Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historię śmiertelnie chorej, warszawskiej lekarki czyta się dobrze mniej więcej do połowy - potem już robi się trochę zbyt słodko. Bohaterowie jeden po drugim zmieniają się diametralnie pod wpływem jednej Pani Stanisławy. Trochę to mało wiarygodne. O ile mogę uwierzyć w niezwykłe remisje w przebiegu chorób nowotworowych, to trudno mi uwierzyć, że zblazowany milioner, gustujący w pięknych kobietach, staje się czułym mężem umierajacej Stanisławy. Z kolei Danielle - jego córka i jednocześnie narkomanka oraz matka małego Davida, nie poświęcająca wcześniej synowi swojego czasu, zamienia się w czułą opiekunkę, zarówno dla syna, jak i dla śmiertelnie chorej, lecz obcej dziewczynki. Wreszcie syn - utracjusz i również narkoman, który zostaje jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki dyrektorem w wielkiej firmie. Trochę tego wszystkiego za dużo. Poza tym jednak książka jest bardzo pozytywna, zgadzam się całkowicie z autorką, że "najwspanialesze są maleńkie codzienne cuda" i to one nadają sens naszemu życiu nieważne jak długo ono trwa.