielu pociąga ją.
Joasię nie interesują przelotne miłostki, ani krótko trwałe związki, marzy o wielkiej, prawdziwej miłości, chęci posiadania rodziny i małżeństwa.
Niedługo poznaje młodego malarza Krzysztofa, zajmującego się sztuką.
Ona zaczyna się interesować tym.
Jemu bardzo podoba się dziewczyna, zabiega o jej względy młodzi przypadają sobie do gustu.
Historia pięknie napisana, jakich mało...lubię takie historie, w których coś jest i się dużo w nich dzieje.
Powieść chwyta za serce,,porusza i w pełni mnie zachwyca.
Cudowna, piękna...bardzo ciekawa książka wszystko miała to co powinna mieć.
Poruszająca zarazem, wciągająca, życiowa książka warto było przeczytać.

Powieść " Obietnica" to powieść, która mnie oczarowała pełna zachwytu nad nią jestem. Pod urokiem jestem książki, dobry styl wyszła z pod pióra piękna, mądra powieść, ujmująca za serce, urzekła mnie.
Poznajemy młodą dwudziestoletnią Joannę, wkracza w dorosłe życie jej uroda, wdzięk przyciągają mężczyzn wielu pociąga ją.
Joasię nie interesują przelotne miłostki, ani krótko...

Obiecująca okładka, obiecujący tytuł i obiecujący początek romansu, którego akcja rozwija się bardzo szybko już na pierwszych kartach książki. Już tu rodzi się miłość głównej bohaterki Joanny do malarza Krzysztofa. Problem w tym, że Joanna jest młodziutką, dwudziestoletnią dziewczyną z dobrego domu, a Krzysztof artystą, czyli wolnym ptakiem. Jest też starszy od niej o kilka ładnych lat. Chyba właśnie ta dojrzałość i męskość pociągają romantyczną, dobrze wychowaną panienkę najbardziej. Ona sama przypomina malarzowi Madzię Brzeską z „Emancypantek” Bolesława Prusa. A że ma zlecenie na zilustrowanie powieści, proponuje nowej znajomej pozowanie. Tak rozpoczyna się dziwny romans, w którym zakochana dziewczyna próbuje stworzyć z mężczyzną stały związek. Nie jest to łatwe, gdyż Krzysztof miał wiele kobiet i z żadną nie chciał związać się na stałe. Ona, zakochana i zauroczona, dla niego chce zrobić wszystko. Czeka nieustannie na telefon, czyta książki o malarstwie, ogląda albumy, a nawet odwiedza muzea i galerie. On zaś jest tym, który dyktuje warunki. Brutalna prawda przerywa Joannie marzenia o byciu żoną malarza. Nadal go kocha, ale w jej życiu pojawia się ktoś inny, kto może zapewnić jej spokój, dostatnie życie i tradycyjny ślub. Czy Asia zrezygnuje ze swej pierwszej miłości i zawierzy swe życie innemu? Jak potoczą się ich losy? Czy będzie happy end czy dramat rozstania? Czy w życiu Joanny pojawi się ktoś jeszcze? A może czeka ją samotność?

Te i inne wątki przewijają się w powieści Jolanty Wachowicz-Makowskiej pt. „Obietnica”. Autorka jest absolwentką socjologii na Uniwersytecie Warszawskim, doktorantką Instytutu Pedagogiki, publicystką, dziennikarką i pisarką. Książki, które dotychczas pisała lub współtworzyła to raczej publikacje z pogranicza psychologii, socjologii czy historii w aspekcie wspomnieniowym. Stąd chyba pomysł umieszczenia akcji powieści kilkadziesiąt lat temu, w czasach PRL-u. Mamy więc do czynienia z telefonem stacjonarnym, na którego dźwięk bohaterka ciągle czeka, z potrawami, które uznawane były za wykwintne, modą tamtych czasów i innymi realiami życia lat siedemdziesiątych. W akcji powieści ważną rolę odgrywa wyjazd zagraniczny i opis kraju zza dawnej żelaznej kurtyny. Zachwyt głównej bohaterki budzi satynowa pościel, gęste jogurty owocowe czy wygląd ogrodów. Zakupy za granicą także są atrakcją i wyzwaniem. Dla głównej bohaterki czas płynie bardzo szybko. Z młodej skromnej dziewczyny szybko zmienia się w dojrzałą kobietę, dla której życie przygotowało zarówno piękne niespodzianki, jak i smutek zawodów i cierpień. Dookoła niej pojawiają się znajomi i przyjaciele z nowego środowiska, którzy powoli w naturalny sposób zastępują miejsce rodziców, odgrywających wcześniej znaczącą rolę w życiu Joanny.

