Jolanta Wachowicz-Makowska, absolwentka socjologii na UW, redaktorka "Twojego Dziecka" oraz autorka wielu książek.
Jej dzieciństwo przypadało na połowę lat czterdziestych i początek lat pięćdziesiątych. Warszawa dopiero zaczęła się podnosić, odbudowywać.
Niezniszczone budynki były rzadkością. Dom rodzinny Jolanty również został częściowo zburzony. Na resztkach podłogi znajdowały się łuski od wystrzelanych pocisków.
Zabawy na gruzach Warszawy, były dla autorki normalnością. Zbieranie kolorowych szkiełek z rozbitych witraży, należących niegdyś do kościoła mariawitów lub zjeżdżanie z gruzowego wzgórza, były dla niej atrakcją.
Minęło dużo czasu zanim życie Pani Jolanty i jej rodzny wróciło do normalności.
Jeszcze przez dwadzieścia powojennych lat, ciekła w ich domu wyłącznie zimna woda.
Autorka opisuje również, jak organizowano sobie życie, w jaki sposób zdobywano rzeczy niezbędne do funkcjonowania a których nie można było kupić.
Późniejsze lata opisane są dość skrupulatnie, ciekawie ale mam wrażenie, że całość książki opowiedziana jest dość monotonnym rytmem. Jakbym wsiadła do pociągu i tur...tur...tur...jednym tempem trochę usypiającym, brnela do celu.
Bardzo dobrze opowiedziana historia Polski powojennej, jednak czegoś mi zabrakło, jakiejś energii, czegoś co wciąga i nie pozwala oderwać się od lektury.

Jolanta Wachowicz-Makowska, absolwentka socjologii na UW, redaktorka "Twojego Dziecka" oraz autorka wielu książek.
Jej dzieciństwo przypadało na połowę lat czterdziestych i początek lat pięćdziesiątych. Warszawa dopiero zaczęła się podnosić, odbudowywać.
Niezniszczone budynki były rzadkością. Dom rodzinny Jolanty również został częściowo zburzony. Na resztkach podłogi...