Powieść obejmuje kilkanaście miesięcy, w czasie których zmienia się całe życie głównej bohaterki, a ona sama opuszcza rodzinne miasto i odwiedza wiele nowych zakątków Polski i Europy. Pojawiają się w książce opisy tych miejsc, opisy wrażeń z ich oglądania, ale ich rola jest tylko marginalna. W akcji książki, która jest w pełnym tego słowa znaczeniu romansem, zdecydowanie pierwszym i najważniejszym wątkiem jest życie uczuciowe Joanny – jej dylematy, rozczarowania, przemyślenia i zawirowania.

Pełna recenzja książki na:
http://moznaprzeczytac.pl/wschody-i-zachody-obietnica-jolanta-wachowicz-makowska/

Obiecująca okładka, obiecujący tytuł i obiecujący początek romansu, którego akcja rozwija się bardzo szybko już na pierwszych kartach książki. Już tu rodzi się miłość głównej bohaterki Joanny do malarza Krzysztofa. Problem w tym, że Joanna jest młodziutką, dwudziestoletnią dziewczyną z dobrego domu, a Krzysztof artystą, czyli wolnym ptakiem. Jest też starszy od niej o kilka...

moja opinia nie jest obiektywna, bo jest opinia autorki. Odpowiadam jednak na najczęściej zadawane mi pytanie: czy ten dom (ze "Wschodów i Zachodów" jest prawdziwy czy wymyslony. Jest najprawdziwszy. Zobaczyłam go czterdziesci lat temu, nie w Józefowie, ale w Swidrze (czyli po sasiedzku) i zawsze mnie fascynował. Tak, jak jego mieszkańcy. Po czterdzistu latach spróbowałam opisać ten dom - czyli cztery sciany nakryte dachem, mieszczące rodzine i jej dzieje. I tyle . Dom prawdziwy, jeszcze stoi. A ludzie w nim mieszkajacy? Czy byli prawdziwi jak ten dom? Pewnie nie. Prawdziwosci nabieraja dopiero w wyobraźni czytelniczek.

moja opinia nie jest obiektywna, bo jest opinia autorki. Odpowiadam jednak na najczęściej zadawane mi pytanie: czy ten dom (ze "Wschodów i Zachodów" jest prawdziwy czy wymyslony. Jest najprawdziwszy. Zobaczyłam go czterdziesci lat temu, nie w Józefowie, ale w Swidrze (czyli po sasiedzku) i zawsze mnie fascynował. Tak, jak jego mieszkańcy. Po czterdzistu latach spróbowałam...

Wciągająca historia obyczajowa z wiernym opisem realiów codzienności i atmosfery sprzed czterdziestu lat. Chyba stanowi (niezależnie od tytułu)zarazem obietnicę (lub zapowiedź?) dalszych części o akcji w latach późniejszych z HISTORIĄ w tle.

Wciągająca historia obyczajowa z wiernym opisem realiów codzienności i atmosfery sprzed czterdziestu lat. Chyba stanowi (niezależnie od tytułu)zarazem obietnicę (lub zapowiedź?) dalszych części o akcji w latach późniejszych z HISTORIĄ w tle.

Jolanta Wachowicz-Makowska to absolwentka socjologii UW, doktorantka Instytutu Pedagogiki, dziennikarka i publicystka. W jej dorobku artystycznym znajdują się m.in takie powieści jak: "Chochlą i mieczem" czy "Panienka z PRL-u". "Obietnica. Wschody i zachody" to pierwsza powieść tej autorki, którą przeczytałam i powiem Wam, że zostałam naprawdę mile zaskoczona.

Nasza główna bohaterka, Joanna dopiero wkracza w dorosłe życie. Jest dwudziestoletnią studentką, która nigdy w całej swojej młodej egzystencji nie była jeszcze zakochana, bo pod tym względem różni się od swoich rówieśników - nie szuka ona przelotnej znajomości, ale poważnego związku. Jej życie przybiera inne obroty, gdy poznaje Krzysztofa - starszego od niej artystę. To z nim przeżywa swoją pierwszą fascynację życiową, jednak los przygotował dla niej coś całkowicie innego...

Muszę przyznać, że niedokładnie tego się spodziewałam. Moje ostatnie spotkanie z gatunkiem, jakim są powieści obyczajowe nie było powalające, więc byłam pewna obaw, gdy przystąpiłam do lektury "Obietnicy...". Na szczęście Jolanta Wachowicz-Makowska udowodniła mi, że jakiekolwiek obiekcje z mojej strony są po prostu bezpodstawne, bo gdy tylko zaczęłam czytać jej powieść, nie mogłam się od niej oderwać. Losy młodej głównej bohaterki naprawdę mnie zaabsorbowały, do tego stopnia, że książkę tę skończyłam w błyskawicznym tempie, a jakby nie było, ma ona prawie 500 stron. Myślę, że duża zasługa w tym bardzo przystępnego warsztatu pisarskiego naszej rodzimej pisarki, ale także i dogłębnie przemyślanej fabuły, która po prostu wzbudza w czytelniku ciekawość.

Historia przedstawiona w "Obietnicy..." jest realistyczna i ani trochę niewyidealizowana. I to właśnie mnie w niej urzekło - ta doza realizmu. Dialogi nie były wymuszone czy sztuczne, ale ale wyraziste i prowadzące do czegoś. Nie były to z pewnością puste słowa rzucane na wiatr. Kreacja bohaterów także zasługuje na uznanie, zapałałam sympatią szczególnie do głównej bohaterki. Młoda, chwilami wręcz powiedziałabym uroczo naiwna, stara się odnaleźć swoje miejsce w życiu. Przeżywa pierwszą miłosną fascynację, która napotykając trudności okazuje się za słaba, aby je przezwyciężyć. To postać, która jest inspirująca, bo pomimo swojego młodego wieku jest to kobieta, której nie interesują żadne przelotne romanse, ale stały związek, który zapewni jej stabilizację.

Książka ta to interesujące połączenie gatunku obyczajowego i romansu. Jolanta Wachowicz-Makowska sprawnie manewruje między nimi, bawi się emocjami czytelnika, sprawiając, że oderwanie się od lektury przychodziło mi z ogromną trudnością. Nieraz zostałam zaskoczona i nijak nie mogłam przewidzieć tego, co autorka planuje. To ogromna zaleta, szczególnie jeśli chodzi o powieści obyczajowe. W tym przypadku nawet wolne tempo akcji mi nie przeszkadzało, ponieważ cała reszta była po prostu świetna.

"Obietnica" to pierwszy tom serii Wschody i zachody, która ujmuje czytelnika swoim realizmem. Choć jest to powieść obyczajowa - to uwierzcie mi, że nie sposób się przy niej nudzić. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnych tomów tego cyklu, a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po pierwszą część.

http://mojeksiazkoweniebo.blogspot.com/2014/09/jolanta-wachowicz-makowska-obietnica.html

Jolanta Wachowicz-Makowska to absolwentka socjologii UW, doktorantka Instytutu Pedagogiki, dziennikarka i publicystka. W jej dorobku artystycznym znajdują się m.in takie powieści jak: "Chochlą i mieczem" czy "Panienka z PRL-u". "Obietnica. Wschody i zachody" to pierwsza powieść tej autorki, którą przeczytałam i powiem Wam, że zostałam naprawdę mile zaskoczona.

Nasza główna...

Niby dobrze i poprawnie,ale...jakoś do mnie nie przemówiła.Skończyłam,a w zasadzie zmeczylam

Niby dobrze i poprawnie,ale...jakoś do mnie nie przemówiła.Skończyłam,a w zasadzie zmeczylam